Για δες και το trailer, για να μη λες πως τα βγάζω από το μυαλό μου...
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα stewart. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα stewart. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011
The Twilight Saga: Breaking Dawn
Για δες και το trailer, για να μη λες πως τα βγάζω από το μυαλό μου...
Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011
SuperHeavy – Superheavy
Joss Stone: η φωνή που οι πιο εμπορικές τραγουδιάρες θα ήθελαν να έχουν.
Dave Stewart: μια από τις πιο σημαντικές πένες των τελευταίων 30 χρόνων.
Damien Marley: ένας από τους λίγους απόγονους θρύλων, που δεν πούλησε το όνομά του (μόνο).
A. R. Rahman: ο πιο εμπορικός μουσικός της βιομηχανίας του Bollywood έξω από τη χώρα του (και δύο φορές βραβευμένος με Oscar).
Όποιος ακούσει το “Superheavy” του ομώνυμου super group, θα χρειαστεί να επεκτείνει λίγο παραπάνω τα μουσικά του γούστα. Δεν είναι καθαρά rock ή pop, δεν είναι αμιγώς reggae, αν και προς τα εκεί το πάει συχνά-πυκνά, δεν πάει σε soul φόρμες για να τιμήσει τη γυναικεία παρουσία του, ούτε και το παρακάνει σε ανατολίτικα strings και φωνητικά made in India. Ο δίσκος που αποφάσισαν να ηχογραφήσουν μαζί πέντε από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες στο είδος τους κάνει κύκλους γύρω από πολλά παρακλάδια, αλλά καταλήγει σε απλές φόρμες που εξυπηρετούν τη διασκέδαση, τις όμορφες μελωδίες και το ταμπεραμέντο των συντελεστών του, χωρίς να έχει τρελές απαιτήσεις ή να προσπαθεί να προωθήσει το υλικό του ως το διαμάντι του 2011.
Ο Jagger κάνει ακροβατικά που κανείς από τους σύγχρονους rock stars δεν μπορεί και δεν πρόκειται ποτέ να μάθει να κάνει στην καριέρα του, κάτι που δένει με τρομακτικό τρόπο πάνω στη φωνή της Joss Stone και σε κομμάτια όπως τα “Miracle Worker”, “I don’t mind” και “Energy”. Ο Rahman δεν μπαίνει στα πολύ βαθιά και αφήνει το στίγμα του με μικρές ενορχηστρωτικές πινελιές από έγχορδα και φωνητικά (“Mahiya”). Ο Damien Marley οδηγεί το ρυθμό και σέρνει το χορό με το καραϊβικό του μαντήλι, ενώ ο Dave Stewart επιβάλλει τις κιθάρες του και το μοναδικό του χάρισμα να γράφει υπέροχες μελωδίες και να κάνει αψεγάδιαστες παραγωγές.
Το “Superheavy” (με μικρό h ο δίσκος, με κεφαλαίο το group) είναι από τις περιπτώσεις δίσκων που σε κερδίζουν περισσότερο με το κέφι και την ενέργειά τους, παρά με το βαρυσήμαντο των τραγουδιών τους. Κι αν έχεις κάνει στο μυαλό σου τα μαθηματικά που λένε «Joss Stone+Mick Jagger+Dave Stewart+Damien Marley+A. R. Rahman=πέντε φορές ένας καλός δίσκος», τότε βάλε το κεφάλι σου κάτω από τη βρύση, μιας και το concept μιας τέτοιας απόπειρας δεν είναι το αριστούργημα, αλλά ο πειραματισμός, ο συνδυασμός τάλαντου και ο ανύπαρκτος καλλιτεχνικός εγωκεντρισμός. Βάλε σε ένα studio τη GaGa, την Katy Perry, τον Justin Bieber, τη Beyonce και τον Kanye West για να ηχογραφήσουν ένα ολόκληρο album κι αν δεν κάνουν το studio Battle Royale, εμένα να μη με λένε Janis.
p.s. Θέλω το ροζ κοστούμι του Mick στο video-clip του “Miracle Worker”.
Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011
Joss Stone – LP1
Ο πέμπτος δίσκος για τη φωνάρα Joss σηματοδοτεί μια καινούργια αρχή, μιας και συνεργάζεται αποκλειστικά με τον κύριο “Here comes the rain again”, πηγαίνει μέχρι το Nashville (μάλλον μαζί τα γράψανε τα album) για του λόγου το αληθές, ενώ δεν το παιδεύει πολύ, μιας και ηχογραφεί όλο το υλικό σε μόλις 6 μέρες. Έκπληξη προκαλεί η συμμετοχή της Martina McBride στα credits του “Karma”, αλλά και το όνομα της ερμηνεύτριας στην παραγωγή του album. Βέβαια, αυτό είναι παραπλανητικό σε τέτοιες περιπτώσεις, μιας και θαρρείς πως έλιωσε στο studio μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Το “LP1” είναι ουσιαστικά ένα sequel του “Colour me free!” και μια επιστροφή στις ρίζες του “The soul sessions”, μιας και η ορχήστρα μένει αποκλειστικά σε blues και rock καταβολές και ξεδιπλώνει τους λόγους που όταν η Βρετανίδα πάει να γίνει πιο urban, κάτι πάει να χαλάσει στο διάβα της. Κι αυτό το παίρνεις πρέφα πολύ εύκολα, μιας και τραγουδά άνετα, χωρίς mainstream κανόνες, χωρίς να περιορίζει το γρέζι της και χωρίς να προσπαθεί να το παίξει γκόμενα (που είναι) ή ερωμένη του Common ή Grammy winner. Αυτό, στα πλαίσια μιας τέτοιας κυκλοφορίας, είναι το λιγότερο τίμιο και κερδίζει αυτούς που ακούνε soul στην Ελλάδα του 2011, δηλαδή λίγους.
Από εκεί και πέρα, δεν μιλάμε για την καλύτερη συλλογή τραγουδιών της. Κι αν αναλογιστεί κανείς ότι το highlight της καριέρας της ήταν το ντεμπούτο της (γεμάτο διασκευές), τότε καταλαβαίνει κανείς πως ενώ έχει όλα τα φόντα να γίνει αρχόντισσα στο είδος της, δεν έχει καταφέρει να πηδήξει ακόμα τον συνθετικό πήχη. Το γεγονός και μόνο ότι δεν έχει καν ένα signature song (εκτός από το “Fell in love with a boy” των White Stripes) μετά από δέκα χρόνια καριέρας, διατυμπανίζει το προφανές – κάτι δεν έχει κάνει σωστά.
Αν και κομμάτια τύπου “Take good care”, “Newborn”, “Somehow” και “Karma” θα μπορούσαν να γίνουν Sharon Jones anthems κάτω από άλλες συνθήκες, υπάρχει αυτή η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην υπέροχη σύνθεση και τη βαρετή εξέλιξη αυτής, που αν την πάρεις πρέφα, σε σκοτώνει και λες κρίμα. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις στιγμές του δίσκου – θες να ενθουσιαστείς, αλλά δεν σε αφήνει το ίδιο το υλικό, ακόμα κι αν η αψεγάδιαστη παραγωγή είναι για σεμινάρια. Παρ’ όλα αυτά, η Joss Stone δεν παύει να είναι κινητήρια δύναμη στη σημερινή μαύρη σκηνή και να μένει πιστή στο είδος, χωρίς να αλλαξοπιστεί και να βγάζει pop crossovers. Όλα μου τα εύσημα πάνε σε αυτό ακριβώς
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)