Η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι λιγότερο σε όλο αυτό, μιας και η μαμά μου με έχει μάθει να κρατάω μικρό καλάθι, όταν τα κεράσια είναι πολλά και ροδαλά. Ακούγοντας το αρκετά καλό soundtrack, θεώρησα πως η εικονική πλέον προσπάθεια θα είναι μια τσιχλόφουσκα τύπου “Glitter” με φτηνή σκηνοθεσία, απρόσεκτη παραγωγή, σαχλές ερμηνείες και storyboard που θα μπορούσα να γράψω στα 13 μου και να κάνω περιουσία (τι βλάκας;). Αντιθέτως, παρακολουθώντας το “Burlesque”, έβγαλα το εξής απόφθεγμα: Better than expected και αυτό είναι καλό.
Ξεκινάω από το πρωταγωνιστικό ντουέτο. Αν και θα περίμενε κανείς πως το ντιβιλίκι θα βγει μπροστά και θα σαρώσει τα πάντα, οι Cher και Christina κρατάνε τους τόνους χαμηλούς και για λίγο ξεχνάς πως είναι δύο από τις τραγουδίστριες με τις μεγαλύτερες πωλήσεις δίσκων στην ιστορία της μουσικής. Η δε πρώτη θυμάται μετά από πολλά χρόνια απουσίας πώς είναι να παίζεις και να τραγουδάς (εμείς δεν το ξεχνάμε βέβαια ποτέ), ενώ η δεύτερη δεν βαριέται ούτε στιγμή να δείξει τον ενθουσιασμό της πρώτης κινηματογραφικής εμπειρίας. Όντας θαυμαστής του ταλέντου της επί σειρά ετών, θα ομολογήσω πως σε τέτοια λημέρια λειτουργεί καλύτερα (μουσικά) και καλά θα κάνει να σταματήσει να το παίζει electro diva ή whatever. Υποκριτικά, είναι πιο φυσική από ό, τι θα μπορούσε να της επιτρέψει η αλαζονεία που έχει χτίσει με τα χρόνια, κάτι που πρέπει όλοι να της μετρήσουν στα συν (και από ό, τι διαβάζω στα διεθνή media, το κάνουν απλόχερα).
Σκηνοθετικά, όλη η ταινία είναι κάτι ανάμεσα σε video-clip και πάλκο του West End. Δεν θα περίμενε κανείς βέβαια κάτι διαφορετικό, μιας και το επώνυμο Antin είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με όλα αυτά. Τα κοστούμια (ή τα εσώρουχα μάλλον) είναι σίγουρο πως θα προταθούν για Όσκαρ, τα τραγούδια σαρώνουν ήδη σε κάθε απονομή βραβείων (με την Diane Warren να έχει ήδη κερδίσει Χρυσή Σφαίρα για λογαριασμό του “You haven’t seen the last of me” που ερμηνεύει η Cher), σφήνες τύπου Stanley Tucci σε δεύτερο ρόλο και Diablo Cody στο σενάριο θα θεωρηθούν ατού για άλλες υποψηφιότητες στα βραβεία της Ακαδημίας (ακόμα και για έκπληξη στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας, μιας και οι υποψηφιότητες πλέον είναι 10 και όχι 5), ενώ πρέπει να παραδεχτούμε πως μάλλον είναι η πιο gay friendly (θα καταλάβεις) ταινίας της χρονιάς μετά το “The kids are all right” (προφανώς).
Δες το για να περάσει ευχάριστα η ώρα σου, για να φας μάτια-ψάρια από το οπτικοακουστικό είτε είσαι γυναίκα, είτε άντρας, είτε straight, είτε gay και γιατί ένα musical τη χρονιά είναι πλέον κίνηση που ανήκει στο κινηματογραφικό πρωτόκολλο. Indeed.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου