Melanie Fiona – The MF Life

Με τον αέρα μιας νικήτριας Grammy από το πουθενά και με το ταλέντο μιας outcast ερμηνεύτριας, που ποτέ δεν έκανε κάτι εύκολο κι εμπορικό, η Melanie Fiona κυκλοφορεί τρία χρόνια μετά το θριαμβευτικό ντεμπούτο της το δεύτερο album της, “The MF Life”. Με λιγότερα σουξέ στο ενεργητικό του και με συνθέσεις που χτίζονται με την τρίτη και τέταρτη ακρόαση, ο δίσκος σε βυθίζει στο μοναδικό πράγμα που είναι συμπαντικό, αληθινό και το ίδιο καθαρό για όλους – τον έρωτα και τις επιπτώσεις αυτού. Αλλά όχι γλυκανάλατα, όχι συμβατικά, αλλά σκληρά και παθιασμένα, όπως του αρμόζει.

Μην περιμένεις να βρεις εδώ “Give it to me right” και “Monday Morning”. Μην περιμένεις να βρεις r’n’b anthems αμερικάνικα, από αυτά που θα έλεγε η Beyonce και η Rihanna. Εδώ θα βρεις βρώμικα drums, θα βρεις βρώμικα φωνητικά, θα βρεις κιθάρες, θα βρεις soul καταβολές άλλων εποχών, θα βρεις τον πόνο της Aretha και της Etta, θα βρεις ό,τι κάνει τον δίσκο μοναδικό στο είδος του, ακόμα κι αν η πρώτη ακρόαση δεν θα σε οδηγήσει αμέσως εκεί. Στο είπα πως θέλει προσπάθεια, για να τον εκτιμήσεις στην ολοκληρία του.

Θα ‘νιώσεις’ με το “4 AM”. Θα πληγωθείς με το “Wrong Side of a Love Song". Θα αναθαρρήσεις με το εκπληκτικό “Change the record” μαζί με τον B.o.B. (που τελικά ό,τι αγγίζει, γίνεται χρυσός) και θα ανακαλύψεις τις πιο καλοδουλεμένες μαύρες παραγωγές εδώ και πολύ καιρό από μια πλειάδα ανθρώπων, που βρήκαν στη φωνή της Melanie τη μούσα τους (βλέπε τον πάντα συνεπή Salaam Remi στο “Running” μαζί με τον Nas).

Δεν συνεχίζω την πάρλα, παρ’ τον, άκουσέ τον, λιώσε τον αν μπορείς, κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου, για να καταλάβεις το μεγαλείο του “The MF Life”. Θα το πάθεις στο “Bones” το μεγάλο κακό; Θα το πάθεις νωρίτερα ή αργότερα; Θα το πάθεις όμως, δεν υπάρχει περίπτωση, στο υπόσχομαι.

Blogovision 2011 - No 5: The Kills - Blood Pressures

Ο δίσκος των The Kills και η φωνή της Alison ήταν η καλύτερη παρέα μου για τις καλοκαιρινές μπύρες 2011. Είναι που ήθελα να ακούσω ξανά τους White Stripes και αναζητούσα τις βρώμικες κιθάρες της rock, οπότε βρήκα παρηγοριά στο comeback του ντουέτου. Απλές δομές, ριφάκια που επαναλαμβάνεις στο μυαλό σου μέχρι την τελευταία γουλιά Fix και λίγες δόσεις μελαγχολίας τύπου "The last goodbye" ήταν αρκετά για να αποθεώσω το album. Εντάξει, μπορεί να μην ήταν καλύτερος ο δίσκος από του James Blake ή από της PJ Harvey, αλλά όπως είπε και ο projectiva, αυτό άκουγα για μήνες, οπότε στη δική μου συνείδηση είναι ψηλά.

Διάβασε ολόκληρη την κριτική εδώ

Γιατί στο 5 κι όχι πιο πάνω; Γιατί είπαμε, δεν ήταν καλύτερος δίσκος από αρκετούς άλλους, οπότε ας είμαστε λίγο (πιο) αντικειμενικοί.

Γιατί στο 5 κι όχι πιο κάτω; Πάρε τον ίδιο λόγο, αλλά τούμπαλιν.

Προηγούμενες θέσεις:
No 6: Raphael Saadiq - Stone Rollin'
No 7: Adele – 21
No 8: James Blake – James Blake
No 9: Lykke Li – Wounded Rhymes
No 10: Feist – Metals
No 11: Kate Bush – 50 Words For Snow
No 12: Bjork – Biophilia
No 13: Nicolas Jaar - Space Is Only Noise
No 14: Kanye West and Jay-Z - Watch The Throne
No 15: PJ Harvey - Let England Shake
No 16: Jamie Woon - Mirrorwriting
No 17: The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?
Νο 18: Elbow - Build A Rocket Boys!
No 19: The Horrors - Skying
No 20: Laura Marling - A Creature I Don't Know

Jay-Z and Kanye West – Watch The Throne

Συνεργασίες τέτοιου βεληνεκούς μόνο καταστροφικές ή αριστουργηματικές μπορούν να είναι. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η αλαζονεία μπορεί να φέρει διαμάχες και έλλειψη αυθορμητισμού, σε μια προσπάθεια να υπερισχύσει ένας από τους δύο συνεργάτες/μουσικούς, οπότε και το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι χλιαρό και άχρωμο. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις, όμως, κατά τις οποίες η ευφυΐα και το ταλέντο των δημιουργών ενός δίσκου καταλήγουν να είναι τόσο παραγωγικά, που αφήνεις το δισκάκι να παίζει στο repeat και κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Το “Watch the throne” βρίσκεται ένα βήμα παραπέρα – οδηγεί το hip-hop σε τέτοια επίπεδα, που μπορεί να γίνει η καλύτερη στιγμή της μαύρης μουσικής τα τελευταία δέκα χρόνια. Και η ειρωνεία είναι πως η μοναδική ηχογράφηση που μπορεί να μου έρθει στο μυαλό, ώστε να φτάνει στον ίδιο πήχη είναι το “My Beautiful Dark Twisted Fantasy” του Kanye. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο.

Το προφανές είναι πως στις περισσότερες στιγμές του album καταλαβαίνεις πως έχει περάσει του Kanye. Αυτό δεν είναι κακό, μιας και δε γίνεται να βρεις το 50-50 και όλοι να αγαπάνε αλλήλους και να επιτευχθεί η παγκόσμια ειρήνη και άλλα τέτοια αλτρουιστικά. Η soulful προσέγγιση, τα samples από Otis Redding και Nina Simone, οι σκοτεινές ατμόσφαιρες και τα στιχουργικά θέματα (πλούτος, ματαιοδοξία, δόξα, αλαζονεία και ακραίες συμπεριφορές) είναι χαρακτηριστικά του κύριου West και φαίνεται να τα δίνει στον σύζυγο και εν δυνάμει πατέρα Knowles, με σκοπό να τα βάλει στο studio και να τα τινάξει στην παραγωγή και στο programming. Και το κάνει με μεγάλη επιτυχία, διατηρώντας το εύθραυστο και αυτοκαταστροφικό του Kanye, χωρίς να ξεχνά πως πρέπει να μπει κάπου κι αυτός με τις urban καταβολές του και το υπερισχύον rapping του.

Στις guest φωνές θα βρεις από Beyonce μέχρι Elly Jackson (La Roux), ενώ στα credits θα βρεις από Neptunes μέχρι Q-Tip. Παρά το γεγονός ότι σε μια μαύρη παραγωγή οι συμμετοχές είναι πάντα αμέτρητες και τα featuring λειτουργούν σε πρώτο πλάνο, αυτή τη φορά τα βάζεις στην άκρη, μιας και οι παραγωγοί/ερμηνευτές του “Watch the throne” κατορθώνουν να επισκιάζουν τα πάντα με τον τρόπο που δουλεύουν το υλικό τους. Οι μοναδικές φορές που σε παρασύρει κάτι ξένο στην ηχογράφηση είναι οι φωνές των Nina Simone και Otis Redding, κάτι που οδηγεί στο καθόλου τυχαίο γεγονός ότι αποτελούν και δύο από τις πιο δυνατές στιγμές της.

Το Billboard φιλοξένησε το “Watch the throne” στην κορυφή του την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, κάτι που οδήγησε τον Jay-Z σε ένα ρεκόρ, μιας και είναι ο δωδέκατος δίσκος που το καταφέρνει αυτό για λογαριασμό του ράπερ (για τον Kanye είναι ο πέμπτος). Τα media βάλθηκαν να ρίξουν λάδι στη φωτιά για να τραβήξουν τα βλέμματα, μιας και μερικοί γραφιάδες δεν έγραψαν και τόσο ευνοϊκά σχόλια για την πολυαναμενόμενη εδώ και καιρό συνεργασία τους, αλλά ιστοσελίδες τύπου Pitchfork κατάφεραν να αποκαταστήσουν τη ζημιά, μιας και δύσκολα βρίσκεις indie ομάδες ακροατών να αποθεώνουν έναν mainstream hip-hop δίσκο, τη στιγμή που την προηγούμενη εβδομάδα έθαβαν την Patti Smith και τους Red Hot Chili Peppers.

Δεν θα σου προτείνω πολλά κομμάτια μεμονωμένα, εκτός του “Otis”, μιας και πρέπει να τα ακούσεις όλα με τη σειρά που είναι ηχογραφημένα, υπάρχει λόγος. Στην τελική, αν αποφασίσεις να τους αγοράσεις ή να τους κατεβάσεις, σεβάσου την καλλιτεχνική ακεραιότητα και αλαζονεία τους και κάνε τους το χατίρι να τους ακούσεις σωστά. Και μετά θα καταλάβεις τι εννοώ.