Estelle – All Of Me

Πέρασε τόσος καιρός από το “Shine”, που είχα ξεχάσει ότι η Estelle υπάρχει. Το ίδιο είχα πάθει και με το πρώτο της album, μιας και η Βρετανίδα εξαφανίζεται για καιρό και επιστρέφει κάθε τέσσερα χρόνια δισκογραφικά. Εντάξει, το ξεπέρασα αυτό, τη θυμήθηκα. Μου πήρε ώρα όμως να συνηθίσω μια Estelle που γίνεται Αμερικάνα και τραγουδάει μελωδική r’n’b, αφού νόμιζα πώς με τη ρότα του προηγούμενου δίσκου θα είχε γίνει ακόμα πιο sophisticated και soulful, θα είχε να πει κάτι πιο adult και δικό της. Τελικά, σε όλα έξω έπεσα. Αλλά μη σκας, έχει την πλάκα του κι αυτό, σε αποζημιώνει πολλές φορές.

Το πρώτο στο οποίο κολλάω είναι πως το album είναι tribute στο «The miseducation of Lauryn Hill”. Το αναφέρει τόσο λεκτικά η ίδια, αλλά το φωνάζουν κι αυτά τα ατέλειωτα ιντερλούδια. Ζητά βοήθεια από ονόματα όπως ο Rick Ross (ασχολίαστο), ο Chris Brown (πιο ασχολίαστο γίνεσαι Κατίνα), η Janelle Monae (σώζει έτσι την αξιοπρέπειά της) και ο John Legend στις συνθέσεις (ουφ, συνήλθα), ενώ τα περισσότερα tracks είναι τόσο ραδιοφωνικά, που με λίγη φαντασία θα μπορούσαν να ανήκουν σε album της Alicia Keys και της Beyonce. Αυτά στην πρώτη ακρόαση…

Στη δεύτερη ακρόαση, σου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου και γουστάρεις. Είναι η φωνή της που τραγουδάει με κέφι και ακούγεται λιγότερο σνομπ από ποτέ (γιατί εμένα μου κάνει λίγο σνομπ η τύπισσα, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό πως το cool κι η Estelle δεν πάνε μαζί). Είναι οι μελωδίες και οι ενορχηστρώσεις που ακούγονται φτιαγμένες για το πιο αισιόδοξο πρωινό του Μάρτη. Είναι γιατί ακριβώς παίζει να φτιάχνει για πρώτη φορά έναν δίσκο χωρίς το άγχος του concept και της βαρύτητας που θα έχει στους μουσικοκριτικούς του Rolling Stone, του Pitchfork και του Allmusic. Κι αυτό το κάνει αέρινο, κεφάτο, χορευτικό, φρέσκο, όμορφο.

Και ναι, έχω εμμονή με τη Janelle Monae. Δεν γίνεται το καλύτερο κομμάτι να είναι και πάλι κάτι που έχει βάλει το λιθαράκι της. Αρχίζω να πιστεύω πως δεν είμαι αντικειμενικός και γράφω μεροληπτικά κάθε φορά που αναφέρομαι στο όνομά της. Αλλά δεν με νοιάζει. Γιατί έχω δίκιο.

Red Hot Chili Peppers – I’m With You

Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν των RHCP. Πάντα άκουγα τους δίσκους τους με σεβασμό και διάθεση να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους θεωρούνται μεγάλοι και τρανοί, αλλά μετά την ακρόαση, τέλος. Για αυτό και δεν περίμενα απολύτως τίποτα και τα πάντα από αυτή την κυκλοφορία. Και, τελικά, μόνο καλό μπορεί να είναι αυτό, μιας και δεν απογοητεύτηκα, όπως οι οπαδοί τους, αλλά και δεν τρελάθηκα, ξέροντας τι μπορούν να κάνουν στα καλύτερά του. Ας μπούμε στο ψητό λοιπόν…

Αυτός είναι ο πρώτος δίσκος της μπάντας μετά το “Stadium Arcadium” του 2006 και ο πρώτος με τον καινούργιο τους κιθαρίστα, Josh Klinghoffer. Η παραγωγή ανήκει στον Rick Rubin, τον πιο σημαντικό ίσως άνθρωπο της σύγχρονης δισκογραφίας. Αν στις αλλαγές του group μετά τα δύο χρόνια διαλείμματος προσθέσουμε και την απόπειρα του Flea να σπουδάσει θεωρία μουσικής και να μάθει πιάνο, τότε αυτό που πάμε να ακούσουμε μάλλον μπορεί και να ξενίζει. Και ισχύει, ξενίζει εν μέρει.

Αν εξαιρέσεις το συνεπές και χαρακτηριστικό μπάσο του Flea, τη φωνή του Kiedis και κάποια ίχνη funk ρυθμών μετά τα πρώτα 2-3 κομμάτια, τότε σε αρκετές στιγμές η προσέγγιση του Rubin θυμίζει μέχρι και Gossip στα πιο dance κομμάτια τους. Η προσέγγιση είναι αμιγώς mainstream και ρίχνοντας μια ματιά σε σχόλια άλλων, κατανοώ τους λόγους που ο δίσκος έχει θαφτεί. Όχι όμως για την αλλαγή, η οποία πάντα είναι θεμιτή, αλλά γιατί τα περισσότερα tracks δεν αξίζουν προσοχής. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα παραγωγής ή καινούργιων μελών ή ποπ προσέγγισης ή μεγάλου διαλείμματος. Αυτό είναι πρόβλημα σύνθεσης.

Τα τραγούδια δεν είναι καλά, τόσο απλά. Και τι να σου κάνει κι ένας παραγωγός που μπορεί να πάρει ένα σκουπίδι και να το κάνει διαμάντι αν δεν σώζεται από πουθενά η κατάσταση κι αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, κάποια κομμάτια θα μπορούσες να τα βρεις σε δίσκο των Maroon 5 (not bad, αλλά καταλαβαίνεις πού το πάω); Πέρα από το εισαγωγικό “Monarchy of roses”, που πρέπει να ακούσεις για να καταλάβεις τη στροφή, το “Did I let you know” με τα πιασάρικα κιθαριστικά ριφ και την τρομπέτα του Mike Bulger, αλλά και το στιλιστικά δικό τους “Ethiopia”, δεν προτείνω να ακούσεις τίποτα άλλο, γιατί μάλλον θα βαρεθείς. Κι αν μπεις στον κόπο να το ακούσεις όλο και φτάσεις στο “Happiness loves company”, τότε μην απορήσεις που δεν σε προειδοποίησα. Ναι, θα μπορούσε να είναι Lady GaGa ή Lily Allen με Kreg Kirstin. Next comeback plz.

p.s. highlight το εξώφυλλο, ερμήνευσέ το όπως θέλεις.

Adele – 21

Υπάρχουν περιπτώσεις Βρετανίδων, που έχουν καταφέρει να φέρουν τα πάνω-κάτω με το ντεμπούτο τους album και μετά να τη δουν μεγάλες αρτίστες και να καπελωθούν από την αλαζονεία τους. Βλέπε Kate Nash, βλέπε Duffy (την οποία αγαπώ, αλλά…), βλέπε ακόμα και τη συμπαθέστατη KT Tunstall, που αρτίστα δεν την είδε, αλλά την είδε James Blunt (eeewww) και αυτό είναι ακόμα πιο βαρετό. Υπάρχουν και περιπτώσεις όμως, που συνέχισαν με δάφνες και ουσία αυτό που ξεκίνησαν, ενώ πολλές φορές το ξεπέρασαν. Βλέπε Amy Winehouse, βλέπε Lily Allen, βλέπε Corinne Bailey Rae. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και η Adele.

Το κορίτσι της διπλανής πόρτας όταν ανοίγει το στόμα του για να τραγουδήσει, θαρρείς πως από κάπου ξεφύτρωσε η μετενσάρκωση της Billie Holiday, η οποία μάλιστα δεν έπιασε τα big band ensembles και τα πιάνα, αλλά μια κιθάρα για να πει τον πόνο της. Ένας πόνος που γαντζώνεται με νύχια και με δόντια από όσα βιώματα έχει προλάβει να ζήσει στα 21 της χρόνια, ένας πόνος που κι όταν δεν είναι δικός της, τον κάνει δικό της και τον στάζει σαν φαρμάκι πάνω από το μικρόφωνο, μέσα σε μια πανδαισία καπνού και αλκοόλ. Γιατί η Adele είναι μια γνήσια drama queen που ζει μέσα από το δράμα και τα ενίοτε φάλτσα των λαρυγγισμών της.

Στο “21” η Adele παρακολουθεί και πάλι τον έρωτα και τον χωρισμό. Βάζει πίσω από την κονσόλα τον πιο σημαντικό ίσως παραγωγό της τελευταίας 20ετίας, τον Rick Rubin, αλλά και τον συνεργάτη της Florence, τον Paul Epworth, με σκοπό να συνθέσει επικές μελωδίες και minimal ενορχηστρώσεις, όπως φυσικά και στο “19”. Αυτό είναι και η σημαία της. “Λέω πολλά με όσα λιγότερα έχω στα χέρια μου”. Η δουλειά όμως από πίσω είναι τόσο σπουδαία, που τα μαγικά χέρια των δύο παραγωγών και οι λυρισμοί της ίδιας αναγάγουν την ακρόαση σε… σεμινάριο ηχογράφησης.

Το “Rolling in the deep” σε στοιχειώνει με τις στακάτο κιθάρες και τον gospel απόηχο μετά τη γέφυρα (στα φωνητικά η Roisin Murphy - say what?). Οι πιανιστικές μπαλάντες τύπου “Someone like you” (not bad, αλλά λίγο) θυμίζουν παρελθόν τύπου “Hometown glory”, ενώ το αριστουργηματικό “Rumor has it” σε βάζει σε σκέψεις πως από πίσω κρύβονται οι Black Keys. Δεν κρύβονται όμως, κρύβεται ο Ryan Tedder σε μια από τις πιο άρτιες παραγωγές της καριέρας του. Το “He won’t go” είναι τόσο μαύρο όσο και η αυτού μεγαλειότητα Erykah Badu, ενώ αν είσαι τυχερός και κατεβάσεις και τα extra tracks, θα καταλάβεις τους λόγους για τους οποίους η Adele είναι ένα γνήσιο κορίτσι των blues. Ένας εκ των λόγων το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ “If it hadn’t been for love” των Steeldrivers.

21χρονο και ταλαντούχο κορίτσι από το Λονδίνο, τα σέβη μου.