Various Artists - The Hunger Games Mockingjay Part 1 (OST)

Let's start with the fact that Lorde has released a second album or a new EP or something through the "The Hunger Games Mockingjay Part 1 OST". But let's not stick to that, cause it's more ironic than realistic - she has only recorded three new songs plus one remix by her idol, Kanye Kardashian.

The second weird thing about this collection of songs has to do with the really out of the blue collaborations - Ariana Grande with Major Lazer, Charli XCX with Simon Le Bon, The Chemical Brothers with Miguel, Q-Tip with HAIM and Lorde (again, duh). So this is also a crossover project or at least an obvious effort to bridge many different music genres and generations. And that's a wrap, to the point now...

The soundtrack album for the third installment in "The Hunger Games" film series is quite good and consistent actually, despite the Lorde domination (yeap, I will never stop) and the unexpected collaborations. Grace Jones delivers a unique performance in the beautifully produced "Original beast" (I think that even without her vocals, this track still has her signature). "Lost souls" by Raury works as a smart bridge for the tracks in the second half of the album. Tinashe makes you wanna have sex in public. The Chemical Brothers make you feel haunted by the paganism of "This is not a game" (with vocals by Miguel), while Lorde is really like a ghost through the whole album. A ghost that contributes vocals and sounds even in other artists' tracks.

Lorde has been recruited to curate the album. So it's a bit honest that she has control over all the recordings in here. So she has done a very good job. So the whole "oh, Lorde again" joke is... well, a joke. Please, myself, stop teasing Lorde, for the love of Lord(e).

p.s. James Newton Howard's score not included.

AnArtCalled... 8/10

Albums 2013: Και οι Daft Punk;

Η λίστα με τα αγαπημένα μου albums για το 2013 δεν καταδέχτηκε τους Daft Punk. Το "Random Accesss Memories" δεν είναι για τα γούστα μου κι όσο κι αν προσπάθησα να τα προσαρμόσω για χάρη του, δεν κατάφερα να τον ακούσω πάνω από 2 φορές μέσα στη χρονιά. Όσο για το "Get lucky", θα ήθελα να λιθοβοληθεί στην πλατεία του Περάματος μαζί με το "Last Christmas" των Wham. Κι αυτό έγινε το πρώτο post στην ιστορία (?) των AnArtCalled, που μιλάει με επιμονή για κάτι που δεν πρόκειται να περιλαμβάνει στη λίστα του. Αυτό είπα και θα σιωπήσω.

Ιδού τα 30 (τουλάχιστον) albums που μου άρεσαν περισσότερο από αυτό των Daft Punk...

43. Daft Punk - Random Access Memories

...

30. White Lies - Big TV

29. Palma Violets - 180

28. Queens of the Stone Age - Like Clockwork 

27. Laura Mvula - Sing To The Moon

26. Little Boots - Nocturnes/Pet Shop Boys - Electric

25. Franz Ferdinand - Right Thoughts Right Words Right Action

24. Foals - Holy Fire 

23. Kate Nash - Girl Talk 

22. Panic! At The Disco - Too Weird To Live, Too Rare To Die! 

21. Bonobo - The North Borders

20. The National - Trouble Will Find Me

19. Savages - Silence Yourself 

18. Kings Of Leon - Mechanical Bull

17. M.I.A. - Matangi

16. Arctic Monkeys - AM

15. Woodkid - The Golden Age

14. Haim - Days Are Gone

13. Janelle Monae - The Electric Lady

12. Elton John - The Diving Board

11. Arcade Fire - Reflektor

10. Sky Ferreira - Night time, my time

9. Blood Orange - Cupid Deluxe

8. Lorde - Pure Heroine 

7. She & Him - Volume 3 

6. Inside Llewyn Davis OST

5. David Bowie - The Next Day

4. Kanye West - Yeezus

3. James Blake - Overgrown

2. Beyonce - BEYONCE

1. Vampire Weekend - Modern Vampires of the City

Blogovision 2011 - No 14: Jay-Z and Kanye West - Watch The Throne

Για τη δημιουργική αλαζονεία του Kanye. Για τις πιο εθιστικές urban λούπες που ακούσαμε τελευταία. Για το μεγαλείο του Jay-Z να αφήσει χώρο, για να κάνει ο άλλος τα δικά του. Για την πιο παραγωγική συνεργασία της χρονιάς, που λόγω της φύσης των δύο παραγωγών θα μπορούσε να καταλήξει καταστροφική, αλλά ούτε καν. Γιατί το hip-hop πρέπει να έχει το σεβασμό που του αξίζει και να συμπεριλαμβάνετα στις απανταχού λίστες, όπως και να 'χει.

Γιατί στο 14 κι όχι πιο πάνω; Γιατί σόλο δένει καλύτερα η κομπόστα, οπότε αποδέχομαι το project ως πειραματικό και μόνο (πετυχημένο, αν μη τι άλλο).

Γιατί στο 14 κι όχι πιο κάτω; Γιατί η urban κουλτούρα δεν πρέπει να περνάει σε δεύτερο πλαίσιο στις λίστες της χρονιάς, αλλά να παίρνει τη θέση που της αξίζει, όταν της αξίζει.

Διάβασε ολόκληρη την κριτική εδώ

Προηγούμενες θέσεις:
No 15: PJ Harvey - Let England Shake
No 16: Jamie Woon - Mirrorwriting
No 17: The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?
Νο 18: Elbow - Build A Rocket Boys!
No 19: The Horrors - Skying
No 20: Laura Marling - A Creature I Don't Know

Jay-Z and Kanye West – Watch The Throne

Συνεργασίες τέτοιου βεληνεκούς μόνο καταστροφικές ή αριστουργηματικές μπορούν να είναι. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η αλαζονεία μπορεί να φέρει διαμάχες και έλλειψη αυθορμητισμού, σε μια προσπάθεια να υπερισχύσει ένας από τους δύο συνεργάτες/μουσικούς, οπότε και το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι χλιαρό και άχρωμο. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις, όμως, κατά τις οποίες η ευφυΐα και το ταλέντο των δημιουργών ενός δίσκου καταλήγουν να είναι τόσο παραγωγικά, που αφήνεις το δισκάκι να παίζει στο repeat και κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Το “Watch the throne” βρίσκεται ένα βήμα παραπέρα – οδηγεί το hip-hop σε τέτοια επίπεδα, που μπορεί να γίνει η καλύτερη στιγμή της μαύρης μουσικής τα τελευταία δέκα χρόνια. Και η ειρωνεία είναι πως η μοναδική ηχογράφηση που μπορεί να μου έρθει στο μυαλό, ώστε να φτάνει στον ίδιο πήχη είναι το “My Beautiful Dark Twisted Fantasy” του Kanye. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο.

Το προφανές είναι πως στις περισσότερες στιγμές του album καταλαβαίνεις πως έχει περάσει του Kanye. Αυτό δεν είναι κακό, μιας και δε γίνεται να βρεις το 50-50 και όλοι να αγαπάνε αλλήλους και να επιτευχθεί η παγκόσμια ειρήνη και άλλα τέτοια αλτρουιστικά. Η soulful προσέγγιση, τα samples από Otis Redding και Nina Simone, οι σκοτεινές ατμόσφαιρες και τα στιχουργικά θέματα (πλούτος, ματαιοδοξία, δόξα, αλαζονεία και ακραίες συμπεριφορές) είναι χαρακτηριστικά του κύριου West και φαίνεται να τα δίνει στον σύζυγο και εν δυνάμει πατέρα Knowles, με σκοπό να τα βάλει στο studio και να τα τινάξει στην παραγωγή και στο programming. Και το κάνει με μεγάλη επιτυχία, διατηρώντας το εύθραυστο και αυτοκαταστροφικό του Kanye, χωρίς να ξεχνά πως πρέπει να μπει κάπου κι αυτός με τις urban καταβολές του και το υπερισχύον rapping του.

Στις guest φωνές θα βρεις από Beyonce μέχρι Elly Jackson (La Roux), ενώ στα credits θα βρεις από Neptunes μέχρι Q-Tip. Παρά το γεγονός ότι σε μια μαύρη παραγωγή οι συμμετοχές είναι πάντα αμέτρητες και τα featuring λειτουργούν σε πρώτο πλάνο, αυτή τη φορά τα βάζεις στην άκρη, μιας και οι παραγωγοί/ερμηνευτές του “Watch the throne” κατορθώνουν να επισκιάζουν τα πάντα με τον τρόπο που δουλεύουν το υλικό τους. Οι μοναδικές φορές που σε παρασύρει κάτι ξένο στην ηχογράφηση είναι οι φωνές των Nina Simone και Otis Redding, κάτι που οδηγεί στο καθόλου τυχαίο γεγονός ότι αποτελούν και δύο από τις πιο δυνατές στιγμές της.

Το Billboard φιλοξένησε το “Watch the throne” στην κορυφή του την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, κάτι που οδήγησε τον Jay-Z σε ένα ρεκόρ, μιας και είναι ο δωδέκατος δίσκος που το καταφέρνει αυτό για λογαριασμό του ράπερ (για τον Kanye είναι ο πέμπτος). Τα media βάλθηκαν να ρίξουν λάδι στη φωτιά για να τραβήξουν τα βλέμματα, μιας και μερικοί γραφιάδες δεν έγραψαν και τόσο ευνοϊκά σχόλια για την πολυαναμενόμενη εδώ και καιρό συνεργασία τους, αλλά ιστοσελίδες τύπου Pitchfork κατάφεραν να αποκαταστήσουν τη ζημιά, μιας και δύσκολα βρίσκεις indie ομάδες ακροατών να αποθεώνουν έναν mainstream hip-hop δίσκο, τη στιγμή που την προηγούμενη εβδομάδα έθαβαν την Patti Smith και τους Red Hot Chili Peppers.

Δεν θα σου προτείνω πολλά κομμάτια μεμονωμένα, εκτός του “Otis”, μιας και πρέπει να τα ακούσεις όλα με τη σειρά που είναι ηχογραφημένα, υπάρχει λόγος. Στην τελική, αν αποφασίσεις να τους αγοράσεις ή να τους κατεβάσεις, σεβάσου την καλλιτεχνική ακεραιότητα και αλαζονεία τους και κάνε τους το χατίρι να τους ακούσεις σωστά. Και μετά θα καταλάβεις τι εννοώ.