Blogovision 2012 – No 7: Jessie Ware – Devotion

Ακούγοντας Jessie Ware, γυρίζω πίσω τον χρόνο περίπου 15 χρόνια. Ακούω στη διαπασών En Vogue, Aaliyah, Boyz II Men, Whitney Houston, Maxwell, Lauryn Hill και Erykah Badu στα διπλά cd που είχα αγοράσει, αποταμιεύοντας, μιας και οι συλλογές έφταναν μέχρι και τις 7.450 δραχμές. Μερικές φορές, ήμουν τολμηρός κι αγόραζα ολόκληρο το album. Αυτό θα πήγαινε 4.950 ή 5.050 δραχμές, πάντα ένα κατοστάρικο διαφορά είχαν.

Τα Σάββατα, ως παιδί του MTV, στρωνόμουν στον διθέσιο καναπέ, που τις καθημερινές ήταν πιασμένος από τους μεγάλους, βλέποντας European και US top-20 και κρατούσα αρχείο με τις εικοσάδες. Πολύ μου είχε κακοφανεί, που οι En Vogue πουλούσαν λιγότερο από τις TLC και το “Rainbow” της Mariah είχε πάει No 1 στο Billboard, ενώ το “My love is your love” της Whitney είχε μετά βίας φτάσει το No 13. Ευτυχώς, η συνεργασία Brandy και Monica με έβγαλε νωρίς από το δίλημμα για το ποια είναι καλύτερη. Αγόρασα και τους δύο δίσκους, μιας και θεώρησα πως αυτή η συνεργασία είναι σταλμένη από τον Κοέλιο και τις συνομωσίες του σύμπαντος.

Μεγάλωσα με r’n’b, δεν ντρέπομαι να το πω. Πέρασα φασάρα στις αρχές των 00’s, στην οποία σε όλες τις πρώτες μου διακοπές εμφανιζόμουν με μπαντάνες στα μαλλιά, δαχτυλίδια, αμάνικα μπλουζάκια και φαρδιά παντελόνια με τσέπες. Τα στιλιστικά μου είδωλα ήταν ο Wanya Morris των Boyz II Men κι ο D’Angelo. Σύντομα κατάλαβα πως τουλάχιστον τα αμάνικα δεν με κολάκευαν διόλου. Σιγά-σιγά, το πήρα χαμπάρι και για τα υπόλοιπα.

Εκτός από το γεγονός ότι το album της Jessie Ware το βάζω στο player και το αφήνω να παίζει με τις ώρες, γιατί όπως έλεγαν και μερικοί παρουσιαστές της γενιάς μου “There are some well-crafted songs in there”, είναι κι αυτό το θέμα με τις αναμνήσεις που με επηρεάζει. Ακούω “Devotion” και με λούζουν οι θύμησες.

No 8: Alt-J – An Awesome Wave
No 9: The Black Keys – El Camino

No 10: Wanda Jackson – Unfinished Business

No 11: The Vaccines – Come Of Age

No 12: The xx - Coexist

No 13: Noisettes - Contact

No 14: Frank Ocean - channel ORANGE

No 15: Grizzly Bear - Shields

No 16: Santigold - Master Of My Make-Believe

No 17: Grace Potter & The Nocturnals - The Lion The Beast The Beat

No 18: Emeli Sande - Our Version Of Events

No 19: Ellie Goulding - Halcyon

No 20: Jens Lekman - I Know What Love Isn't

Jessie Ware - Devotion

Ο λόγος που η Jessie Ware έχει αποκτήσει τέτοιο hype δεν είναι ούτε πως ξαφνικά ανακαλύψαμε το next big sth (είναι big από μόνο του), ούτε γιατί η Sade θα πρέπει να αρχίσει να τρέμει από τον φόβο της (ας ηρεμήσουμε λίγο), ούτε γιατί έβγαλε το NME τις δέκα γυναίκες που θα μας απασχολήσουν μέσα στο 2012 και ήταν μέσα σε αυτές, ούτε γιατί η Ware έκαν ε backing vocals για τους SBTRKT. Ο λόγος που έχει χτίσει τέτοιο hype είναι γιατί επιτέλους ξεφύγαμε λίγο από την κουλτούρα του synth-pop και της GaGa και των λοιπών της παρεαούλας και τα τελευταία δύο χρόνια ακούμε μουσικές από την Adele, από τη Birdy, από την Emeli Sande, από τον Ed Sheeran και από τη Jessie Ware. Αν λοιπόν αυτό το δισκάκι έβγαινε πριν από μερικά χρόνια, που άκουγες παντού παραγωγές από RedOne, Will.I.Am. και David Guetta (ναι, πιο πολλές από σήμερα), τότε μάλλον θα ακούγαμε Jessie Ware μόνο όσοι ακούμε Sade. Στο ψητό...

Ναι, μιλάμε για το ντεμπούτο της χρονιάς. Όχι γιατί έχει γίνει πλύση εγκεφάλου με τα post, αλλά γιατί ο δίσκος είναι ψηλά μουσικά. Είναι αμιγώς pop, είναι όσο soul και urban ήταν η Sade στο "Soldier of love", έχει μεθυστικά vocals, έχει παραγωγές που σου φέρνουν στο νου τα ακαταμάχητα rhythm n blues των late 90's από Lauryn Hill, Macy Gray και Janet Jackson, ενώ έχει και ένα indie credit από τον  Dave Okumu των The Invisible. Με λίγα λόγια, τα έχει όλα και συμφέρει.

Δεν υπάρχουν εκπλήξεις στην ακρόαση. Υπάρχει συνέπεια, υπάρχει συναίσθημα ξέχειλο για όλα τα γούστα, υπάρχει μια 27χρονη γυναίκα που αγαπάει με την κάθε λέξη που τραγουδάει και μια διάθεση να αποποιηθεί το πόσο θηλυκή είναι, καπελώνοντας τη λάμψη του εξωφύλλου με κομμάτια όπως τα "Wildest moments", "Taking in water", "Night light" και "Swan song". Και το πιο δύσκολο; Να βρεις αγαπημένο. Τώρα όχι. Μετά από πολλές ακροάσεις, γέλια, ψιθύρους, απογοητεύσεις, έρωτες και βόλτες στα στενά της πόλης μέχρι τον ερχομό του επόμενου καλοκαιριού, μπορεί και ναι. Αλλά τώρα όχι. Με τίποτα. Μην το προσπαθήσεις. Άκουσέ το όλο.

σ.σ. Κι άντε μετά να πεις ότι σου άρεσε πιο πολύ το album της Sande, θα πέσουν όλοι να σε φάνε... Not.