Αφού διαλύθηκαν οι White Stripes, έπρεπε να γίνει κάτι για να ακούσουμε κάτι στεγνό στα αυτιά μας. Βέβαια, η πιθανότητα να μην ξανακούγαμε τους Kills ήταν μεγάλη, μιας και κανείς δεν ήξερε σε τι δρόμο ήταν μετά την κυκλοφορία του τρίτου τους album το 2008, ενώ η μαυρόγατα Alison τα βρήκε με τους Dead Weather του Jack White και φάνηκε πως βολεύτηκε. Ευτυχώς, η κυκλοφορία του “Blood Pressures” μόνο χαρές μπορεί να φέρει, όχι μόνο γιατί είναι η απτή απόδειξη πως ζουν και βασιλεύουν και γράφουν μουσική, αλλά και γιατί ο δίσκος παραδίδει σεμινάρια μινιμαλισμού, εθιστικών κιθαριστικών ριφ και ανθρώπινου εθισμού πάνω σ’ αυτά.
Οι δίσκοι των Kills ήταν από το πρώτο λεπτό δείγμα σκοτεινής, βασανισμένης γραφής. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως αναβίωσαν τη garage και την rock-blues σκηνή της νέας χιλιετίας με μεγάλη μαεστρία και απλές δομές. Αυτό επαναλαμβάνεται για άλλη μια φορά, με μια βασική διαφοροποίηση – τη σιγουριά ενός σημαντικού συγκροτήματος. Ενώ πολλοί θεωρούν το “Midnight Boom” τον καλύτερό τους δίσκο (και δεν θα μπω στη διαδικασία να διαφωνήσω), το 2011 τους βρίσκει απαλλαγμένους από κάποια υποτιθέμενη ευθύνη να κυκλοφορήσουν album αντάξιο κάποιου άλλου ή να κάνουν εντυπωσιακό comeback ή να ξεπεράσουν εαυτούς ή να πλησιάσουν άλλον ήχο ή διάφορα σενάρια που είχαν κατά καιρούς γραφτεί για το διάλειμμα που αποφάσισαν να κάνουν. Κι αυτό λειτούργησε αγχολυτικά, μιας και ίσως είναι η πρώτη φορά που γράφουν δυναμικά, χωρίς απαραίτητα να γράφουν δυνατά (για παράδειγμα το “The last goodbye”).
Το “Blood pressures” έχει ήδη κυκλοφορήσει από τις αρχές Απρίλη, το ίδιο και το πρώτο single, “Satellite”, από τέλη Ιανουαρίου. Αν μπεις στην επίσημη ιστοσελίδα του group και κάνεις subscribe, μπορείς να κατεβάσεις δωρεάν το “DNA”, ενώ αν το ψάξεις λίγο, θα μπορέσεις να ακούσεις όλη τη δουλειά από δωρεάν streaming. Το καλοκαίρι ήρθε και οι μπύρες κατεβαίνουν αβίαστα. Αν τις συνδυάσεις με αυτόν τον δίσκο, σε βλέπω να γίνεσαι στουπί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου