H Jam Art Company παρουσιάζει το έργο «117 Ξεκλειδώματα»
“Βουλιάζω στην έρημη θάλασσα.
Απεγνωσμένα φωνάζω βοήθεια.
Το στόμα μου γεμίζει αλμύρα.
Με το μικρό μου δάκτυλο εκπέμπω:
S.O.S.
Μετά ο βυθός.
Κι όμως ξέρω καλά
Ότι έχεις ένα ραδιόφωνο.
Φαίνεται το ξέχασες κλειστό.”
(ποίημα του Φώτη Λίνου)
Αφηρημένες εικόνες και γεγονότα από την παιδική και ενήλικη ζωή με θέμα την καταπίεση, την κακοποίηση και την περιθωριοποίηση, γίνονται αφορμή για τη δημιουργία μιας παράστασης όπου ο χορός, το θέατρο και η μουσική δρουν απελευθερωτικά.
Πρόκειται για μία σύμπραξη ελλήνων ηθοποιών και γάλλων χορευτών, οι οποίοι με αφετηρία μαρτυρίες, σκέψεις, γράμματα ανθρώπων καθώς και κείμενα διαφόρων συγγραφέων επιχειρούν να κάνουν τη σκέψη εικόνα και την εικόνα δράση.
Παραγωγή: Jam Art Company
Σύλληψη- Γενική Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Τσακιρέλης
Πρωτότυπη μουσική: Πάνος Κερασιώτης
Κοστούμια: Χαράλαμπος Νικολάου
Ερμηνεύουν: Μαρία Ανδρικοπούλου, Νεφέλη Δαλιάνη, Ισιδώρα Μπουζιούρη, Ειρήνη Μπούνταλη, Ειρήνη Φαναριώτη, Charlotte Belec, Rémi Leblanc-Messager, Benjamin Tricha.
Δεν παίζουν M83, γιατί βρήκα τα περισσότερα κομμάτια τους άχρωμα. Δεν είναι 20 tracks, γιατί μερικά μου άρεσαν εξίσου, οπότε στρίμωξα 23 με τρεις ισοβαθμίες. Η κορυφή μου ανήκει σε single του καλοκαιριού, αλλά που ανήκει σε album του 2010. Και σας παρακαλώ πολύ, μην ακούσω για το “Lotus Flower” των Radiohead, γιατί από αύριο θα κυκλοφορώ με βλεφαρόπτωση από τη νύστα. Ρίξε ένα βλέφαρο κι ένα αυτί λοιπόν…
20. Girls – Honey Bunny… γιατί είναι παιχνιδιάρικο, ρετρό και μου φτιάχνει το κέφι.
19. Selena Gomez – Love You Like A Love Song και Lady GaGa – Marry The Night… γιατί είναι αμετανόητα γλυκανάλατες και cheesy pop στιγμές, που με κάνουν πάντα να θέλω να χορέψω.
18. Austra – Lose It… γιατί μου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου, χωρίς να μου αρέσει και τόσο πολύ.
17. R.E.M. – Überlin… γιατί είναι τραγούδι.
16. Bon Iver – Holocene… γιατί μπορεί να μην με έχουν ενθουσιάσει ακόμα και να θέλω να βαρέσω ενέσεις όταν τους ακούω, αλλά δεν παύουν να γράφουν όμορφες μελωδίες.
15. The Vaccines – Post Break-up Sex… γιατί οι κιθάρες τους είναι βιντατζοφρέσκες.
14. Bjork – Crystalline… γιατί πάει καιρός από την εποχή που η Bjork έβγαζε κομμάτια που μπορούσες να ακούσεις ολόκληρα.
13. Lykke Li – I Follow Rivers… (ΟΧΙ ΤΟ REMIX) γιατί αγαπώ τη βακχική της διάθεση και τη μεθυστική της φωνή.
12. Kasabian – Days Are Forgotten και The Kills – Future Starts Slow… γιατί μπορεί να προτίμησα το album των Kasabian στην αντίστοιχη καταμέτρηση, τα tracks όμως είναι δυναμίτες – εξίσου.
11. tUne-yArDs – Gangsta… γιατί είναι παρανοϊκό και ταιριάζει με την ψυχοσύνθεσή μου.
10. Raphael Saadiq – Good Man… γιατί είναι soulman με αρ*ίδια.
9. Jessie J – Price Tag… γιατί η καλή pop φημίζεται για τις ωραίες της μελωδίες και τις δυνατές της φωνές.
8. Jamie Woon – Night Air… γιατί ο βραδινός αέρας αναπτερώνει ηθικά κι ανήθικα.
7. Florence + the Machine – No Light, No Light… γιατί η Florence σταμάτησε να φωνάζει τόσο πολύ κι έγραψε καλύτερα τραγούδια από το “Lungs”.
6. James Blake – The Wilhelm Scream… γιατί είναι ιδιοφυία και θέλω με κάποιο τρόπο να μπω στο μυαλό του.
5. Adele – Rolling In The Deep… γιατί ο Paul Epworth ξέρει πολύ καλά να φτιάχνει παραγωγές που σε κάνουν να τις βάζεις στο repeat. Και για την Adele, που ξέρει να τραγουδάει με την ψυχή της κι όχι με το λαρύγγι της.
4. Katy B – Broken Record και Lana Del Rey – Video Games… γιατί είναι τύπισσες κι αμφότερες έφεραν νέο χρώμα στη μουσική του 2011 με υποδειγματικές παραγωγές και έξυπνες φάτσες να τις υποστηρίζουν.
3. Active Child – Playing House Feat How To Dress Well… γιατί τα τραγούδια του είναι κατορθώματα, που πρέπει να κάτσεις στον καναπέ σου και να τα μελετήσεις ένα προς ένα.
2. Metronomy – The Bay… γιατί μυρίζει ξεγνοιασιά, χορό, καλοκαίρι, την εποχή των 80’s με τα μουσικά τρικ του σήμερα, αλλά και βανίλια υποβρύχιο στο μπαλκόνι του σπιτιού σου, τη στιγμή που έξω κάνει καύσωνα (σκέψου το, δεν λέω μαλακίες).
1. Cee Lo Green – I Want You… γιατί δεν υπάρχει γιατί. Γιατί η φωνή του, η μελωδία του και τα πνευστά του σε πάνε παντού, ακόμα κι αν θέλεις να μείνεις μέσα στο καβούκι σου. Και γιατί το “I want you” το πρωτοάκουσα πέρυσι με την κυκλοφορία του “Lady Killer” κι ακόμα να το ξεπεράσω.
Τα αγαπημένα άλμπουμ είναι άραγε και τα καλύτερα; Ξεκίνησα να γράφω κάτι για το καθένα, αλλά μετά σκέφτηκα ότι για άλλα έχουν ειπωθεί τα άπαντα και για όσα δεν έχετε ξανά ακούσει -λίγα, γιατί είμαι οπαδός του "αν αρέσει μόνο σε σένα, μάλλον δεν το λες και πολύ καλό"- ας μιλήσει η ίδια η μουσική.
1. You Are All I See - Active Child Για μένα αυτός ο δίσκος είναι τόσο καλός που πέταξε τον Woon από την πρώτη θέση, που δεν μου επέτρεψε να γράψω κριτική γιατί όποτε τον ακούω λιώνω και που είμαι απλά ευτυχής που σας τον συστήνω για άλλη μια φορά.
Τον Απρίλη είχα ψιλοπροβλέψει ότι δεν θα υπάρξει άλλος δίσκος που να με ενθουσιάσει όσο αυτός της tUnE-yArDs μέχρι το τέλος της χρονιάς, αλλά δεν περίμενα να επιβεβαιωθούν οι ευσεβείς μου πόθοι. Τελικά, το λίγο pop, λίγο πειραματικό, λίγο ηλεκτρονικό, λίγο urban, λίγο ό,τι να'ναι δισκάκι της συμπαθέστατης Merill με σημάδεψε βαθιά (ακόμα το ψάχνω) και μπορεί να μην είναι αυτό που άκουσα περισσότερο μέσα στο 2011, είναι όμως αυτό που σφράγισε μουσικά τη χρονιά μου. Κι αυτό ασήμαντο δεν το λες, μιας και δεν βρέθηκα λίγες φορές να χτυπιέμαι (κυριολεκτικά), ακούγοντας το "Killa" ή το "Bizness" και να διαπιστώνω πόσο κουλή είναι η γοητεία της καθημερινότητας που ζούμε. Αρ ι ες πι ι σι τι!
Προηγούμενες θέσεις:
No 2: Katy B - On A Mission
No 3: Kasabian - Velociraptor!
No 4: Florence + the Machine – Ceremonials
No 5: The Kills – Blood Pressures
No 6: Raphael Saadiq - Stone Rollin'
No 7: Adele – 21
No 8: James Blake – James Blake
No 9: Lykke Li – Wounded Rhymes
No 10: Feist – Metals
No 11: Kate Bush – 50 Words For Snow
No 12: Bjork – Biophilia
No 13: Nicolas Jaar - Space Is Only Noise
No 14: Kanye West and Jay-Z - Watch The Throne
No 15: PJ Harvey - Let England Shake
No 16: Jamie Woon - Mirrorwriting
No 17: The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?
Νο 18: Elbow - Build A Rocket Boys!
No 19: The Horrors - Skying
No 20: Laura Marling - A Creature I Don't Know
Η παρουσία του είναι ισχνή έως και ανύπαρκτη μέσα στη φετινή blogovision και αισθάνομαι λίγο άβολα που το βάζω στη δεύτερη θέση, αλλά δεν δύναμαι να το αφήσω να πέσει χαμηλότερα. Γιατί είναι μάλλον ο δίσκος που φχαριστήθηκα περισσότερο μέσα στο 2011, είναι η καλύτερη pop που άκουσα τα τελευταία χρόνια (και δεν σνομπάρω την pop, αντιθέτως την ακολουθώ) και είναι η πιο φρέσκια παραγωγή από όλες όσες πέρασαν από τα αυτιά μου. Οι μελωδίες της Katy B μου θυμίζουν παλιές, καλές Sugababes, η φωνή της κάνει τα τσαλίμια που άκουγα πριν δύο χρόνια από τη Lily Allen και την Kate Nash και η παραγωγή καταφέρνει και ενσωματώνει drum n bass, house, dubstep και χορευτικά pop στοιχεία, που σε συνδυασμό με τις σε-πρώτο-πλάνο μελωδίες μου φέρνουν στο νου ένα πράγμα και μόνο – το “Ray of light” της Madonna (kill me now, αλλά δεν κάνω πλάκα). Άσε που είχα καιρό να ακούσω (μια καλή) Miss Dynamite μετά το Mercury Prize, αυτό πού το πας;
Προηγούμενες θέσεις:
No 3: Kasabian - Velociraptor!
No 4: Florence + the Machine – Ceremonials
No 5: The Kills – Blood Pressures
No 6: Raphael Saadiq - Stone Rollin'
No 7: Adele – 21
No 8: James Blake – James Blake
No 9: Lykke Li – Wounded Rhymes
No 10: Feist – Metals
No 11: Kate Bush – 50 Words For Snow
No 12: Bjork – Biophilia
No 13: Nicolas Jaar - Space Is Only Noise
No 14: Kanye West and Jay-Z - Watch The Throne
No 15: PJ Harvey - Let England Shake
No 16: Jamie Woon - Mirrorwriting
No 17: The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?
Νο 18: Elbow - Build A Rocket Boys!
No 19: The Horrors - Skying
No 20: Laura Marling - A Creature I Don't Know
Θα αρχίσω με μια απλη συμβουλή... ΜΗΝ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΤΩΡΑ! Αφήστε το για βραδάκι, να έχετε χωνεψει κιόλας... Αλλα δείτε το μέχρι τέλος Δεκεμβρίου γιατί ο σκήνοθέτης ετοιμάζει μια μεγάλου μήκους πάνω σε αυτό το short film, και θα κατεβάσει το βίντεο από το vimeo.
Και το νού σας... μην ξεχάσετε τα δώρα των παιδιών αυτά τα Χριστούγεννα!!!
Μου πήρε καιρό για να το πάρω πρέφα, αλλά οι Kasabian έκαναν τελικά έναν δίσκο πολύ πέρα από τις δυνατότητές τους. Αυτό σημαίνει ότι ξεπέρασαν εαυτούς και μαζί με τις κιθάρες τους έβαλαν ηλεκτρονικά και άλλα πριονωτά, που με καθήλωσαν. Άκουσα πολλές φορές το δισκάκι, για να καταλήξω να το βάλω πιο πάνω από τη Florence, αλλά άξιζε τον κόπο. Αυτός είναι ο δίσκος που θα ήθελαν να κάνουν οι Verve μετά το “Forth”, οι Oasis μετά το “Dig out your soul”, οι Kula Shaker μετά το “Peasants, Pigs & Astronauts” και οι Blur μετά το “The Great Escape”. Αυτός είναι ο δίσκος που υπογράφει τη νέα εποχή της rock και ακολουθεί ένα είδος post-britpop αισθητικής, που φαινόταν πως είναι ο καιρός της μετά τη μόδα του post-punk revival. Αγαπώ, τους.
Σταματάω την παράδοση τύπου «γιατί στο 3 κι όχι πιο πάνω ή πιο κάτω», είναι ψιλά γράμματα πλέον κι αφού έχουμε φτάσει στο top-3.
Προηγούμενες θέσεις:
No 4: Florence + the Machine – Ceremonials
No 5: The Kills – Blood Pressures
No 6: Raphael Saadiq - Stone Rollin'
No 7: Adele – 21
No 8: James Blake – James Blake
No 9: Lykke Li – Wounded Rhymes
No 10: Feist – Metals
No 11: Kate Bush – 50 Words For Snow
No 12: Bjork – Biophilia
No 13: Nicolas Jaar - Space Is Only Noise
No 14: Kanye West and Jay-Z - Watch The Throne
No 15: PJ Harvey - Let England Shake
No 16: Jamie Woon - Mirrorwriting
No 17: The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?
Νο 18: Elbow - Build A Rocket Boys!
No 19: The Horrors - Skying
No 20: Laura Marling - A Creature I Don't Know
Εντάξει, αδυναμίες είναι αυτές. Αλλά όταν αποδεικνύεται ότι υπάρχει σοβαρός λόγος για να έχεις κάποια από αυτές, τότε η αδυναμία γίνεται αμέσως-αμέσως μουσικό διαμάντι ονόματι “Ceremonials”. Η Florence με εκπλήσσει, γιατί περίμενα, με τόσα εξώφυλλα και τόσα βραβεία και on stage συνεργασίες με Aguilera και Jennifer Hudson, να βγάλει έναν mainstream και αμερικάνικο δίσκο. Αντιθέτως, αυτή προτίμησε πιο σκοτεινά και ενορχηστρωτικά sophisticated μονοπάτια, που θυμίζουν μόνο (και λίγο) Kate Bush και Tori Amos. Της αξίζει το απόλυτο r.e.s.p.e.c.t. λοιπόν.
Γιατί στο 4 κι όχι πιο πάνω; Γιατί, παρόλο το αριστουργηματικό της υπόθεσης, δεν υπάρχει πουθενά αντάξιο του “Dog days are over”.
Γιατί στο 4 κι όχι πιο κάτω; Θα ήταν ιεροσυλία να πέσει σε χαμηλότερες θέσεις (για μένα μιλάω πάντα), σχεδόν θεωρώ ότι του φέρομαι αυστηρά.
Προηγούμενες θέσεις:
No 5: The Kills – Blood Pressures
No 6: Raphael Saadiq - Stone Rollin'
No 7: Adele – 21
No 8: James Blake – James Blake
No 9: Lykke Li – Wounded Rhymes
No 10: Feist – Metals
No 11: Kate Bush – 50 Words For Snow
No 12: Bjork – Biophilia
No 13: Nicolas Jaar - Space Is Only Noise
No 14: Kanye West and Jay-Z - Watch The Throne
No 15: PJ Harvey - Let England Shake
No 16: Jamie Woon - Mirrorwriting
No 17: The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?
Νο 18: Elbow - Build A Rocket Boys!
No 19: The Horrors - Skying
No 20: Laura Marling - A Creature I Don't Know
Ο δίσκος των The Kills και η φωνή της Alison ήταν η καλύτερη παρέα μου για τις καλοκαιρινές μπύρες 2011. Είναι που ήθελα να ακούσω ξανά τους White Stripes και αναζητούσα τις βρώμικες κιθάρες της rock, οπότε βρήκα παρηγοριά στο comeback του ντουέτου. Απλές δομές, ριφάκια που επαναλαμβάνεις στο μυαλό σου μέχρι την τελευταία γουλιά Fix και λίγες δόσεις μελαγχολίας τύπου "The last goodbye" ήταν αρκετά για να αποθεώσω το album. Εντάξει, μπορεί να μην ήταν καλύτερος ο δίσκος από του James Blake ή από της PJ Harvey, αλλά όπως είπε και ο projectiva, αυτό άκουγα για μήνες, οπότε στη δική μου συνείδηση είναι ψηλά.
Γιατί στο 5 κι όχι πιο πάνω; Γιατί είπαμε, δεν ήταν καλύτερος δίσκος από αρκετούς άλλους, οπότε ας είμαστε λίγο (πιο) αντικειμενικοί.
Γιατί στο 5 κι όχι πιο κάτω; Πάρε τον ίδιο λόγο, αλλά τούμπαλιν.
Προηγούμενες θέσεις:
No 6: Raphael Saadiq - Stone Rollin'
No 7: Adele – 21
No 8: James Blake – James Blake
No 9: Lykke Li – Wounded Rhymes
No 10: Feist – Metals
No 11: Kate Bush – 50 Words For Snow
No 12: Bjork – Biophilia
No 13: Nicolas Jaar - Space Is Only Noise
No 14: Kanye West and Jay-Z - Watch The Throne
No 15: PJ Harvey - Let England Shake
No 16: Jamie Woon - Mirrorwriting
No 17: The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?
Νο 18: Elbow - Build A Rocket Boys!
No 19: The Horrors - Skying
No 20: Laura Marling - A Creature I Don't Know
Στο No 8 για τον James Blake έγραφα: «Γιατί στο 8 κι όχι πιο πάνω; Γιατί ο καλύτερος soulman της χρονιάς δεν είναι ο Blake (coming soon)…». Ε, για τον Raphael Saadiq μιλούσα. Μετά τη Sharon Jones τα τελευταία χρόνια, ήθελα κάτι στα ίδια επίπεδα και το βρήκα. Εντάξει, “100 days, 100 nights” δεν θα ακούσεις, αλλά η old-school αισθητική θα σε αποζημιώσει. Κι αν σου αρέσει να ψάχνεις την παραγωγή και τα credits, θα πορωθείς με την πάρτη του Raphael, μιας και, λίγο έως πολύ, παίζει τα πάντα. Δεν είχαμε φέτος μια καλή και υπολογίσιμη Sharon Jones, δεν είχαμε Erykah Badu, δεν είχαμε Cee Lo Green, οπότε το “Stone Rollin’” ήταν φάρμακο για τους soul, funk και blues πεινασμένους (για μένα μιλάω).
Γιατί στο 6 κι όχι πιο πάνω; Γιατί όταν ψάχνεις λεπτομέρειες και κοιτάς στα ψιλά γράμματα της υπόθεσης, τον δίσκο τον έχεις κάπου ξανακούσει στο παρελθόν και μάλιστα ολόκληρο. Στο μακρινό παρελθόν, εκεί που πήρε έμπνευση και ο ίδιος ο δημιουργός.
Γιατί στο 6 κι όχι πιο κάτω; Είπαμε, έχω soul αδυναμίες, δεν δύναμαι να μην έχω μαύρους δίσκους στα ψηλά.
Προηγούμενες θέσεις:
No 7: Adele – 21
No 8: James Blake – James Blake
No 9: Lykke Li – Wounded Rhymes
No 10: Feist – Metals
No 11: Kate Bush – 50 Words For Snow
No 12: Bjork – Biophilia
No 13: Nicolas Jaar - Space Is Only Noise
No 14: Kanye West and Jay-Z - Watch The Throne
No 15: PJ Harvey - Let England Shake
No 16: Jamie Woon - Mirrorwriting
No 17: The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?
Νο 18: Elbow - Build A Rocket Boys!
No 19: The Horrors - Skying
No 20: Laura Marling - A Creature I Don't Know
Γίνομαι λίγο γραφικός όταν μιλάω για την Adele, οπότε λέω να πω αυτή τη φορά αυτά που δεν μου αρέσουν σε αυτήν και το “21”, έτσι, για αλλαγή. Δεν αντέχω να έχει τόσο καλή φωνή. Δεν αντέχω να είναι μόλις 23 και να έχει φτάσει σε αυτό το καλλιτεχνικό σημείο, που άλλοι δεν φτάνουν με δεκαετίες καριέρας. Δεν αντέχω να συνεργάζεται για την ηχογράφηση του album με τον άνθρωπο που θα έστυβα το βρακί μου έστω να γνωρίσω, τον Rick Rubin, αλλά και τον Paul Epworth, που έπιασε Adele, Florence και Cee Lo και τους έγραψε κομματάρες. Δεν αντέχω να βγάζει μια πιάνο μπαλάντα με ένα μονοπλάνο βίντεο (“Someone Like You”) και να γίνεται νούμερο ένα παντού, ενώ η GaGa να κάνει πέντε βίντεο-υπερπαραγωγές και να μπαίνει μετά βίας στα top-10 των απανταχού charts. Δεν αντέχω που το “21” ‘έχει πουλήσει πάνω από 13 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο. Όπως καταλαβαίνεις, δεν την αντέχω καθόλου.
Γιατί στο 7 κι όχι πιο πάνω; Γιατί, όπως και να το κάνεις, το “19” ήταν καλύτερος δίσκος και θα ήταν αδικία να πάει παραπάνω.
Γιατι΄στο 7 κι όχι πιο κάτω; Γιατί από όλες τις βιομηχανοποιημένες pop-soul δουλειές, αυτή ήταν η πιο αξιομνημόνευτη της χρονιάς (Beyonce, φάε τη σκόνη της).
Νταξ, μπορεί να τον είχα σε μεγαλύτερη εκτίμηση όταν πρωτοάκουσα το ντεμπούτο του και να ενθουσιάστηκα λιγάκι παραπάνω από όσο έπρεπε, αλλά έβαλα μυαλό και δεν είναι στην κορυφή μου, έτσι όπως έγραφα πριν λίγους μήνες εδώ. Δε βαριέσαι όμως, ψιλά γράμματα. Εξακολουθεί να είναι σημαντικός, εξακολουθεί να είναι στις καλύτερες ηχογραφήσεις της χρονιάς και εξακολουθεί να έχει ψηφιστεί σχεδόν από όλους, αν όχι από όλους. Minimal παραγωγές και ιδανικές ατμόσφαιρες για μια soulful post-dubstep ηχογράφηση, που μπορεί να μην έχει σουξέ τύπου “Night air”, όπως ο δίσκος του Jamie Woon, αλλά κρατάει γερά σε θέματα σύνθεσης και προσωπικού στίγματος.
Γιατί στο 8 κι όχι πιο πάνω; Γιατί ο καλύτερος soulman της χρονιάς δεν είναι ο Blake (coming soon)…
Γιατί στο 8 κι όχι πιο κάτω; Γιατί είναι η φωνή του που δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό μου και τον φέρνει ακόμα πιο πάνω από όσο θα τον έβαζα στο τέλος της ημέρας. Και για το “Limit to your love” φυσικά.
Μη νόμισες κακόμοιρε αναγνώστη πως θα σε άφηνα έτσι;
Ήρθε η ώρα για δύο σοβαρές προτάσεις απο τα παλιά και τα καινούργια, για να ξεχάσεις τον Σάκο Με Κόκαλα (Bag of Bones) , σε περίπτωση που σε απογοήτευσε.
Θα ξεκινήσω με το Inside (2007), που είδαμε παρεάκι, την προηγούμενη εβδομάδα και μας έδωσε τα "άντερα" στο χέρι.
Αρχικά να δηλώσω πως απαγορεύεται η προβολή του παρουσία οποιασδήποτε εγκύου ή ατόμων του στενού της περιβάλλοντος (ακούς δεσποινίς;). Ωραία... Τι ωραία, μαντάμ; Που πάθαμε το εγκεφαλικό; Που πάθαμε το καρδιακό; Που φάγαμε φρίκη και τίποτα άλλο, γιατι γύρισε το στομάχι, τα μέσα έξω; Που όπου ξαναδώ την πρωταγωνίστρια σχιζοφρενή Μπεατρίς Ντάλ (του Μπέτυ Μπλού ντε!), θα χεστώ πάνω μου; Που κακό χρόνο να 'χει; Σημείωσε το εξής: Μετά απο την συγκεκριμένη ταινία, σκέφτομαι να αποπειραθώ να δώ το Human Centipede! Για τέτοιο πράγμα μιλάμε!
À l'intérieur (Inside), 2007 Σκηνοθεσία: Julien Maury, Alexandre Bustillo
Δεν μελέταγα καλύτερα ένα κουβά...
Να την πάλι, να την πετιέται η Μπεατρίς! Στην πρώτη σκηνή του τρέιλερ! Είναι πρωταγωνίστρια και στο νέο φίλμ (Livide= κάτωχρος) των τρελών Γάλλων, που δημιούργησαν το Inside. Τώρα το πάνε στο μεταφυσικό.
Η Λούσι (Chloé Coulloud), είναι αυτό που λέμε "Βοήθεια στο σπίτι". Εκπαιδευόμενη, μη φανταστείς. Στο σπίτι που της έλαχε, πέτρα να μην ραγίσει σαφώς, και η νοικοκύρισσα του σπιτιού -σε κώμα βεβαίως- χρόνια πολλά να ζήσει! Εγώ σου λέω αυτή θα μας θάψει όλους! Εκεί που κάθεται η Λούσι λοιπόν, παίρνει τ'αυτί της πως η κυρία σε κωματώδη, έχει λέει θησαυρό κρυμμένο. Τι να κάνει το κοριτσάκι; Ένεκα της κρίσης (δεν έχει η Γαλλία κρίση;), παίρνει δυο φίλους και μπουκάρουν με σκοπό την κλοπή του θησαυρού, βραδάκι στο κολόσπιτο. Ε, τα θέλει ο ποπός τους!
Τα χριστούγεννα όπως ανέφερα σε προηγούμενο ποστ, είναι πηγή έμπνευσης. Όχι μόνο για ταινιούλες χαρωπές και γλυκανάλατες. Αν ανήκεις σε αυτούς που το θέλουν το σπλατεροκωμωδιάκι τους μαζί με το μελομακάρονο, τότε εκτός από την συμπάθειά μου, θα έχεις και τις παρακάτω προτάσεις για όλη την οικογένεια... !
Don't Open it Till Christmas, 1984 Σκηνοθεσία: Edmund Purdom
Ναι, ναι ξέρω είναι μέρες γιορτινές και γιορτάδες, που λέμε και στα μέρη μου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει χώρος για Horror!!! Δεν σου λέω να θυμηθείς το Black Christmas, γιατί θα στο θυμίσει κάποιο κανάλι ή κανένα μπλόγκ -καλή ώρα-, αν και ελπίζω να μην κλειστείς μέσα φέτος.
Αφορμή για αυτό το πόστ είναι η μίνι σειρά "Bag of Bones", που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του 98, άπο τον αγαπημένο Στίβεν Κίνγκ.
Η υπόθεση θέλει έναν μεσήλικα πρωταγωνιστή (Πιρς Μπρόσναν), που είναι κλασσικά συγγραφέας, να έχει χάσει την έμπνευσή του και τον ύπνο του -έχει και εφιάλτες- , μετά από τον θάνατο της εγκύου γυναίκας του (ευχάριστες στιγμές δλδ). Πάει λοιπόν στο εξοχικό τους, σε μια λίμνη δίπλα, να βρει ότι έχει χάσει και πιάνει κολλητιλίκια με μια χήρα και το ορφανό της (κοριτσάκι), το φάντασμα μιας τραγουδίστριας μπλουζ και με την έμπνευση που λέγαμε, γιατί του ξανάρχεται. Έλα μου όμως που οι εφιάλτες πυκνώνουν, οι επισκέψεις της τραγουδιάρας επίσης και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χώνει και την μύτη του στην διαμάχη επιμέλειας του ορφανού, μεταξύ της χήρας και του πεθερού της! Κουράστηκες; Από αυτά που γράφονται για την σειρά, και αυτοί που την είδαν το ίδιο έπαθαν. Εμείς δεν την εντοπίσαμε ακόμα, αλλά το βιβλίο που σαφέστατα έχουμε διαβάσει είναι πάρα πολύ καλό. Ο δε σκηνοθέτης (Mick Garris) είναι υπεύθυνος για πέντε, σχεδόν απανωτές μεταφορές βιβλίων του συγγραφέα, μεταξύ των οποίων και το κλασσικό πια, Sleepwalkers. Από την άλλη, πόσες ιστορίες του King, έδωσαν καλό αποτέλεσμα κατά την μεταφορά τους στην μικρή ή στην μεγάλη οθόνη; Στα λόγια μου έρχεσαι!
Ανάμεσα στο Βορρά της Ευρώπης και την έμπνευση της αποξένωσης του Los Angeles, από τα ηλεκτρονικά στις indie κιθάρες, με όχημα μια ασαφή και φάλτσα φωνή και αγκαζέ μερικές μυστήριες μελωδίες, η Lykke Li γίνεται το έμβλημα των απανταχού hipsters και κάνει μέχρι και τα τελευταία καγκουράδικα clubs να φωνάζουν “I, I follow” και τα συναφή (κατάρα στο remix του Magician που κατέστρεψε το κομμάτι). Το “Wounded Rhymes” σημαδεύει το 2011 με την ατμόσφαιρα που επιβάλλει και προχωράει σε κάτι πολύ πιο σημαντικό: την απόδειξη πως η καλή pop μουσική μπορεί να έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις.
Διάβασε ολόκληρη την κριτική εδώ… «Η Lykke Li είναι μια σύγχρονη Βάκχα. Φοράει μανδύες, στήνει χορούς και μυστήρια στη μέση μιας μεγαλούπολης και απαιτεί να την τιμήσεις με τη συμμετοχή και το χορό σου. Αν αρνηθείς, σου παίρνει τη φωνή με την αιθέρια ύπαρξή της. Πρόσεξε τι θα κάνεις…»
Γιατί στο 9 κι όχι πιο πάνω; Γιατί σε κάποιες στιγμές του, πολύ συγκεκριμένες, είναι πολύ σκανδιναβικό για τα γούστα μου, ιφ γιου νόου γουάτ άι μιν.
Γιατί στο 9 κι όχι πιο κάτω; Γιατί μου αρέσει να επιβραβεύω και να ανεβάζω στη συνείδησή μου δουλειές, που έρχονται από το πουθενά και με λιγοστά όπλα καταφέρνουν τόσα πολλά πράγματα.
Αν και δεν το άκουσα εύκολα στην αρχή (το χαρακτήρισα μέχρι και βαρετό, Θου Κύριε!), είναι οι επαναλήψεις που το κάνουν γοητευτικό. Ο δίσκος της Feist θέλει να του δώσεις χρόνο, δεν θέλει ξεπέτα. Θέλει να μπεις στο τριπάκι του, όπως μπήκε και η ίδια, αφού έκανε ένα μεγάλο break, για να βρει τι θέλει να κάνει και πώς να αντιμετωπίσει τα εκατομμύρια πωλήσεων του προηγούμενου δίσκου και τις πολλαπλές υποψηφιότητες για Grammy. Δεν θα σου θυμίσει σε τίποτα το “The reminder” και δεν θα βρεις σε καμία περίπτωση κομμάτια όπως το “1, 2, 3, 4”, αλλά θα σε αποζημιώσει για το χρόνο που θα καταναλώσεις για να τον ακούσεις, αφού στο τέλος της ημέρας θα μουρμουράς τις μελωδίες του σαν να μην υπάρχει αύριο. Α ναι… κι αυτή η φωνή. Αυτή η φωνή.
Γιατί στο 10 κι όχι πιο πάνω; Γιατί από τις δυνατές μελαγχολίες, προτίμησα άλλες που τις έχω ψηλότερα.
Γιατί στο 10 κι όχι πιο κάτω; Γιατί ο δίσκος είναι τόσο ζεστός και μελωδικός, που το μόνο που μου φέρνει στο μυαλό είναι χειμωνιάτικες Κυριακές με ζεστό ψωμί και μαρμελάδα. Αυτό από μόνο του είναι για top-10.
Υποκλίνομαι στους ανθρώπους που τους χαρακτηρίζει η συναισθηματική ευφυΐα. Δεν έχω βγει για καφέ με την Kate Bush, δεν μου έχει κλάψει στο τηλέφωνο για μια ερωτική αποτυχία κι εγώ να της λέω “calm down dear, everything’s gonna be ok”, ούτε έχω κάτσει στον καναπέ της για ατέρμονη συζήτηση και παρακολούθηση ταινίας με pop-corn. Λαμβάνω όμως αυτό που θέλει να πει και το ασπάζομαι μέχρι τελευταίας νότας του ηχοσυστήματός μου, γιατί είναι απλό (κυρίως πιάνο και φωνή), χωρίς να γίνεται απλοϊκό. Βάζω μέσα και την παρουσία του Elton John, γιατί, εκτός του ότι είναι γενικότερα μεγάλος και τρανός, εδώ επιστρέφει στις μεγάλες ερμηνείες του και αποτελειώνει το “Snowed In At Wheeler Street” με μια τενούτα που κλαίει και οδύρεται.
Γιατί στο 11 κι όχι πιο πάνω; Γιατί καλή η συναισθηματική ευφυΐα, αλλά μην καταλήξουμε στο top-10 με βαλεριάνες.
Γιατί στο 11 κι όχι πιο κάτω; Γιατί μέχρι εκεί φτάνει το όριο κατάθλιψής μου και είπα να το εκμεταλλευτώ… (μπορεί και όχι)
Εντάξει, το παραδέχομαι. Είναι φορές που η Bjork μεγαλουργεί, αλήθεια. Είναι κι άλλες όμως που θες να πάρεις ένα μολύβι, να το ξύσεις και να το κάνεις μυτερό, να το χώσεις στο μάτι σου, να βρει εγκέφαλο και να το στριφογυρίζεις μέχρι να χρειαστεί πάλι ξύσιμο. Το τελευταίο το έπαθα με το soundtrack της ταινίας "Drawing Restraint 9" αλλά και μερικά κομμάτια του "Medulla". Εδώ δεν παραδίδει (πάλι) μαθήματα μελωδίας, αλλά ο δίσκος έχει πολλές αρετές.
Έχει concept σε μια εποχή που τα concept albums είναι υπό εξαφάνιση. Έχει ενορχηστρωτικές καινοτομίες και όργανα (gameleste) που φτιάχτηκαν για την ξωτική της φάτσα και μόνο. Έχει συνεργασία με την Apple για δέκα διαφορετικά applications. Sample-άρει το πιο ιστορικό σόλο/ προάγγελο της drum and bass, Amen break, από το "Amen, Brother" του 1969. Συνεργάζεται και πάλι με τον Gondry. Επηρεάζεται από τον Burton (άκου το "Hollow"). Σου κάνει πλύση εγκεφάλου για το πού μπορεί να φτάσει μια παραγωγή. Κι αν δεν σε έπεισα, μπες εδώ και διάβασε ολόκληρη την κριτική ή ξύσε κι άλλο το μολύβι σου.
Γιατί στο 12 κι όχι πιο πάνω; Γιατί θα γινόμουν (περισσότερο) προκλητικός.
Γιατι στο 12 κι όχι πιο κάτω; Γιατί όταν η Bjork γίνεται πιο εύκολη (βλέπε "Volta" και συνεργασία με Timbaland), χάνει τη γοητεία της. Στα δύσκολα μου κάνει κάτι, όπως εδώ. Κι άλλωστε, προτιμώ μια δύσκολη Bjork από τους βαρετούς πλέον Radiohead.
Οι New York Times, και όχι τα νέα του ψαροτούφεκου (αδικοχαμένη Δαφνη Μπόκοτα...), αναθέτουν στην 32χρονη Alex Prager (φωτογράφο,εικαστικό) την δημιουργία 13ων βίντεο, όπου 13 σύγχρονοι Hollywoodιανοί (σα να λέμε αρειανοί), ενσαρκώνουν 13 χαρακτηριστικές "διαβολικές" περσόνες του κινηματογράφου.
Στο concept συμμετέχουν οι ηθοποιοί, που σύμφωνα με τους Times, έδωσαν τις καλύτερες ερμηνείες για το 2011, δλδ οι Μπράντ Πιτ, Κλούνεϊ, Ράϊαν Γκόσλινγκ, Ρούνι Μαρα, Γκάρι Ολντμαν, Μισέλ Σάνον, Τζέσικα Σαστέϊν, Βαϊόλα Ντέϊβις (την έχεις θαυμάσει στο Doubt του 2008, ως κυρία Μίλερ και λένε πως θα σου πέσει το σαγόνι στο φετινό The Help), Κίρστεν Ντανστ, Γκλέν Γκλόουζ, Μία Βασικόφσκα.
Οι περσόνες είναι αυτοί που λέμε οι "κακοί" του σινεμά. Ο Άλεξ απο το κουρδιστό πορτοκάλι, ο Μπλάϊ από την ανταρσία του Μπάουντι, η Μπόνι από τους Μπόνι και Κλάϊντ , ο Τζάκ Γκρίφιν από τον Αόρατο Άνθρωπο ή ο Χένρι του Eraserhead.
To project ονομάζεται Touch of Evil και αφορμή είναι το τεύχος "Great Performers".
Εμείς απλά έχουμε την ανάγκη να χειροκροτήσουμε την ιδέα. Η εκτέλεση ίσως να μην σε ικανοποιήσει... ίσως λέω
Τώρα, τι είναι αυτό που ακούω; Να έχει ηλεκτρονικές βάσεις και να παίζει με ρυθμικές λούπες; Να έχει και να παίζει. Να έχει και πιάνα κι έγχορδα κι άλλα ορχηστρικά; Να έχει. Να έχει και μερικές αναφορές στην dubstep σκηνή; Να έχει κι από δαύτες. Να πάει να γίνει techno, αλλά να περνάει και να μην ακουμπάει; Να πάει, να περνάει και να μην ακουμπάει. Να είναι ένα sample-puzzle όπως αυτό των Koop, αλλά με άλλο concept; Να είναι. Να έχει και φωνές, για να είναι ελαφρώς πιο pop και mainstream; Να έχει. Ό,τι κι αν είναι στο τέλος της ημέρας, εμένα μου αρέσει.
Γιατί στο 13 κι όχι πιο πάνω; Γιατί ό,τι σε μπερδεύει, εκτός από ενδιαφέρον και όμορφο, είναι και λιγάκι ριψοκίνδυνο.
Στη μέση, σχεδόν, της καταμέτρησης των άλμπουμ της χρονιάς, έρχεται κάτι που περιμέναμε πραγματικά ανυπόμονα. Οι Miike Snow επιστρέφουν και μας δίνουν ένα πρώτο δείγμα. Το Devil's Work σκάει μύτη στο youtube και στο site τους, στις 5 του Δεκέμβρη, και σύμφωνα με τους ίδιους δεν είναι single (..."Its not a single..it's a slice of what's to come"). Εντυπώσεις; Εντάξει, δεν θα πάθεις αλλά εγώ είμαι ήδη στο 4ο repeat, και περιμένω τον δίσκο που θα δώσει πάλι μαθήματα σύγχρονης τέχνης.
Με έξτρα αφιέρωση στην εγκυμονούσα, εκεί στα βόρεια, που περιμένει πως και πως καλλιτεχνικά νέα και ...το μωρό της ;)
Για τη δημιουργική αλαζονεία του Kanye. Για τις πιο εθιστικές urban λούπες που ακούσαμε τελευταία. Για το μεγαλείο του Jay-Z να αφήσει χώρο, για να κάνει ο άλλος τα δικά του. Για την πιο παραγωγική συνεργασία της χρονιάς, που λόγω της φύσης των δύο παραγωγών θα μπορούσε να καταλήξει καταστροφική, αλλά ούτε καν. Γιατί το hip-hop πρέπει να έχει το σεβασμό που του αξίζει και να συμπεριλαμβάνετα στις απανταχού λίστες, όπως και να 'χει.
Γιατί στο 14 κι όχι πιο πάνω; Γιατί σόλο δένει καλύτερα η κομπόστα, οπότε αποδέχομαι το project ως πειραματικό και μόνο (πετυχημένο, αν μη τι άλλο).
Γιατί στο 14 κι όχι πιο κάτω; Γιατί η urban κουλτούρα δεν πρέπει να περνάει σε δεύτερο πλαίσιο στις λίστες της χρονιάς, αλλά να παίρνει τη θέση που της αξίζει, όταν της αξίζει.
Για την ικανότητά της να μεταμορφώνεται, ουσιαστικά, όχι με κοστούμια και περούκες. Για την αρτίστα που βγάζει από μέσα της από δίσκο σε δίσκο. Για μερικές από τις πιο δύσκολες ιδέες που είχε ποτέ ενορχηστρωτικά. Για αυτά που σου προσφέρει το "Let England Shake" για μελέτη, αν όχι για ευχάριστη ακρόαση. Και γιατί είναι η PJ Harvey, πώς να το κάνουμε!
Γιατί στο 15 κι όχι πιο πάνω; Γιατί παραείναι εθνικιστικό και πατριωτικό για τα γούστα μου.
Γιατι στο 15 κι όχι πιο κάτω; Γιατί μια καλή ηχογράφηση δεν είναι ανάγκη να σου προσφέρει πάντα ψυχαγωγία, αλλά τροφή για σκέψη.
Για το πιο μοντέρνο και φρέσκο r'n'b της χρονιάς. Για τη συμμετοχή του Burial στην παραγωγή του "Night Air". Γιατί όλα τα κομμάτια έχουν κιθαριστική βάση στη σύνθεσή τους και θα μπορούσαν να παιχτούν unplugged. Γιατί είναι σαν να ακούς τον Usher να διασκευάζει κομμάτια του "Untrue" με τη συμμετοχή του George Benson. Γιατί ο Jamie Woon είναι drama queen και με πέτυχε στο αδύνατο σημείο μου. #suckerfordrama
Γιατί στο 16 κι όχι πιο πάνω; Γιατί ενώ ο δίσκος είναι δεμένος και μεθυστικός, νιώθεις πως τα κλισέ που χρησιμοποιεί ο Woon, για να σε τραβήξει, επαναλαμβάνονται μέχρι το τέλος της ακρόασης.
Γιατί στο 16 κι όχι πιο κάτω; Γιατί παντρεύονται τόσα διαφορετικά είδη μουσικής, που αν το επιχειρούσε κάποιος άλλος, θα γινόταν σούπα ο δίσκος.
Όταν ο Cartoon Dandy είδε για πρώτη φορά τη Νίκη Χάγια, στην Καλιφόρνια μία γιγαντιαία τσίχλοφουσκα με γεύση βανίλια φράουλα έσκασε στη μούρη της Katy Perry, ενώ την ίδια στιγμή στο Λονδίνο η Florence & the Machine αναφώνησε με boho ταπεραμέντο the dog days are over.
Τρία χρόνια ο Cartoon και η Νίκη λένε να συναντήσουν τα παράλληλα σύμπαντα τους και επειδή έρχονται και Χριστούγεννα είπαν να πουν το πάρτι τους Santa Babies.
Τι μουσική θα ακούσετε; Ακόμα δεν καταλάβατε; Μα ότι να 'ναι φυσικά.
Για τη vintage αισθητική τους. Για τις εφηβικές και μεταεφηβικές ανησυχίες τους. Για τη χορευτική rock που ενίοτε ακούς μέσα στο album και γουστάρεις. Για το fun της υπόθεσης και τον στίχο "Post break-up sex makes you forget your ex" - σοφία εκ του μηδενός. Άλλωστε, "τι περίμενες από τους Vaccines"; #lamecomment
Γιατί στο 17 κι όχι πιο πάνω; Γιατί θέλουν ακόμα δουλειά μέχρι να βρουν τη ακριβώς θέλουν να κάνουν με τις κιθάρες τους.
Γιατί στο 17 κι όχι πιο κάτω; Γιατί μέσα στις κιθαριστικές απογοητεύσεις και μετριότητες της χρονιάς, they saved the day.
"Στιχουργοί εξ αγχιστείας" Federico Garcia Lorca // 7&14 Δεκεμβρίου // ΙΑΝΟΣ Αξίες αναλλοίωτες στο χρόνο... να τι θα μπορούσες να πεις χωρίς να είσαι άστοχος για τον μεγάλο Ισπανό ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Λόρκα.
Σε μια χώρα που τον αγαπάει όσο λίγες, τα 75 χρόνια από τη δολοφονία του, έρχονται να αναμοχλεύσουν μνήμες του έργου του, όπως έχει αποδοθεί από τον Νίκο Γκάτσο, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και τον Μιχάλη Μπουρμπούλη, και έχει μελοποιηθεί από τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Χρήστο Λεοντή, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Μάνο Λοΐζο και τον Γιάννη Γλέζο.
Οδηγός των αναμνήσεων μια υπέροχη ομάδα, με τις φωνές του Κώστα Μάντζιου, της Μαρίας Κανελλοπούλου και της Γεωργίας Γρηγοριάδου, υπό την μουσική επιμέλεια του Σπύρου Κουρκουνάκη και προορισμό τον Ιανό, στις 7 και 14 Δεκεμβρίου. 8 το βράδυ.
Για το σοφιστικέ rock που προσφέρουν εδώ και πέντε δίσκους. Για τις δικές τους παραγωγές. Για τη συγκίνηση στη φωνή και τη φάτσα του Garvey. Για το γνήσιο και όχι faux εναλλακτικό προφίλ που υποστηρίζουν. Για την απλότητά των μελωδιών τους. Για τη βρετανίλα που κουβαλάνε. Για το αριστουργηματικό "Lippy kids".
Γιατί στο 18 κι όχι πιο πάνω; Γιατί μου δίνουν την εντύπωση πως δεν έχουν καθόλου χιούμορ και είναι ένα όριο πριν την κατάθλιψη.
Γιατί στο 18 κι όχι πιο κάτω; Γιατί είναι δουλευταράδες και μερακλήδες, δεν το κάνουν για πλάκα όλο αυτό.
Για την εξέλιξή τους μουσικά. Για το reverb και τη χρήση πνευστών. Για το χάρισμά τους να φτιάχνουν δεμένες ενορχηστρώσεις και δεμένα concept στα λόγια τους. Για τα πολλά και εμπνευσμένα synths. Για τις brit-pop καταβολές τους και τις σαφείς επιρροές τους από New Order και Suede. Για το στιλ και το προφίλ τους. Για το γεγονός ότι μπορεί να μοιάζουν σνομπ, αλλά στην πραγματικότητα είναι cool και παρεξηγημένοι.
Γιατί στο 19 κι όχι πιο πάνω; Γιατί λειτουργούν πολύ στρατευμένα και θα ήθελα περισσότερο αυθορμητισμό και λιγότερο επαγγελματισμό.
Γιατί στο 19 κι όχι πιο κάτω; Γιατί προτιμώ έναν καλοδουλεμένο δίσκο από έναν βιομηχανοποιημένο και ουσιαστικά σαχλό (βλέπε Coldplay).
Για τη συνέπειά της. Για την υπέροχη φωνή της, που δεν κάνει φανφάρες, αλλά στάζει πόνο, ντέρτι και ειλικρίνεια. Για την ικανότητά της να δουλεύει τις μελωδίες της σε σημείο που καμία ογκώδης ενορχήστρωση δεν θα μπορούσε να τις γεμίσει περισσότερο, παρά μόνο η κιθάρα της. Για το νεαρό-σοφό της ηλικίας της. Για τη διακριτικότητά της. Για το σχεδόν country που η Ευρώπη και η Αγγλία σχεδόν έχουν.
Γιατί στο 20 κι όχι πιο πάνω; Γιατί θα ήθελα να ακούσω κάτι πιο ανατρεπτικό, συγκριτικά με τις δύο προηγούμενες δουλειές της.
Γιατί στο 20 κι όχι πιο κάτω; Γιατί το άκουσα πιο ευχάριστα από R.E.M. και Radiohead, kill me now.
Η αλήθεια είναι πως ασχοληθήκαμε με την μουσική έως και αποκλειστικά την χρονιά που πέρασε. Το πιθανότερο είναι να κάνουμε το ίδιο και την επόμενη με την περισσή πάντα, ασυνέπειαπου μας διακρίνει. Δηλαδή όποτε μας κάτσει κάτι υπέροχο η απαίσιο –την ίδια ένταση συναισθημάτων προκαλούν άλλωστε. Έχουμε αφήσει ολίγον στην άκρη τα υπόλοιπα. Αν δεις την αρχή του μπλογκ, αφορούσε και φιλμς και εκθέσεις και φεστιβάλ. Αλλά ακόμα και ένα απλό μπλογκ θέλει την αφοσίωση και τον χρόνο του…την φροντίδα του εν τέλει.
Εύχομαι απλά αυτό τον χρόνο να είναι όλα πιο ήρεμα και εμείς να κάνουμε αυτό που αγαπάμε συχνότερα και εντιμότερα.
attention...
Oι ιδιοκτήτες/διαχειριστές του blog (pharmartistic, Nikolas) δεν φέρουν ουδεμία ευθύνη για τα περιεχόμενα οποιασδήποτε εκ των εξωτερικών συνδέσεων (links) που εμφανίζονται σε οποιοδήποτε μέρος του blog.
Επιπλέον ο ιδιοκτήτης/διαχειριστής του παρόντος blog δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχόλιων (comments) που αναρτούν οι επισκέπτες του blog (είτε ανώνυμα είτε ψευδώνυμα είτε επώνυμα) στα posts (αναρτήσεις) του blog. Παρ' όλα αυτά, ο ιδιοκτήτης / διαχειριστής του παρόντος blog διατηρεί πάντα το δικαίωμα να διαγράψει κατά την δική του κρίση και χωρίς προειδοποίηση ή/και αιτιολόγηση ή άλλου είδους πρότερη ή ύστερη ενημέρωση οποιοδήποτε σχόλιο επισκέπτη οποιαδήποτε στιγμή.
Όλες οι ηχογραφήσεις σε μορφή αρχείων ήχου mp3 ή άλλων format που εμφανίζονται κατά καιρούς για download στο παρόν blog προσφέρονται για περιορισμένο διάστημα και αποκλειστικά και μόνο για ενημερωτικούς / πληροφοριακούς σκοπούς.
Τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των ηχογραφήσεων ανήκουν σε κάθε περίπτωση στους εκάστοτε καλλιτέχνες ή/και τις αντιστοιχες εταιρείες ή/και τους αντιπροσώπους αυτών.
Εαν είστε κάτοχος ή αντιπρόσωπος του κατόχου των πνευματικών δικαιώματων κάποιας εκ των ηχογραφήσεων και επιθυμείτε την απομάκρυνση της από το blog ειδοποιήστε μας και θα αφαιρεθεί άμεσα.
All mp3 files are hosted here for a limited amount of time and only for informational purposes. Please support the artists & bands, especially those on independent labels. If you own the rights of any recording appearing on this blog and want it removed, please let us know via e-mail and we will remove it immediately.
