Jessie Ware - Tough Love

Jessie Ware is not a pop artist. But she is not a soul artist either. Mainstream audiences have not yet embraced the "Devotion" album as they were supposed to do (except for her crossover hit "Wildest Moments" of course). But, let's face it, she is not an alternative artist either, such as other similar acts in the UK (FKA Twigs or Lianne La Havas). Actually, that's the beauty of her music. It's soulful/electronic pop music that anyone can listen to - from GaGa and Aretha fans to Blood Orange and SBTRKT lovers.

The sophomore album for the singer is her effort to be more radio-friendly and, obviously, to sell more records. That's not bad, of course, considering that the songs are actually good. The unfortunate thing with "Tough Love" is that it's like a mirror with two faces. Half the songs remind you of the reasons you have loved her voice, her melodies and her electronic soul touch and the other half showcase a new artist that collaborates with Ed Sheeran and Miguel, in order to produce hit singles. Sometimes, as she sings, you forget all that crap. But if you listen to it over and over again, you can easily guess that in two years time she will release an Adele-esque album to pursue a diva career. Well, ok, maybe not.

"Say you love me", the second single from the album and the most successful one for the singer to date, is co-written by Ed Sheeran, so that the "Wildest moments" song would be jealous of its sequel. The first track with Miguel, "You and I (forever)", is something you could expect from her as far as the production is concerned, but the second one, "Kind Of...Sometimes...Maybe", is definitely something Miguel had planned to record himself and he didn't for some reason. "Want your feeling" and "Keep on lying" are probably the best tracks here, vocally and musically, while the power ballad "Pieces" could and should be a part of a Mariah or a Celine release - too much drama.

It's unfair to believe an artist is willing to repeat something he or she has done in the past, in order to play safe. And it's also unfair not to appreciate this album, cause at the end of the day it's all about good music. So maybe I have given Jessie some tough love with what I have written so far. Actually, me likey the album, even though there are two of them in here.

AnArtCalled... 7,5/10

AlunaGeorge - Body Music

Προσπαθώ να βρω το λόγο που κάθε φορά που κυκλοφορεί ένας δίσκος τα τελευταία 3 χρόνια, θα πρέπει να διαβάζω ή να ακούω το "The nest sth" ή "The next someone". Εύλογο, μιας και δεν υπάρχει παρθενογέννεση, μπλα, μπλα, μπλα. Και στην εποχή που όλοι έχουν soundcloud και κάνουν mixtapes και home παραγωγές, ακούς τόσα πράγματα, που αναγκαστικά η προσφορά είναι πιο μεγάλη από τη ζήτηση κι ο μόνος τρόπος να απορροφήσεις κάτι ή απλά να το κατανοήσεις, είναι να το βάλεις παράλληλα με κάτι που έχεις ήδη χωνέψει, δεκτό. Πού κολλάνε όλα αυτά με τους AlunaGeorge; Στο γεγονός ότι μου έχουν θυμίσει τουλάχιστον 548 πράγματα μέχρι το τέλος της ακρόασης, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν με ενοχλεί. Αντιθέτως, κατανοώ τις αναφορές τους, τα κλισέ τους, τη χιπστεροαισθητική τους, το hype τους κι όλα τα συναφή.

Το "Body Music" είναι ο δίσκος που θα έκανε η Rihanna κι η Lady GaGa σε ένα στούντιο μαζί με τον Frank Ocean και τον Weeknd, featuring Kanye West, Jessie Ware, Grimes, Portishead and Austra. Δεν υπάρχει τίποτα φρέσκο, παρά μόνο ο έξυπνος συνδυασμός από contemporary r'n'b και synth pop των 00's, από αυτή που ανεβαίνει στις πρώτες θέσεις των charts. Αυτό που κρατάει το album από μια mainstream αποδοχή είναι το εναλλακτικό προφίλ του ντουέτου και το περιέχόμενο της παραγράφου που ακολουθεί. Αν ήθελαν, θα μπορούσαν να προμοτάρουν έτσι το υλικό τους και να κάνουν πάταγο εν μία νυκτί.

Η επιθυμία της Aluna και του George να κυκλοφορήσουν κάτι πολύ big στα πλαίσια μιας νέας παρουσίας το 2013, τους οδήγησε στο να κάνουν μια κίνηση που τους κοστίζει πολύ. Κι αυτό είναι τριπλής προέκτασης: η μεγάλη διάρκεια του δίσκου, τα πολλά tracks (όχι απαραίτητα μείον - εδώ, κουραστικό) και μια mid-tempo γραμμή, που κακό δεν κάνει, αλλά αν δεν είσαι Jessie Ware να τη στηρίζεις φωνητικά ή αν δεν περιορίζεις τα κομμάτια στα 10-12, μπορεί να γίνει καταστροφική και να χαθούν διαμαντάκια κατά τη διάρκεια της ακρόασης ("Friends to lovers", "Bad idea"). Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, μια καλή παραγωγή δεν μπορεί να σώσει μια κάτω του μετρίου σύνθεση ("Best be believing").

Ναι, καλό το "Body Music". Ακούγεται, είναι ο ήχος του σήμερα, γιατί το r'n'b είναι ξανά στη μόδα με τον Ocean, τον Migeul, τη Jessie και τα άλλα εναλλακτικά παιδιά της 90's αισθητικής, που χώνουν ηλεκτρονικά στη μουσική τους. Από εκεί και πέρα, καμία αποθέωση. Τα έχεις ακούσει ξανά όλα. Και στις καλύτερες στιγμές του ("You know you like it"), jaw-dropper δεν το λες.

Blogovision 2012 – No 7: Jessie Ware – Devotion

Ακούγοντας Jessie Ware, γυρίζω πίσω τον χρόνο περίπου 15 χρόνια. Ακούω στη διαπασών En Vogue, Aaliyah, Boyz II Men, Whitney Houston, Maxwell, Lauryn Hill και Erykah Badu στα διπλά cd που είχα αγοράσει, αποταμιεύοντας, μιας και οι συλλογές έφταναν μέχρι και τις 7.450 δραχμές. Μερικές φορές, ήμουν τολμηρός κι αγόραζα ολόκληρο το album. Αυτό θα πήγαινε 4.950 ή 5.050 δραχμές, πάντα ένα κατοστάρικο διαφορά είχαν.

Τα Σάββατα, ως παιδί του MTV, στρωνόμουν στον διθέσιο καναπέ, που τις καθημερινές ήταν πιασμένος από τους μεγάλους, βλέποντας European και US top-20 και κρατούσα αρχείο με τις εικοσάδες. Πολύ μου είχε κακοφανεί, που οι En Vogue πουλούσαν λιγότερο από τις TLC και το “Rainbow” της Mariah είχε πάει No 1 στο Billboard, ενώ το “My love is your love” της Whitney είχε μετά βίας φτάσει το No 13. Ευτυχώς, η συνεργασία Brandy και Monica με έβγαλε νωρίς από το δίλημμα για το ποια είναι καλύτερη. Αγόρασα και τους δύο δίσκους, μιας και θεώρησα πως αυτή η συνεργασία είναι σταλμένη από τον Κοέλιο και τις συνομωσίες του σύμπαντος.

Μεγάλωσα με r’n’b, δεν ντρέπομαι να το πω. Πέρασα φασάρα στις αρχές των 00’s, στην οποία σε όλες τις πρώτες μου διακοπές εμφανιζόμουν με μπαντάνες στα μαλλιά, δαχτυλίδια, αμάνικα μπλουζάκια και φαρδιά παντελόνια με τσέπες. Τα στιλιστικά μου είδωλα ήταν ο Wanya Morris των Boyz II Men κι ο D’Angelo. Σύντομα κατάλαβα πως τουλάχιστον τα αμάνικα δεν με κολάκευαν διόλου. Σιγά-σιγά, το πήρα χαμπάρι και για τα υπόλοιπα.

Εκτός από το γεγονός ότι το album της Jessie Ware το βάζω στο player και το αφήνω να παίζει με τις ώρες, γιατί όπως έλεγαν και μερικοί παρουσιαστές της γενιάς μου “There are some well-crafted songs in there”, είναι κι αυτό το θέμα με τις αναμνήσεις που με επηρεάζει. Ακούω “Devotion” και με λούζουν οι θύμησες.

No 8: Alt-J – An Awesome Wave
No 9: The Black Keys – El Camino

No 10: Wanda Jackson – Unfinished Business

No 11: The Vaccines – Come Of Age

No 12: The xx - Coexist

No 13: Noisettes - Contact

No 14: Frank Ocean - channel ORANGE

No 15: Grizzly Bear - Shields

No 16: Santigold - Master Of My Make-Believe

No 17: Grace Potter & The Nocturnals - The Lion The Beast The Beat

No 18: Emeli Sande - Our Version Of Events

No 19: Ellie Goulding - Halcyon

No 20: Jens Lekman - I Know What Love Isn't

Frezzz video: BenZel & Jessie Ware "If You Love Me"

Για τους BenZel δεν εχω απολύτως καμία ιδέα. Ούτε και εσυ φαντάζομαι. Όταν όμως τον Νοέμβριο σκάει η συνεργασία τους με την Jessie Ware σε μια διασκευή των Brownstone (ούτε για αυτούς είχα καμία ιδέα), πακετάκι με δύο πολυ όμορφα βίντεο (το τελευταίο χθές), όσο να πεις τους ψάχνεις.
Οτι εχω να σου δείξω είναι το μικρό βιογραφικό τoυς σημείωμα που έχουν παντού, από soundcloud έως youtube και τα κλιπάκια.
Enjoy... I did

"BenZel is Umi Takahashi (15) and Yoko Watanabe (16). Originally from Osaka; Umi and Yoko both travelled to New York through their local foreign exchange program. They met in early 2012 through an online message board about ankle socks and quickly discovered they each had a profound appreciation for 90's R&B and J. Dilla. After many failed attempts to create a hypoallergenic ankle sock, they decided to put their efforts toward other creative ventures. Following hours of soul searching; they decided to start BenZel...they've been working on it since yesterday. "

Jessie Ware - Devotion

Ο λόγος που η Jessie Ware έχει αποκτήσει τέτοιο hype δεν είναι ούτε πως ξαφνικά ανακαλύψαμε το next big sth (είναι big από μόνο του), ούτε γιατί η Sade θα πρέπει να αρχίσει να τρέμει από τον φόβο της (ας ηρεμήσουμε λίγο), ούτε γιατί έβγαλε το NME τις δέκα γυναίκες που θα μας απασχολήσουν μέσα στο 2012 και ήταν μέσα σε αυτές, ούτε γιατί η Ware έκαν ε backing vocals για τους SBTRKT. Ο λόγος που έχει χτίσει τέτοιο hype είναι γιατί επιτέλους ξεφύγαμε λίγο από την κουλτούρα του synth-pop και της GaGa και των λοιπών της παρεαούλας και τα τελευταία δύο χρόνια ακούμε μουσικές από την Adele, από τη Birdy, από την Emeli Sande, από τον Ed Sheeran και από τη Jessie Ware. Αν λοιπόν αυτό το δισκάκι έβγαινε πριν από μερικά χρόνια, που άκουγες παντού παραγωγές από RedOne, Will.I.Am. και David Guetta (ναι, πιο πολλές από σήμερα), τότε μάλλον θα ακούγαμε Jessie Ware μόνο όσοι ακούμε Sade. Στο ψητό...

Ναι, μιλάμε για το ντεμπούτο της χρονιάς. Όχι γιατί έχει γίνει πλύση εγκεφάλου με τα post, αλλά γιατί ο δίσκος είναι ψηλά μουσικά. Είναι αμιγώς pop, είναι όσο soul και urban ήταν η Sade στο "Soldier of love", έχει μεθυστικά vocals, έχει παραγωγές που σου φέρνουν στο νου τα ακαταμάχητα rhythm n blues των late 90's από Lauryn Hill, Macy Gray και Janet Jackson, ενώ έχει και ένα indie credit από τον  Dave Okumu των The Invisible. Με λίγα λόγια, τα έχει όλα και συμφέρει.

Δεν υπάρχουν εκπλήξεις στην ακρόαση. Υπάρχει συνέπεια, υπάρχει συναίσθημα ξέχειλο για όλα τα γούστα, υπάρχει μια 27χρονη γυναίκα που αγαπάει με την κάθε λέξη που τραγουδάει και μια διάθεση να αποποιηθεί το πόσο θηλυκή είναι, καπελώνοντας τη λάμψη του εξωφύλλου με κομμάτια όπως τα "Wildest moments", "Taking in water", "Night light" και "Swan song". Και το πιο δύσκολο; Να βρεις αγαπημένο. Τώρα όχι. Μετά από πολλές ακροάσεις, γέλια, ψιθύρους, απογοητεύσεις, έρωτες και βόλτες στα στενά της πόλης μέχρι τον ερχομό του επόμενου καλοκαιριού, μπορεί και ναι. Αλλά τώρα όχι. Με τίποτα. Μην το προσπαθήσεις. Άκουσέ το όλο.

σ.σ. Κι άντε μετά να πεις ότι σου άρεσε πιο πολύ το album της Sande, θα πέσουν όλοι να σε φάνε... Not.