Jessie Ware - Devotion

Ο λόγος που η Jessie Ware έχει αποκτήσει τέτοιο hype δεν είναι ούτε πως ξαφνικά ανακαλύψαμε το next big sth (είναι big από μόνο του), ούτε γιατί η Sade θα πρέπει να αρχίσει να τρέμει από τον φόβο της (ας ηρεμήσουμε λίγο), ούτε γιατί έβγαλε το NME τις δέκα γυναίκες που θα μας απασχολήσουν μέσα στο 2012 και ήταν μέσα σε αυτές, ούτε γιατί η Ware έκαν ε backing vocals για τους SBTRKT. Ο λόγος που έχει χτίσει τέτοιο hype είναι γιατί επιτέλους ξεφύγαμε λίγο από την κουλτούρα του synth-pop και της GaGa και των λοιπών της παρεαούλας και τα τελευταία δύο χρόνια ακούμε μουσικές από την Adele, από τη Birdy, από την Emeli Sande, από τον Ed Sheeran και από τη Jessie Ware. Αν λοιπόν αυτό το δισκάκι έβγαινε πριν από μερικά χρόνια, που άκουγες παντού παραγωγές από RedOne, Will.I.Am. και David Guetta (ναι, πιο πολλές από σήμερα), τότε μάλλον θα ακούγαμε Jessie Ware μόνο όσοι ακούμε Sade. Στο ψητό...

Ναι, μιλάμε για το ντεμπούτο της χρονιάς. Όχι γιατί έχει γίνει πλύση εγκεφάλου με τα post, αλλά γιατί ο δίσκος είναι ψηλά μουσικά. Είναι αμιγώς pop, είναι όσο soul και urban ήταν η Sade στο "Soldier of love", έχει μεθυστικά vocals, έχει παραγωγές που σου φέρνουν στο νου τα ακαταμάχητα rhythm n blues των late 90's από Lauryn Hill, Macy Gray και Janet Jackson, ενώ έχει και ένα indie credit από τον  Dave Okumu των The Invisible. Με λίγα λόγια, τα έχει όλα και συμφέρει.

Δεν υπάρχουν εκπλήξεις στην ακρόαση. Υπάρχει συνέπεια, υπάρχει συναίσθημα ξέχειλο για όλα τα γούστα, υπάρχει μια 27χρονη γυναίκα που αγαπάει με την κάθε λέξη που τραγουδάει και μια διάθεση να αποποιηθεί το πόσο θηλυκή είναι, καπελώνοντας τη λάμψη του εξωφύλλου με κομμάτια όπως τα "Wildest moments", "Taking in water", "Night light" και "Swan song". Και το πιο δύσκολο; Να βρεις αγαπημένο. Τώρα όχι. Μετά από πολλές ακροάσεις, γέλια, ψιθύρους, απογοητεύσεις, έρωτες και βόλτες στα στενά της πόλης μέχρι τον ερχομό του επόμενου καλοκαιριού, μπορεί και ναι. Αλλά τώρα όχι. Με τίποτα. Μην το προσπαθήσεις. Άκουσέ το όλο.

σ.σ. Κι άντε μετά να πεις ότι σου άρεσε πιο πολύ το album της Sande, θα πέσουν όλοι να σε φάνε... Not.

SuperHeavy – Superheavy

Mick Jagger: ο μεγαλύτερος μάγκας της μουσικής βιομηχανίας. Ever.
Joss Stone: η φωνή που οι πιο εμπορικές τραγουδιάρες θα ήθελαν να έχουν.
Dave Stewart: μια από τις πιο σημαντικές πένες των τελευταίων 30 χρόνων.
Damien Marley: ένας από τους λίγους απόγονους θρύλων, που δεν πούλησε το όνομά του (μόνο).
A. R. Rahman: ο πιο εμπορικός μουσικός της βιομηχανίας του Bollywood έξω από τη χώρα του (και δύο φορές βραβευμένος με Oscar).

Όποιος ακούσει το “Superheavy” του ομώνυμου super group, θα χρειαστεί να επεκτείνει λίγο παραπάνω τα μουσικά του γούστα. Δεν είναι καθαρά rock ή pop, δεν είναι αμιγώς reggae, αν και προς τα εκεί το πάει συχνά-πυκνά, δεν πάει σε soul φόρμες για να τιμήσει τη γυναικεία παρουσία του, ούτε και το παρακάνει σε ανατολίτικα strings και φωνητικά made in India. Ο δίσκος που αποφάσισαν να ηχογραφήσουν μαζί πέντε από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες στο είδος τους κάνει κύκλους γύρω από πολλά παρακλάδια, αλλά καταλήγει σε απλές φόρμες που εξυπηρετούν τη διασκέδαση, τις όμορφες μελωδίες και το ταμπεραμέντο των συντελεστών του, χωρίς να έχει τρελές απαιτήσεις ή να προσπαθεί να προωθήσει το υλικό του ως το διαμάντι του 2011.

Ο Jagger κάνει ακροβατικά που κανείς από τους σύγχρονους rock stars δεν μπορεί και δεν πρόκειται ποτέ να μάθει να κάνει στην καριέρα του, κάτι που δένει με τρομακτικό τρόπο πάνω στη φωνή της Joss Stone και σε κομμάτια όπως τα “Miracle Worker”, “I don’t mind” και “Energy”. Ο Rahman δεν μπαίνει στα πολύ βαθιά και αφήνει το στίγμα του με μικρές ενορχηστρωτικές πινελιές από έγχορδα και φωνητικά (“Mahiya”). Ο Damien Marley οδηγεί το ρυθμό και σέρνει το χορό με το καραϊβικό του μαντήλι, ενώ ο Dave Stewart επιβάλλει τις κιθάρες του και το μοναδικό του χάρισμα να γράφει υπέροχες μελωδίες και να κάνει αψεγάδιαστες παραγωγές.

Το “Superheavy” (με μικρό h ο δίσκος, με κεφαλαίο το group) είναι από τις περιπτώσεις δίσκων που σε κερδίζουν περισσότερο με το κέφι και την ενέργειά τους, παρά με το βαρυσήμαντο των τραγουδιών τους. Κι αν έχεις κάνει στο μυαλό σου τα μαθηματικά που λένε «Joss Stone+Mick Jagger+Dave Stewart+Damien Marley+A. R. Rahman=πέντε φορές ένας καλός δίσκος», τότε βάλε το κεφάλι σου κάτω από τη βρύση, μιας και το concept μιας τέτοιας απόπειρας δεν είναι το αριστούργημα, αλλά ο πειραματισμός, ο συνδυασμός τάλαντου και ο ανύπαρκτος καλλιτεχνικός εγωκεντρισμός. Βάλε σε ένα studio τη GaGa, την Katy Perry, τον Justin Bieber, τη Beyonce και τον Kanye West για να ηχογραφήσουν ένα ολόκληρο album κι αν δεν κάνουν το studio Battle Royale, εμένα να μη με λένε Janis.

p.s. Θέλω το ροζ κοστούμι του Mick στο video-clip του “Miracle Worker”.

Joss Stone – LP1

Σε δημιουργικό οργασμό βρίσκεται ο Dave Stewart αυτή τη χρονιά και μάλιστα δεν έχει αφήσει καθόλου χώρο για την Annie Lennox. Η μούσα του τον τελευταίο καιρό, από την εποχή του remake του “Alfie” αν θυμάμαι καλά και τις συμμετοχές του Mick Jagger, είναι η Joss Stone, μιας και την έχει πάρει παραμάσχαλα και προσπαθεί να την κάνει Janis Joplin. Εκτός από αυτό, μόλις κυκλοφόρησε κι ένα δικό του rock/blues album με τίτλο “The Blackbird Diaries”, ηχογραφημένο στο Nashville. Κι αν βάλεις και το κερασάκι στην τούρτα, το super-group που σχημάτισε με τη Joss, τον Mick Jagger, τον Damian Marley και τον βραβευμένο με Oscar συνθέτη, A. R. Rahman, τότε καταλαβαίνεις πως περνάει τα δεύτερα 80’s του. Αρκετά όμως, η Joss Stone είναι το θέμα μας, όχι ο Dave Stewart.

Ο πέμπτος δίσκος για τη φωνάρα Joss σηματοδοτεί μια καινούργια αρχή, μιας και συνεργάζεται αποκλειστικά με τον κύριο “Here comes the rain again”, πηγαίνει μέχρι το Nashville (μάλλον μαζί τα γράψανε τα album) για του λόγου το αληθές, ενώ δεν το παιδεύει πολύ, μιας και ηχογραφεί όλο το υλικό σε μόλις 6 μέρες. Έκπληξη προκαλεί η συμμετοχή της Martina McBride στα credits του “Karma”, αλλά και το όνομα της ερμηνεύτριας στην παραγωγή του album. Βέβαια, αυτό είναι παραπλανητικό σε τέτοιες περιπτώσεις, μιας και θαρρείς πως έλιωσε στο studio μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Το “LP1” είναι ουσιαστικά ένα sequel του “Colour me free!” και μια επιστροφή στις ρίζες του “The soul sessions”, μιας και η ορχήστρα μένει αποκλειστικά σε blues και rock καταβολές και ξεδιπλώνει τους λόγους που όταν η Βρετανίδα πάει να γίνει πιο urban, κάτι πάει να χαλάσει στο διάβα της. Κι αυτό το παίρνεις πρέφα πολύ εύκολα, μιας και τραγουδά άνετα, χωρίς mainstream κανόνες, χωρίς να περιορίζει το γρέζι της και χωρίς να προσπαθεί να το παίξει γκόμενα (που είναι) ή ερωμένη του Common ή Grammy winner. Αυτό, στα πλαίσια μιας τέτοιας κυκλοφορίας, είναι το λιγότερο τίμιο και κερδίζει αυτούς που ακούνε soul στην Ελλάδα του 2011, δηλαδή λίγους.

Από εκεί και πέρα, δεν μιλάμε για την καλύτερη συλλογή τραγουδιών της. Κι αν αναλογιστεί κανείς ότι το highlight της καριέρας της ήταν το ντεμπούτο της (γεμάτο διασκευές), τότε καταλαβαίνει κανείς πως ενώ έχει όλα τα φόντα να γίνει αρχόντισσα στο είδος της, δεν έχει καταφέρει να πηδήξει ακόμα τον συνθετικό πήχη. Το γεγονός και μόνο ότι δεν έχει καν ένα signature song (εκτός από το “Fell in love with a boy” των White Stripes) μετά από δέκα χρόνια καριέρας, διατυμπανίζει το προφανές – κάτι δεν έχει κάνει σωστά.

Αν και κομμάτια τύπου “Take good care”, “Newborn”, “Somehow” και “Karma” θα μπορούσαν να γίνουν Sharon Jones anthems κάτω από άλλες συνθήκες, υπάρχει αυτή η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην υπέροχη σύνθεση και τη βαρετή εξέλιξη αυτής, που αν την πάρεις πρέφα, σε σκοτώνει και λες κρίμα. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις στιγμές του δίσκου – θες να ενθουσιαστείς, αλλά δεν σε αφήνει το ίδιο το υλικό, ακόμα κι αν η αψεγάδιαστη παραγωγή είναι για σεμινάρια. Παρ’ όλα αυτά, η Joss Stone δεν παύει να είναι κινητήρια δύναμη στη σημερινή μαύρη σκηνή και να μένει πιστή στο είδος, χωρίς να αλλαξοπιστεί και να βγάζει pop crossovers. Όλα μου τα εύσημα πάνε σε αυτό ακριβώς