24. The Drums – The Drums… οι Drums με μπερδεύουν. Την ίδια στιγμή που τους θεωρώ cool, την ίδια στιγμή τους θεωρώ δήθεν. Την ίδια στιγμή που γουστάρω τρελά κάποια κομμάτια του δίσκου, την ίδια στιγμή πατάω το fast forward και περνάω στο επόμενο. Αυτό που τους αναγνωρίζω πάντως είναι το γεγονός ότι είναι fun. Ακόμα και τις στιγμές που βαριέμαι να τους ακούσω, μπορώ να παραδεχτώ ότι τουλάχιστον δεν είναι μίζεροι. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, είναι ατού στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης και της κατάντιας τριγύρω. Ας με σταματήσει κάποιος, το χάνω ακόμα δεν άρχισα…
23. Eminem – Recovery… όσο και να απεχθάνεσαι τον Eminem, είναι γεγονός ότι ξέρει τι κάνει (τις περισσότερες φορές). Και φέτος μάλιστα είναι και το φαβορί για το Album Of The Year στα Grammy του 2011. Εγώ πάλι θα το έδινα στον Cee Lo Green ή τους Arcade Fire, ακόμα και στη Lady GaGa για σπάσιμο (υπερβάλλω, δεν είναι καν στην καταμέτρησή μου). Το “Recovery” είναι πάντως δυνατή ηχογράφηση. Έχει τα κλισέ που δεν κάνουν ο Kanye και ο Big Boi στις δικές τους απόπειρες, αλλά έχει περισσότερο σθένος, περισσότερη οργή και (παραδόξως) περισσότερο συναίσθημα. Welcome back dude.
22. She & Him – Volume Two… όπα! Να κι ένας πιο country δίσκος! Εμένα με έχει ενθουσιάσει αυτό το δίδυμο. Δεν το βλέπω συχνά σε λίστες τύπου “Τα καλύτερα της χρονιάς” και θεωρώ ότι τους αξίζει μια σημαντική θέση στις καλύτερες δουλειές του 2010. Βασικά, θυμίζει πολλά πράγματα που μπορεί να έχεις ακούσει, από Johnny Cash μέχρι Noah and the Whale, αλλά δεν πειράζει καθόλου, γιατί η αντίδραση στο άκουσμα του album είναι πεταλούδες, πικ-νικ και εικόνες από τις πρώτες ημέρες της Άνοιξης.
21. David Byrne/Fatboy Slim – Here Lies Love… αυτό το εγχείρημα θα μπορούσε να είναι παρακινδυνευμένο και σαχλό. Όταν το ακούς για πρώτη φορά, θαρρείς ότι μπορεί να λειτουργήσει σαν χαλί για έναν καφέ, ενώ τα πολλά guest vocals είναι κάτι σαν συλλογή των Buena Vista Social Club – πολλά κερασάκια πάνω σε μια τούρτα που έχει μέγεθος ενός… muffin. Και τελικά αποδεικνύεται ένα μικρό διαμάντι, που έχει χαθεί κάτω από τα ίδια τα ονόματα των δημιουργών του. Ένας δίσκος που τελικά έχει απίστευτη ισορροπία ανάμεσα στο feel-good, στο funk-soul, στο chill-out και το vintage, χωρίς να είναι τίποτα περισσότερο από μια εναλλακτική, ποπ ηχογράφηση. Εγώ πάντως αγαπώ.
20. Μαριέττα Φαφούτη – Try A Little Romance… δοκιμάστε τον ρομαντισμό της Μαριέττας, για να διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα αυτιά ότι δεν φταίει το επώνυμο που τράβηξε την προσοχή του κόσμου. Και αν τα τοπία που δημιουργείτε έρχονται από κέλτικες ζώνες, απλά πάρτε το λεωφορείο για Πάτρα και δείτε αυτά που την ενέπνευσαν. Viva!
19. Sia – We Are Born… αυτή η Αυστραλή είναι αξιαγάπητο πλάσμα. Και αυτή τη φορά, με το “We are born”, γίνεται ακόμα πιο αξιαγάπητη, μιας και αποδίδει ένα pop tribute στα είδωλά της, τη Madonna και τη Cyndi Lauper. Το cool της υπόθεσης δεν είναι βέβαια η Madonna, η Cyndi ή οποιαδήποτε άλλη, αλλά η διάθεσή της να ξεφύγει από τις soulful και jazz-pop ταμπέλες που τη βάραιναν και να κυκλοφορήσει έναν δίσκο που σε κάνει να χορεύεις μέχρι να πέσεις κάτω. Κάτι μου λέει ότι σκοπός της Christina ήταν να φτιάξει κάτι ανάλογο, αλλά το σκότωσε η diva που κρύβει μέσα της και η πρώτη της ταινία.
18. Delphic – Acolyte… είναι απολαυστικό να ακούς το ντεμπούτο των Delphic, γιατί διαπιστώνεις ότι υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που έχουν όραμα και δεν ακολουθούν δοκιμασμένες συνταγές. Όχι ότι το “Acolyte” είναι πηγή πρωτοτυπίας και παρθενογένεσης (τότε οι New Order τι είναι;), αλλά ο ήχος της παραγωγής είναι σχεδόν unique, στα μέτρα των σημερινών δεδομένων της μουσικής βιομηχανίας. Σουξεδάκι εδώ μέσα μην περιμένεις να βρεις. Άκουσέ τον από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν ασχολείσαι και με τη σύνθεση και τα μπλιμπλίκια, θα πάρεις και καλά tips στο programming.
17. Marina and the Diamonds – The Family Jewels… έχω εκφράσει πολλάκις τον θαυμασμό μου για τη Μαρίνα, αλλά όσο και να μιλάω, δεν φτάνει. Η μουσική της είναι ιδιοφυής, με έναν τρόπο που θα ζήλευαν πολλοί καλλιτέχνες που (εξ)υπηρετούν την ποπ κουλτούρα. Το “The family jewels” είναι μια μικρή παρακαταθήκη για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, ενώ οι συγκρίσεις με τη GaGa πήραν μόνες τους την κάτω βόλτα, μιας και κατάλαβαν ότι δεν έχουν σανίδα σωτηρίας.
16. Sharon Jones & The Dap Kings – I Learned The Hard Way… μπορεί αυτή η προσπάθεια της Sharon και της παρέας της να μην είναι η πιο fun και η πιο party που έχουν ηχογραφήσει ποτέ, καταφέρνει όμως να είναι συνεπής και να υπηρετεί τη neo-soul και funk σκηνή με τον καλύτερο, δυνατό τρόπο. Άσε που είναι καιρός να γράψουν ιστορία, αρκετά με τις μαυρούλες των r’n’b charts και τους παραγωγούς τύπου Will.I.Am.
15. Foals – Total Life Forever… αν και οι κιθάρες μαζί με τη φωνή του Yannis προδίδουν το συγκρότημα από το πρώτο μέτρο, είναι η αίσθηση της ωριμότητας και της μελωδίας που μπαίνουν σε πρώτο πλάνο και αντισταθμίζουν τον παράγοντα αυθορμητισμό του ντεμπούτου. Πολλές φορές έχεις την αίσθηση ότι μερικά κομμάτια είναι ασαφή, αλλά η υπέροχη παραγωγή κάνει τον δίσκο απολαυστικό και επικίνδυνα… μη βρετανικό. Κάτι με παραπέμπει σε Σκανδιναβία μεριά, αλλά εγώ είμαι άλλη περίπτωση.
14. Erykah Badu - New Amerykah Part Two (Return of the Ankh)… ό, τι και να κάνει είναι τέχνη. Τραγουδάει, μιλάει, γράφει, κινείται, ντύνεται και συμπεριφέρεται σαν να είναι η τελευταία φορά που κάνει κάθε τι από αυτά. Η βασίλισσα της neo-soul, Erykah Badu, χρειάστηκε πολλές φορές να κλειστεί στην τουαλέτα του σπιτιού της με ένα laptop κι ένα μικρόφωνο για να ηχογραφήσει τα φωνητικά του δίσκου. Και όταν ήρθε η στιγμή να γυρίσει ένα από τα πιο σοκαριστικά video-clip των τελευταίων χρόνων (“Window Seat”), όλοι βάλθηκαν να τη φάνε. Fu*k off bit**es, she is da real thang!
13. Corinne Bailey Rae – The Sea… η Βρετανίδα που μάγεψε τους πάντες με το “Put your records on” πριν μερικά χρόνια και το βελούδο μιας σύγχρονης Billie Holiday στο λαρύγγι, φαίνεται ότι αποφάσισε να φτιάξει κι έναν σπουδαίο δίσκο. Και όταν λέμε σπουδαίο, εννοούμε από αυτούς που χτίζονται γεωμετρικά στο μυαλό και τη συνείδησή σου ως ένα από καλύτερα πράγματα που έχεις ακούσει τους τελευταίους 12 μήνες. Κι αυτό είναι επίτευγμα.
12. Big Boi - Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty… μπορεί Outkast να μην είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν, βλέπουμε όμως Big Boi και είναι αρκετό. Αν σου αρέσουν οι Outkast, η Missy και τα συναφή, θα το αγαπήσεις. Αν έχεις εμμονές με την old school urban σκηνή, θα το αγαπήσεις και λίγο περισσότερο. Αν πάλι όχι, κανείς δεν είναι τέλειος. Άκουσέ το για τα guests, είναι το ίδιο ελκυστικό το κίνητρο.
11. Cyanna – End Is Near… βασικά, είναι περίεργο το πόσο καλός μπορεί να είναι ένας ελληνικός δίσκος. Τι θα έλεγες λοιπόν αν ξεκινούσες την ακρόαση του δεύτερου album των Cyanna με τη “γνώση” ότι είναι μια μπάντα από το Manchester, με έναν ελληνικής καταγωγής frontman και παραγωγό τον Rick Rubin ή τον Rich Costey ή τον Danger Mouse; Ααααα! Ευκαιρία να μπεις στη σελίδα του Pitchfork και να αποθεώσεις το the next best thing (και πάλι) of something. Πόσο losers μπορεί να είναι οι wannabe something της λεγόμενης και δήθεν indie κοινότητας, που κοιτούν πάνω από το κούτελο της Αθήνας, οσάν τη Μιμή Ντενίση, λειτουργώντας και κρίνοντας όμως στα πλαίσια αυτής; Φάτε μάτια ψάρια, γιατί το “End is near” είναι από τους καλύτερους δίσκους του 2010 και το προϊόν είναι καθαρά ελληνικό.
10. The Black Keys – Brothers… αδέρφια μου, μην παρατήσετε ποτέ τις κιθάρες σας, γιατί ο κόσμος της rock θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Μπορεί να σας ανακάλυψα σχετικά αργά, αλλά υπόσχομαι να καλύψω το χαμένο έδαφος και να πονέσω με τα τραγούδια σας, όσο πονάνε και τα μαύρα πλήκτρα του κλαβιέ σας. “Brothers”, I take a bow.
9. Arcade Fire – The Suburbs… τώρα εγώ τι να αποφασίσω ότι μου αρέσει πιότερο για το 2010 όσον αφορά στο rock ‘n’ roll; Οι Arcade Fire ή οι Black Keys; Ανάθεμά σας με τις ωραίες μουσικές, τους λυρισμούς σας, τις υπέροχες μελωδίες σας, την ψυχή των τραγουδιών σας, τις εγκάρδιες παραγωγές και τη βρώμα που στάζουν τα ακόρντα σας. Πάω στο επόμενο, γιατί θα εκνευριστώ…
8. Cee Lo Green – The Lady Killer… ο Cee Lo Green είναι ό, τι θα μπορούσε να έχει κανείς στα χέρια του για να πολεμήσει τον Usher και τους λοιπούς γκόμενους της μαύρης σκηνής. Έχει ΦΩΝΗ από τις λίγες, έχει ταμπεραμέντο, έχει στυλ, έχει χιούμορ και μια καλλιτεχνική ακεραιότητα από τις λίγες. Ευτυχώς που έκοψε του Danger Mouse να φτιάξει τους Gnarls Barkley, γιατί αλλιώς μπορεί να μην είχαμε ποτέ την ευκαιρία να ακούσουμε έναν τέτοιο δίσκο. Ξέρεις, όλα είναι αλυσίδα στη βιομηχανία του θεάματος. Φαντάσου να ήταν και γκόμενος!
7. Berlin Brides – Modern Celibacy… τυχοδιωκτικό, συναισθηματικά έκδηλο, ειλικρινές χωρίς περικοπές και πολυδιάστατο σαν φωτογραφίες μέσα από καλειδοσκόπιο. Ο δίσκος των δύο κοριτσιών είναι ένα διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας στα ράφια του εξωτερικού. Το electro-punk που πρεσβεύουν είναι μόνο μια ταμπέλα. Τύφλα να ‘χουν οι τελευταίοι δίσκοι της Peaches. Φάε τη σκόνη τους dear και προσκύνα “Paralyzed”.
6. Gorillaz – Plastic Beach… πρέπει να τιμωρηθώ. Και σκληρά μάλιστα. Μέχρι και πριν να ανεβάσω αυτό το post, δεν είχα ακούσει ποτέ ολόκληρο αυτό το album. Και είμαι σχεδόν χαρούμενος που το ανακάλυψα, έστω και αργά. Μάλλον είναι γιατί το “Stylo” μου είχε κάνει πολύ mainstream και pop και θεώρησα ότι οι Gorillaz ξεπούλησαν το ύφος τους. Ανάθεμά σε Albarn. Ανάθεμα την ιδιοφυία σου, το όραμά σου, την πολυσχιδή σου προσωπικότητα και τις μπύρες που έχεις πιει. Εγώ πίνω από το μεσημέρι, αλλά ακόμα τίποτα… Λατρέψτε το σα να μην υπάρχει αύριο.
5. Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy… αν υπάρχουν χίλια, διαφορετικά είδη μαύρης μουσικής, από το alternative hip-hop και το rap μέχρι το hip-hop/soul και το gangsta rap, τότε υπάρχει και το sophisticated hip-hop του Kanye West, το οποίο βαφτίζω εγώ τοιουτοτρόπως αυτή τη στιγμή και δεν πουλάω τα δικαιώματα (say what?). Ο δίσκος είναι αναπάντεχος από την αρχή μέχρι το τέλος, γεγονός που ενίοτε μπορεί να σημαίνει και λιγάκι δύσκολος. Τα Rhythm sections και τα samples είναι απλά genius, τα λόγια είναι βουτηγμένα στον κυνισμό και τη βρώμα, ενώ οι συνεργασίες σε καμία περίπτωση δεν λειτουργούν ως βιτρίνες, αλλά πλέκουν το δικό τους εγκώμιο για τις ανάγκες του album. Είναι beautiful. Είναι dark. Είναι twisted. Τα λένε όλα οι λέξεις. Και το εξώφυλλο.
4. Mumford & Sons – Sigh No More… τελικά, δεν χρειάζονται και πάρα πολλά πράγματα για να χαρακτηρίσεις κάτι ως αριστούργημα. Και αφού το απλό απέχει μίλια από το απλοϊκό, τότε το “Sigh no more” κατέχει βασιλική θέση σε αυτήν εδώ την καταμέτρηση. Σε παράλληλη πορεία με τον δίσκο της Laura Marling, το πόνημα των Mumford & Sons μπορεί να ανατρέψει μια χρονιά γεμάτη ηλεκτρονικά pads και βρώμικες κιθάρες, σε μια χρονιά που ευνόησε μερικές τέτοιες καταθέσεις ψυχής, που θαρρείς πως συλλήφθηκαν μέσα σε ένα υπνοδωμάτιο με ένα gin & tonic στο χέρι και ένα γραφείο γεμάτο σημειώσεις και παρτιτούρες. Σχεδόν συγκινητικό αν αναλογιστείς τον τρόπο παραγωγής της μουσικής σήμερα.
3. Laura Marling – I Speak Because I Can… είναι τρομακτικό να σκεφτεί κανείς ότι ένας τέτοιος δίσκος έχει ως κύριο εκπρόσωπό του μια πιτσιρίκα, που η σοφία της φαντάζει πέρα από τα χρόνια της. Και δεν μιλάμε για δράματα ερώτων και πληγές χωρισμών, αλλά για εσωτερικά ταξίδια, γράμματα από προηγούμενες ζωές και μάχες με το συνειδητό και το υποσυνείδητο. Αγαπητή Laura, μη χάσεις ποτέ τη σοφία σου.
2. The National – High Violet… εντάξει, το παραδέχομαι. Λατρεύω τις ατμόσφαιρες. Αγαπώ τις μελωδίες. Θεωρώ ότι ο Bryan Devendorf είναι ο καλύτερος drummer που υπάρχει εκεί έξω. Τα λόγια του δίσκου με λιώνουν, άλλοτε με αισιοδοξία και άλλοτε με νοσταλγία για πράγματα που μπορεί και να μην έχω ζήσει ποτέ (what the odds?). Κάθε φορά που ακούω National, γίνομαι άλλος άνθρωπος, ίσως και καλύτερος, ίσως και υπερβολικός. Αλλά that’s me.
1. Janelle Monáe - The ArchAndroid… η μαύρη μουσική αλλάζει υπόσταση. Ξεφεύγει από τα κλισέ rhythm sections, υιοθετεί τα καλύτερα από το παρελθόν (βλέπε Prince, James Brown και Grace Jones), διαθέτει concept και όραμα για το μέλλον. Αν βιάζεστε να ανακαλύψετε το next best thing of something, ιδού το next best thing of everything. Γιατί τελικά, αν κάνεις στον εαυτό σου την ερώτηση: “Ποιος από όλους τους πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες του σήμερα έχει τα εχέγγυα να γράψει ιστορία;”, η απάντηση έρχεται με μια τρίφωνη, πεντατονική συγχορδία που ορίεται το όνομά της. Miss Monáe, ο θρόνος σου ανήκει δικαιωματικά και η δικιά σου, η Cyndi Merriweather, μπορεί να είναι περήφανη που έκανες τον κόσμο της concept. Βουτήξτε και… καλό ταξίδι.
Ακριβώς ένα μήνα μετά από το vol.2, και ακούγοντας στο repeat τους, σχεδόν vintage, Trailer Trash Tracys, είπαμε πως είναι καιρός για άλλη μια σειρά κομμάτιών και ονομάτων που θα ακούμε, λίγο πριν μας κατεδαφίσουν...
