Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα jay-z. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα jay-z. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Beyoncé - Lemonade

It’s been a long time since the last time the world realized that global pop stars and landmark albums are not an endangered species. «Bad» did that to the world. «The Bodyguard OST» did that. «Confessions on a dance floor» did that. «Purple rain» did that. «21» did that. But then again, it seems so far, far, far away, just because we create, live and interact in a digital era and physical copies are indeed an endangered species, if not an extinct one. So, what’s so special about Beyoncé’s «Lemonade» that it has made the whole world stop?

The thing is, she has not underestimated her power. But she has not overestimated it, either. The surprise marketing tricks are, etymologically speaking, tricky. There is no guarantee they will succeed, but she and her team are working very hard in order to guide the surprise factor to a safe place, where freedom and success are united. The «Formation» video, the fake tracklist with the Adele & Mariah collaborations, the HBO special, the divorce concept, the concept-album concept, the immediate digital release and, finally, the fact that once again she broke the internet.

Beyoncé owns her artistry. She truly owns it. She sings, but she screams as well. She writes about Jay-Z cheating on her, but she also makes political statements like Janet did with her «Rhythm Nation 1814». She delivers her swagger, but she is also vulnerable, playing the keaboards and building sand castles. She thinks of her father as a South American, country/blues guardian angel, while she acknowledges that he too was a cheating male, who taught her how to shoot in «Daddy Lessons». It has been written lately that in «Lemonade» she is the strong black female she was always supposed to be. But the truth is she has become the black feminist she was always supposed to be. And that's not a double standard, that's a huge artistic and personal victory.

Her second visual album is not about announcing her divorce from her husband. It's about sharing and channeling the first signs of him cheating in «Pray You Catch Me», her actual sadness, her female truth, her black truth from daddy Alabama to momma Louisiana to Texas, her strength to save her marriage and the fact that her freedom to choose is the quality she needs in her life. And that's exactly what you watch during the film.

Sonically, she is out of her comfort zone, but she still manages to sound like she has always been producing non-hit records with James Blake. It's the first time she follows her Southern roots and not a studio pattern. It's the first time the brass sections and the guitars in her songs are actually breathing. It's the first time her vocals are raw and simple with Jack White's help. It's the first time she is not pop enough for the radio stations and the first time she is edgy enough not to really care for a catchy chorus or a perfect bassline. And it's also the first time that her songwriting tops the production.

Beyoncé is the only living artist who has the inner power to let you believe that it's time to stop what you're doing and listen to what she has to say. And then you do it, because she cares. Cause her daddy made her fight. And maybe she isn't always right, but it's her 2nd fucking amendment. I can't tell if this is The album of the year. But I can surely tell it's an instant classic.

AnArtCalled... 9.5/10

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Blogovision 2011 - No 14: Jay-Z and Kanye West - Watch The Throne

Για τη δημιουργική αλαζονεία του Kanye. Για τις πιο εθιστικές urban λούπες που ακούσαμε τελευταία. Για το μεγαλείο του Jay-Z να αφήσει χώρο, για να κάνει ο άλλος τα δικά του. Για την πιο παραγωγική συνεργασία της χρονιάς, που λόγω της φύσης των δύο παραγωγών θα μπορούσε να καταλήξει καταστροφική, αλλά ούτε καν. Γιατί το hip-hop πρέπει να έχει το σεβασμό που του αξίζει και να συμπεριλαμβάνετα στις απανταχού λίστες, όπως και να 'χει.

Γιατί στο 14 κι όχι πιο πάνω; Γιατί σόλο δένει καλύτερα η κομπόστα, οπότε αποδέχομαι το project ως πειραματικό και μόνο (πετυχημένο, αν μη τι άλλο).

Γιατί στο 14 κι όχι πιο κάτω; Γιατί η urban κουλτούρα δεν πρέπει να περνάει σε δεύτερο πλαίσιο στις λίστες της χρονιάς, αλλά να παίρνει τη θέση που της αξίζει, όταν της αξίζει.

Διάβασε ολόκληρη την κριτική εδώ

Προηγούμενες θέσεις:
No 15: PJ Harvey - Let England Shake
No 16: Jamie Woon - Mirrorwriting
No 17: The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?
Νο 18: Elbow - Build A Rocket Boys!
No 19: The Horrors - Skying
No 20: Laura Marling - A Creature I Don't Know

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Jay-Z and Kanye West – Watch The Throne

Συνεργασίες τέτοιου βεληνεκούς μόνο καταστροφικές ή αριστουργηματικές μπορούν να είναι. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η αλαζονεία μπορεί να φέρει διαμάχες και έλλειψη αυθορμητισμού, σε μια προσπάθεια να υπερισχύσει ένας από τους δύο συνεργάτες/μουσικούς, οπότε και το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι χλιαρό και άχρωμο. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις, όμως, κατά τις οποίες η ευφυΐα και το ταλέντο των δημιουργών ενός δίσκου καταλήγουν να είναι τόσο παραγωγικά, που αφήνεις το δισκάκι να παίζει στο repeat και κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Το “Watch the throne” βρίσκεται ένα βήμα παραπέρα – οδηγεί το hip-hop σε τέτοια επίπεδα, που μπορεί να γίνει η καλύτερη στιγμή της μαύρης μουσικής τα τελευταία δέκα χρόνια. Και η ειρωνεία είναι πως η μοναδική ηχογράφηση που μπορεί να μου έρθει στο μυαλό, ώστε να φτάνει στον ίδιο πήχη είναι το “My Beautiful Dark Twisted Fantasy” του Kanye. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο.

Το προφανές είναι πως στις περισσότερες στιγμές του album καταλαβαίνεις πως έχει περάσει του Kanye. Αυτό δεν είναι κακό, μιας και δε γίνεται να βρεις το 50-50 και όλοι να αγαπάνε αλλήλους και να επιτευχθεί η παγκόσμια ειρήνη και άλλα τέτοια αλτρουιστικά. Η soulful προσέγγιση, τα samples από Otis Redding και Nina Simone, οι σκοτεινές ατμόσφαιρες και τα στιχουργικά θέματα (πλούτος, ματαιοδοξία, δόξα, αλαζονεία και ακραίες συμπεριφορές) είναι χαρακτηριστικά του κύριου West και φαίνεται να τα δίνει στον σύζυγο και εν δυνάμει πατέρα Knowles, με σκοπό να τα βάλει στο studio και να τα τινάξει στην παραγωγή και στο programming. Και το κάνει με μεγάλη επιτυχία, διατηρώντας το εύθραυστο και αυτοκαταστροφικό του Kanye, χωρίς να ξεχνά πως πρέπει να μπει κάπου κι αυτός με τις urban καταβολές του και το υπερισχύον rapping του.

Στις guest φωνές θα βρεις από Beyonce μέχρι Elly Jackson (La Roux), ενώ στα credits θα βρεις από Neptunes μέχρι Q-Tip. Παρά το γεγονός ότι σε μια μαύρη παραγωγή οι συμμετοχές είναι πάντα αμέτρητες και τα featuring λειτουργούν σε πρώτο πλάνο, αυτή τη φορά τα βάζεις στην άκρη, μιας και οι παραγωγοί/ερμηνευτές του “Watch the throne” κατορθώνουν να επισκιάζουν τα πάντα με τον τρόπο που δουλεύουν το υλικό τους. Οι μοναδικές φορές που σε παρασύρει κάτι ξένο στην ηχογράφηση είναι οι φωνές των Nina Simone και Otis Redding, κάτι που οδηγεί στο καθόλου τυχαίο γεγονός ότι αποτελούν και δύο από τις πιο δυνατές στιγμές της.

Το Billboard φιλοξένησε το “Watch the throne” στην κορυφή του την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, κάτι που οδήγησε τον Jay-Z σε ένα ρεκόρ, μιας και είναι ο δωδέκατος δίσκος που το καταφέρνει αυτό για λογαριασμό του ράπερ (για τον Kanye είναι ο πέμπτος). Τα media βάλθηκαν να ρίξουν λάδι στη φωτιά για να τραβήξουν τα βλέμματα, μιας και μερικοί γραφιάδες δεν έγραψαν και τόσο ευνοϊκά σχόλια για την πολυαναμενόμενη εδώ και καιρό συνεργασία τους, αλλά ιστοσελίδες τύπου Pitchfork κατάφεραν να αποκαταστήσουν τη ζημιά, μιας και δύσκολα βρίσκεις indie ομάδες ακροατών να αποθεώνουν έναν mainstream hip-hop δίσκο, τη στιγμή που την προηγούμενη εβδομάδα έθαβαν την Patti Smith και τους Red Hot Chili Peppers.

Δεν θα σου προτείνω πολλά κομμάτια μεμονωμένα, εκτός του “Otis”, μιας και πρέπει να τα ακούσεις όλα με τη σειρά που είναι ηχογραφημένα, υπάρχει λόγος. Στην τελική, αν αποφασίσεις να τους αγοράσεις ή να τους κατεβάσεις, σεβάσου την καλλιτεχνική ακεραιότητα και αλαζονεία τους και κάνε τους το χατίρι να τους ακούσεις σωστά. Και μετά θα καταλάβεις τι εννοώ.

Αντί απολογισμού…

Η αλήθεια είναι πως ασχοληθήκαμε με την μουσική έως και αποκλειστικά την χρονιά που πέρασε. Το πιθανότερο είναι να κάνουμε το ίδιο και την επόμενη με την περισσή πάντα, ασυνέπεια που μας διακρίνει. Δηλαδή όποτε μας κάτσει κάτι υπέροχο η απαίσιο –την ίδια ένταση συναισθημάτων προκαλούν άλλωστε. Έχουμε αφήσει ολίγον στην άκρη τα υπόλοιπα. Αν δεις την αρχή του μπλογκ, αφορούσε και φιλμς και εκθέσεις και φεστιβάλ. Αλλά ακόμα και ένα απλό μπλογκ θέλει την αφοσίωση και τον χρόνο του…την φροντίδα του εν τέλει.

Εύχομαι απλά αυτό τον χρόνο να είναι όλα πιο ήρεμα και εμείς να κάνουμε αυτό που αγαπάμε συχνότερα και εντιμότερα.

attention...

Oι ιδιοκτήτες/διαχειριστές του blog (pharmartistic, Nikolas) δεν φέρουν ουδεμία ευθύνη για τα περιεχόμενα οποιασδήποτε εκ των εξωτερικών συνδέσεων (links) που εμφανίζονται σε οποιοδήποτε μέρος του blog.

Επιπλέον ο ιδιοκτήτης/διαχειριστής του παρόντος blog δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχόλιων (comments) που αναρτούν οι επισκέπτες του blog (είτε ανώνυμα είτε ψευδώνυμα είτε επώνυμα) στα posts (αναρτήσεις) του blog. Παρ' όλα αυτά, ο ιδιοκτήτης / διαχειριστής του παρόντος blog διατηρεί πάντα το δικαίωμα να διαγράψει κατά την δική του κρίση και χωρίς προειδοποίηση ή/και αιτιολόγηση ή άλλου είδους πρότερη ή ύστερη ενημέρωση οποιοδήποτε σχόλιο επισκέπτη οποιαδήποτε στιγμή.

Όλες οι ηχογραφήσεις σε μορφή αρχείων ήχου mp3 ή άλλων format που εμφανίζονται κατά καιρούς για download στο παρόν blog προσφέρονται για περιορισμένο διάστημα και αποκλειστικά και μόνο για ενημερωτικούς / πληροφοριακούς σκοπούς.

Τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των ηχογραφήσεων ανήκουν σε κάθε περίπτωση στους εκάστοτε καλλιτέχνες ή/και τις αντιστοιχες εταιρείες ή/και τους αντιπροσώπους αυτών.

Εαν είστε κάτοχος ή αντιπρόσωπος του κατόχου των πνευματικών δικαιώματων κάποιας εκ των ηχογραφήσεων και επιθυμείτε την απομάκρυνση της από το blog ειδοποιήστε μας και θα αφαιρεθεί άμεσα.

All mp3 files are hosted here for a limited amount of time and only for informational purposes. Please support the artists & bands, especially those on independent labels. If you own the rights of any recording appearing on this blog and want it removed, please let us know via e-mail and we will remove it immediately.