Το πρώτο στο οποίο κολλάω είναι πως το album είναι tribute στο «The miseducation of Lauryn Hill”. Το αναφέρει τόσο λεκτικά η ίδια, αλλά το φωνάζουν κι αυτά τα ατέλειωτα ιντερλούδια. Ζητά βοήθεια από ονόματα όπως ο Rick Ross (ασχολίαστο), ο Chris Brown (πιο ασχολίαστο γίνεσαι Κατίνα), η Janelle Monae (σώζει έτσι την αξιοπρέπειά της) και ο John Legend στις συνθέσεις (ουφ, συνήλθα), ενώ τα περισσότερα tracks είναι τόσο ραδιοφωνικά, που με λίγη φαντασία θα μπορούσαν να ανήκουν σε album της Alicia Keys και της Beyonce. Αυτά στην πρώτη ακρόαση…
Στη δεύτερη ακρόαση, σου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου και γουστάρεις. Είναι η φωνή της που τραγουδάει με κέφι και ακούγεται λιγότερο σνομπ από ποτέ (γιατί εμένα μου κάνει λίγο σνομπ η τύπισσα, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό πως το cool κι η Estelle δεν πάνε μαζί). Είναι οι μελωδίες και οι ενορχηστρώσεις που ακούγονται φτιαγμένες για το πιο αισιόδοξο πρωινό του Μάρτη. Είναι γιατί ακριβώς παίζει να φτιάχνει για πρώτη φορά έναν δίσκο χωρίς το άγχος του concept και της βαρύτητας που θα έχει στους μουσικοκριτικούς του Rolling Stone, του Pitchfork και του Allmusic. Κι αυτό το κάνει αέρινο, κεφάτο, χορευτικό, φρέσκο, όμορφο.
Και ναι, έχω εμμονή με τη Janelle Monae. Δεν γίνεται το καλύτερο κομμάτι να είναι και πάλι κάτι που έχει βάλει το λιθαράκι της. Αρχίζω να πιστεύω πως δεν είμαι αντικειμενικός και γράφω μεροληπτικά κάθε φορά που αναφέρομαι στο όνομά της. Αλλά δεν με νοιάζει. Γιατί έχω δίκιο.
