Laura Marling - A Creature I Don't Know

Άκουσα δίσκους τελευταία, που μου έγειραν το σαγόνι με την παραγωγή τους (Kasabian – Velociraptor, James Blake – James Blake). Άκουσα άλλους, που με γέμισαν δέος με τα φωνητικά τους επιτεύγματα (Joss Stone – LP1) και τις μελωδίες τους (Jens Lekman – An Argument With Myself), ενώ έβγαλα μερικούς από τον μπαξέ μου, που καινοτομούν και δημιουργούν από μόνοι τους κατηγορίες (tUnE yArDs - whokill, Bjork - Biophilia). Η περίπτωση του τρίτου δίσκου της Laura Marling όμως είναι λίγο διαφορετική. Κι αυτό γιατί χρησιμοποιεί τα λιγότερα μέσα σε όλους τους τομείς και συνθέτει ένα συναισθηματικό ηχοτοπίο, που φέρνει δάκρυα συγκίνησης και καλλιτεχνικής εξιλέωσης.

Η συνταγή δεν αλλάζει από το δεύτερο album, “I speak, because I can”, μιας και τα τραγούδια γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της περιοδείας της για την προώθησή αυτού, τέτοια περίοδο πέρυσι. Θα ακούσεις κομμάτια που θα μπορούσαν να τα έχουν πει οι Noah and the Whale, θα βρεις country βλαχομπαλάντες (“I was just a card”), που θα μπορούσε να έχει πει η Norah Jones με τους Little Willies, θα κολλήσεις με folk rock (τύπου Joni Mitchell και PJ Harvey) tracks (“The beast”) και θα γοητευτείς στην ιδέα μιας 24χρονης που βάζει γυαλιά σε όλες τις σύγχρονες τραγουδοποιούς με την ακατάπαυστη όρεξη που έχει να γεύεται, να μαθαίνει, να κρίνει, να διαλέγει και να ωριμάζει μέσα από τη δημιουργία της.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για την κιθάρα και τη φωνή της Marling. Τα λέει τόσο ωραία, που το μοναδικό που αφήνει πάνω σου είναι το πάτημα του repeat…