Nightcrawler

When it comes to the awards season, you always try to watch as many films as you can, thus deciding for yourself which one is your favorite, which script has blown your mind or which performances are actually worthy of the awards. 

I have seen many of the projects Jake Gyllenhaal has participated in and it's not difficult to notice that he is good. He was raw and determined in the recent "Prisoners", he was sentimental and fragile in "Brokeback Mountain", so it would be disappointing of him not to invest the best of his talents on such a smart script. Only this time, he goes beyond all these.

Half of the movie's potential depends totally on his performance. Gyllenhaal's transformation is one of the most persuasive and risky ones this year has to offer in the Hollywood industry. He is filthy and dark, making you want to punch him in the face as he is staring at you with his huge, creepy eyes. But at the same time, Dan Gilroy has approached him in a way that makes you walk in his shoes and sympathize with him, even when his actions go beyond your ethical code. His character reminds me of some classic ones, like Hannibal Lecter or even the "Taxi driver". He is an outcast and a hustler you are curious to meet, but you could never possibly want him for a friend of yours or even a neighbor.

Accompanied by James Newton Howard's adventurous score, "Nightcrawler" is a thriller, without a doubt. But even with the same smart script, it would be extremely easy for it to become a b-movie or just a "nice" one, if it weren't for the right moves in direction. Gilroy proves that he is a master of suspense, providing claustrophobic night scenes that any other director of the same aesthetics could kill for (David Fincher, I guess you now have competition). 

With the brilliantly performed supporting roles by Rene Russo, Riz Ahmed, and Bill Paxton, the film itself goes beyond its potential and becomes all the way a major contender in the awards season. As far as Gyllenhaal is concerned, well, you can count on his second Academy Award nomination.

AnArtCalled... 8,5/10

Interstellar

We have watched many sci-fi horror films or sci-fi dramas or sci-fi action films or sci-fi movies in general the last decades. From "2001: A Space Odyssey" and "Solaris" to "Apollo 13" and "Gravity", the ways the film-makers approach their scripts are so distinctive that you can identify their unique techniques every single time and the certain messages each and everyone is trying to pass along. But "Interstellar" goes beyond your expectations as far as only one thing is concerned - the unexpected sentimentalism of its creator.

Christopher Nolan is one of the most significant film-makers of our time. He might, in fact, be the new Steven Spielberg or something. And that's true, more or less. But it's also true that he has not been as sensitive with his characters in his movies as we would like him to be or as Spielberg, for example, has been in the past. This time, he outdoes himself and, more importantly, he outdoes the mediocre writing of the script (not the script itself) and creates a visual treasure that many directors can be jealous of (especially James Cameron, don't ask why, just because).

Let's talk about the script. It's smarter than everything you could possibly imagine. It's setting existential questions about life and beyond. But it's also vague a couple of times, while at other times it's being trapped by its own wittiness. You love it when it all comes down to a straight forward and clever storytelling, but you are confused and tired with all the scientific explanations, the countless times you hear the word "gravity" (irony), the way the hand watch is sending the Morse code (still a mystery) or the way the actors, especially Hathaway, are pronouncing "love" like William Shakespeare's heroes. The vagueness is in there, lost in space, but you overcome it, because it still is a great story and because Nolan's directing keeps being a piece of art, attributing some kind of poetic justice to the characters and their burdens.

The visual "Interstellar" is science fiction at its best. If Alfonso Cuaron won the Oscar for Best Direction, I can imagine Nolan already preparing his Academy Award acceptance speech. His images give great aesthetic pleasure but with a sense of wisdom in them, thus letting you think hard about all the questions he wants to put out there along with his brother, Jonathan. At this point, the writing process is a success. I wrote it before - the script itself is great, the writing (or maybe the editing) is not.

"Interstellar" is jaw-dropping in many aspects. The cast is brilliant, especially McConaughey and Chastain. Hans Zimmer's score will probably give him his tenth Oscar nomination and maybe a second award, twenty years after "The Lion King" (!). Hoyte van Hoytema's cinematography is extraordinary and the visual effects are actually close to something you can call reality. At the end of the day, it's a must-watch movie for the avid cinephiles, a piece of art for the aesthetes and an audiovisual masterpiece for the blockbuster suckers.

AnArtCalled... 9/10

Ho ho horror!

Ναι, ναι ξέρω είναι μέρες γιορτινές και γιορτάδες, που λέμε και στα μέρη μου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει χώρος για Horror!!!
Δεν σου λέω να θυμηθείς το Black Christmas, γιατί θα στο θυμίσει κάποιο κανάλι ή κανένα μπλόγκ -καλή ώρα-, αν και ελπίζω να μην κλειστείς μέσα φέτος.

Αφορμή για αυτό το πόστ είναι η μίνι σειρά "Bag of Bones", που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του 98, άπο τον αγαπημένο Στίβεν Κίνγκ.

Η υπόθεση θέλει έναν μεσήλικα πρωταγωνιστή (Πιρς Μπρόσναν), που είναι κλασσικά συγγραφέας, να έχει χάσει την έμπνευσή του και τον ύπνο του -έχει και εφιάλτες- , μετά από τον θάνατο της εγκύου γυναίκας του (ευχάριστες στιγμές δλδ). Πάει λοιπόν στο εξοχικό τους, σε μια λίμνη δίπλα, να βρει ότι έχει χάσει και πιάνει κολλητιλίκια με μια χήρα και το ορφανό της (κοριτσάκι), το φάντασμα μιας τραγουδίστριας μπλουζ και με την έμπνευση που λέγαμε, γιατί του ξανάρχεται. Έλα μου όμως που οι εφιάλτες πυκνώνουν, οι επισκέψεις της τραγουδιάρας επίσης και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χώνει και την μύτη του στην διαμάχη επιμέλειας του ορφανού, μεταξύ της χήρας και του πεθερού της!
Κουράστηκες;
Από αυτά που γράφονται για την σειρά, και αυτοί που την είδαν το ίδιο έπαθαν. Εμείς δεν την εντοπίσαμε ακόμα, αλλά το βιβλίο που σαφέστατα έχουμε διαβάσει είναι πάρα πολύ καλό. Ο δε σκηνοθέτης (Mick Garris) είναι υπεύθυνος για πέντε, σχεδόν απανωτές μεταφορές βιβλίων του συγγραφέα, μεταξύ των οποίων και το κλασσικό πια, Sleepwalkers. Από την άλλη, πόσες ιστορίες του King, έδωσαν καλό αποτέλεσμα κατά την μεταφορά τους στην μικρή ή στην μεγάλη οθόνη;
Στα λόγια μου έρχεσαι!

Δες το και ενημέρωσε με...

Burlesque (movie 2010)

Η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι λιγότερο σε όλο αυτό, μιας και η μαμά μου με έχει μάθει να κρατάω μικρό καλάθι, όταν τα κεράσια είναι πολλά και ροδαλά. Ακούγοντας το αρκετά καλό soundtrack, θεώρησα πως η εικονική πλέον προσπάθεια θα είναι μια τσιχλόφουσκα τύπου “Glitter” με φτηνή σκηνοθεσία, απρόσεκτη παραγωγή, σαχλές ερμηνείες και storyboard που θα μπορούσα να γράψω στα 13 μου και να κάνω περιουσία (τι βλάκας;). Αντιθέτως, παρακολουθώντας το “Burlesque”, έβγαλα το εξής απόφθεγμα: Better than expected και αυτό είναι καλό.

Ξεκινάω από το πρωταγωνιστικό ντουέτο. Αν και θα περίμενε κανείς πως το ντιβιλίκι θα βγει μπροστά και θα σαρώσει τα πάντα, οι Cher και Christina κρατάνε τους τόνους χαμηλούς και για λίγο ξεχνάς πως είναι δύο από τις τραγουδίστριες με τις μεγαλύτερες πωλήσεις δίσκων στην ιστορία της μουσικής. Η δε πρώτη θυμάται μετά από πολλά χρόνια απουσίας πώς είναι να παίζεις και να τραγουδάς (εμείς δεν το ξεχνάμε βέβαια ποτέ), ενώ η δεύτερη δεν βαριέται ούτε στιγμή να δείξει τον ενθουσιασμό της πρώτης κινηματογραφικής εμπειρίας. Όντας θαυμαστής του ταλέντου της επί σειρά ετών, θα ομολογήσω πως σε τέτοια λημέρια λειτουργεί καλύτερα (μουσικά) και καλά θα κάνει να σταματήσει να το παίζει electro diva ή whatever. Υποκριτικά, είναι πιο φυσική από ό, τι θα μπορούσε να της επιτρέψει η αλαζονεία που έχει χτίσει με τα χρόνια, κάτι που πρέπει όλοι να της μετρήσουν στα συν (και από ό, τι διαβάζω στα διεθνή media, το κάνουν απλόχερα).

Σκηνοθετικά, όλη η ταινία είναι κάτι ανάμεσα σε video-clip και πάλκο του West End. Δεν θα περίμενε κανείς βέβαια κάτι διαφορετικό, μιας και το επώνυμο Antin είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με όλα αυτά. Τα κοστούμια (ή τα εσώρουχα μάλλον) είναι σίγουρο πως θα προταθούν για Όσκαρ, τα τραγούδια σαρώνουν ήδη σε κάθε απονομή βραβείων (με την Diane Warren να έχει ήδη κερδίσει Χρυσή Σφαίρα για λογαριασμό του “You haven’t seen the last of me” που ερμηνεύει η Cher), σφήνες τύπου Stanley Tucci σε δεύτερο ρόλο και Diablo Cody στο σενάριο θα θεωρηθούν ατού για άλλες υποψηφιότητες στα βραβεία της Ακαδημίας (ακόμα και για έκπληξη στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας, μιας και οι υποψηφιότητες πλέον είναι 10 και όχι 5), ενώ πρέπει να παραδεχτούμε πως μάλλον είναι η πιο gay friendly (θα καταλάβεις) ταινίας της χρονιάς μετά το “The kids are all right” (προφανώς).

Δες το για να περάσει ευχάριστα η ώρα σου, για να φας μάτια-ψάρια από το οπτικοακουστικό είτε είσαι γυναίκα, είτε άντρας, είτε straight, είτε gay και γιατί ένα musical τη χρονιά είναι πλέον κίνηση που ανήκει στο κινηματογραφικό πρωτόκολλο. Indeed.