Janelle Monae - The Electric Lady

Η Janelle Monae είναι παράξενη ιστορία, αλλά θα μας απασχολήσει σε λιγάκι.

Όταν το 1998 έκανε την εμφάνισή της η Lauryn Hill, ούτε η πρώτη ήταν που έκανε παλαιομοδίτικες hip hop-soul ηχογραφήσεις (άκου "Baduism" από Erykah Badu), ούτε το "The miseducation of..." ήταν η πρώτη της δισκογραφική κυκλοφορία (η αποθέωση με τους The Fugees είχε έρθει από το 1996), ούτε έκανε κάτι που κανείς άλλος δεν είχε σκεφτεί (αν μη τι άλλο, μέσα στα 90's η Mary J Blige ήταν η βασίλισσα των μαύρων charts). Η Lauryn Hill ήταν σαφώς όμως η πρώτη γυναίκα στην ευρύτερη contemporary & traditional r'n'b μουσική που είχε τον πλήρη έλεγχο ενός ολόκληρου δίσκου, έγραψε μουσική, έκανε παραγωγή, έκανε concept album σε μια εποχή που κανείς δεν τολμούσε, έκανε 548 διαφορετικά layers φωνητικών σε κάθε track, έκανε ραπ όπως καμία άλλη και έβαλε τον πήχη τόση ψηλά για τις τραγουδιάρες της μαύρης μουσικής, που δικαίως θεωρήθηκε πρωτοπόρος, διαχώρισε τον εαυτό της από τα άλλα δύο μέλη των The Fugees και σάρωσε ό,τι βραβείο βρέθηκε μπροστά της.

Κανείς δεν μπορεί να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Μόνο που μπορεί. Γιατί η Janelle Monae έχει φτάσει αυτόν τον πήχη της Lauryn Hill και μάλιστα δύο φορές. Με το "The Archandroid" πριν δύο χρόνια και φέτος με το "The Electric Lady". Κι ενώ σε καμία περίπτωση δεν έχει φτάσει το hype της Lauryn, είναι τόσο ταλαντούχα κι εργατική, που κάθε φορά απορείς πως μπορεί και συνθέτει κάτω από ένα ενιαίο concept τόσα πράγματα, τόσες συνεργασίες, τόσα διαφορετικα μουσικά προφίλ και τόσα outfits (duh).

Η ηλεκτρική κυρία, το τέταρτο και πέμπτο μέρος από τα 7 του "Metropolis" concept (υπάρχουν και EP για τα πρώτα μέρη) κινείται στα ίδια πλαίσια με το "The Archandroid", οπότε μην περιμένεις να ακούσεις λάτιν σούστες με αρπίχορδο. Η soulful, mid-tempo βάση των περισσότερων κομματιών δίνει τη θέση της σε funk κιθάρες και up-tempo καταστάσεις, όπως το "Dance apocalyptic", ενώ αρκετά ιντερλούδια φλερτάρουν με τις ορχήστρες, κάτι που η Monae δείχνει να απολαμβάνει και να ενσωματώνει με ό,τι κυκλοφορεί.

Τα μηνύματα στέκονται με σθένος απέναντι στον ρατσισμό και τις διακρίσεις σε όποιο επίπεδο και θα το καταλάβεις αν δεν κάνεις skip τα ιντερλούδια, αλλά τα ακούσεις προσεκτικά, για να κατανοήσεις τι θέλει να πει η δημιουργός και πώς έχει στήσει όλη την επταλογία...
- Robot love is queer
- What, what, what?
- Robot love is queer
- How would you know it's queer if you never tried it?

Οι συνεργασίες παριλαμβάνουν τον Prince, την Erykah Badu, τον Miguel, τη Solange και την Esperanza Spalding, πράγμα που σημαίνει ότι δεν στηρίχτηκε αμιγώς στις δυνάμεις της, αλλά πήρε όλη την black alternativa των charts (είναι ευνόητο πως δεν μιλώ για τον Prince) παραμάσχαλα. Αυτό δεν σε χαλάει καθόλου, αντιθέτως δένουν όλα γλυκά.

Δεν έχω να πω κάτι αρνητικό για το "The Electric Lady" από όποια σκοπιά κι αν το πιάσω. Βασικά, γίνεται σχεδόν βαρετό να περιμένω πάντα κάτι καλό και πάντα να ακούω κάτι καλύτερο των προσδοκιών μου. Ίσως κάνω μια σελίδα στο facebook με τίτλο "Like this page if you are sick and tired of Janelle Monae always recording masterpieces".

Estelle – All Of Me

Πέρασε τόσος καιρός από το “Shine”, που είχα ξεχάσει ότι η Estelle υπάρχει. Το ίδιο είχα πάθει και με το πρώτο της album, μιας και η Βρετανίδα εξαφανίζεται για καιρό και επιστρέφει κάθε τέσσερα χρόνια δισκογραφικά. Εντάξει, το ξεπέρασα αυτό, τη θυμήθηκα. Μου πήρε ώρα όμως να συνηθίσω μια Estelle που γίνεται Αμερικάνα και τραγουδάει μελωδική r’n’b, αφού νόμιζα πώς με τη ρότα του προηγούμενου δίσκου θα είχε γίνει ακόμα πιο sophisticated και soulful, θα είχε να πει κάτι πιο adult και δικό της. Τελικά, σε όλα έξω έπεσα. Αλλά μη σκας, έχει την πλάκα του κι αυτό, σε αποζημιώνει πολλές φορές.

Το πρώτο στο οποίο κολλάω είναι πως το album είναι tribute στο «The miseducation of Lauryn Hill”. Το αναφέρει τόσο λεκτικά η ίδια, αλλά το φωνάζουν κι αυτά τα ατέλειωτα ιντερλούδια. Ζητά βοήθεια από ονόματα όπως ο Rick Ross (ασχολίαστο), ο Chris Brown (πιο ασχολίαστο γίνεσαι Κατίνα), η Janelle Monae (σώζει έτσι την αξιοπρέπειά της) και ο John Legend στις συνθέσεις (ουφ, συνήλθα), ενώ τα περισσότερα tracks είναι τόσο ραδιοφωνικά, που με λίγη φαντασία θα μπορούσαν να ανήκουν σε album της Alicia Keys και της Beyonce. Αυτά στην πρώτη ακρόαση…

Στη δεύτερη ακρόαση, σου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου και γουστάρεις. Είναι η φωνή της που τραγουδάει με κέφι και ακούγεται λιγότερο σνομπ από ποτέ (γιατί εμένα μου κάνει λίγο σνομπ η τύπισσα, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό πως το cool κι η Estelle δεν πάνε μαζί). Είναι οι μελωδίες και οι ενορχηστρώσεις που ακούγονται φτιαγμένες για το πιο αισιόδοξο πρωινό του Μάρτη. Είναι γιατί ακριβώς παίζει να φτιάχνει για πρώτη φορά έναν δίσκο χωρίς το άγχος του concept και της βαρύτητας που θα έχει στους μουσικοκριτικούς του Rolling Stone, του Pitchfork και του Allmusic. Κι αυτό το κάνει αέρινο, κεφάτο, χορευτικό, φρέσκο, όμορφο.

Και ναι, έχω εμμονή με τη Janelle Monae. Δεν γίνεται το καλύτερο κομμάτι να είναι και πάλι κάτι που έχει βάλει το λιθαράκι της. Αρχίζω να πιστεύω πως δεν είμαι αντικειμενικός και γράφω μεροληπτικά κάθε φορά που αναφέρομαι στο όνομά της. Αλλά δεν με νοιάζει. Γιατί έχω δίκιο.