Jay-Z and Kanye West – Watch The Throne

Συνεργασίες τέτοιου βεληνεκούς μόνο καταστροφικές ή αριστουργηματικές μπορούν να είναι. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η αλαζονεία μπορεί να φέρει διαμάχες και έλλειψη αυθορμητισμού, σε μια προσπάθεια να υπερισχύσει ένας από τους δύο συνεργάτες/μουσικούς, οπότε και το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι χλιαρό και άχρωμο. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις, όμως, κατά τις οποίες η ευφυΐα και το ταλέντο των δημιουργών ενός δίσκου καταλήγουν να είναι τόσο παραγωγικά, που αφήνεις το δισκάκι να παίζει στο repeat και κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Το “Watch the throne” βρίσκεται ένα βήμα παραπέρα – οδηγεί το hip-hop σε τέτοια επίπεδα, που μπορεί να γίνει η καλύτερη στιγμή της μαύρης μουσικής τα τελευταία δέκα χρόνια. Και η ειρωνεία είναι πως η μοναδική ηχογράφηση που μπορεί να μου έρθει στο μυαλό, ώστε να φτάνει στον ίδιο πήχη είναι το “My Beautiful Dark Twisted Fantasy” του Kanye. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο.

Το προφανές είναι πως στις περισσότερες στιγμές του album καταλαβαίνεις πως έχει περάσει του Kanye. Αυτό δεν είναι κακό, μιας και δε γίνεται να βρεις το 50-50 και όλοι να αγαπάνε αλλήλους και να επιτευχθεί η παγκόσμια ειρήνη και άλλα τέτοια αλτρουιστικά. Η soulful προσέγγιση, τα samples από Otis Redding και Nina Simone, οι σκοτεινές ατμόσφαιρες και τα στιχουργικά θέματα (πλούτος, ματαιοδοξία, δόξα, αλαζονεία και ακραίες συμπεριφορές) είναι χαρακτηριστικά του κύριου West και φαίνεται να τα δίνει στον σύζυγο και εν δυνάμει πατέρα Knowles, με σκοπό να τα βάλει στο studio και να τα τινάξει στην παραγωγή και στο programming. Και το κάνει με μεγάλη επιτυχία, διατηρώντας το εύθραυστο και αυτοκαταστροφικό του Kanye, χωρίς να ξεχνά πως πρέπει να μπει κάπου κι αυτός με τις urban καταβολές του και το υπερισχύον rapping του.

Στις guest φωνές θα βρεις από Beyonce μέχρι Elly Jackson (La Roux), ενώ στα credits θα βρεις από Neptunes μέχρι Q-Tip. Παρά το γεγονός ότι σε μια μαύρη παραγωγή οι συμμετοχές είναι πάντα αμέτρητες και τα featuring λειτουργούν σε πρώτο πλάνο, αυτή τη φορά τα βάζεις στην άκρη, μιας και οι παραγωγοί/ερμηνευτές του “Watch the throne” κατορθώνουν να επισκιάζουν τα πάντα με τον τρόπο που δουλεύουν το υλικό τους. Οι μοναδικές φορές που σε παρασύρει κάτι ξένο στην ηχογράφηση είναι οι φωνές των Nina Simone και Otis Redding, κάτι που οδηγεί στο καθόλου τυχαίο γεγονός ότι αποτελούν και δύο από τις πιο δυνατές στιγμές της.

Το Billboard φιλοξένησε το “Watch the throne” στην κορυφή του την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, κάτι που οδήγησε τον Jay-Z σε ένα ρεκόρ, μιας και είναι ο δωδέκατος δίσκος που το καταφέρνει αυτό για λογαριασμό του ράπερ (για τον Kanye είναι ο πέμπτος). Τα media βάλθηκαν να ρίξουν λάδι στη φωτιά για να τραβήξουν τα βλέμματα, μιας και μερικοί γραφιάδες δεν έγραψαν και τόσο ευνοϊκά σχόλια για την πολυαναμενόμενη εδώ και καιρό συνεργασία τους, αλλά ιστοσελίδες τύπου Pitchfork κατάφεραν να αποκαταστήσουν τη ζημιά, μιας και δύσκολα βρίσκεις indie ομάδες ακροατών να αποθεώνουν έναν mainstream hip-hop δίσκο, τη στιγμή που την προηγούμενη εβδομάδα έθαβαν την Patti Smith και τους Red Hot Chili Peppers.

Δεν θα σου προτείνω πολλά κομμάτια μεμονωμένα, εκτός του “Otis”, μιας και πρέπει να τα ακούσεις όλα με τη σειρά που είναι ηχογραφημένα, υπάρχει λόγος. Στην τελική, αν αποφασίσεις να τους αγοράσεις ή να τους κατεβάσεις, σεβάσου την καλλιτεχνική ακεραιότητα και αλαζονεία τους και κάνε τους το χατίρι να τους ακούσεις σωστά. Και μετά θα καταλάβεις τι εννοώ.