Η αλλαγή βγάζει μάτια από το εξώφυλλο κιόλας. Είναι η πρώτη φορά που η Polly Jean Harvey καταφεύγει σε μια a-la-Salvador Dali εικόνα για να προμηνύσει το μουσικό του πράγματος και δεν απαθανατίζει τον εαυτό της με κάποιο σουρεαλιστικό τρόπο, όπως έκανε μέχρι τώρα. Είναι επίσης η πρώτη φορά που παίζει η ίδια σαξόφωνο για τις ανάγκες κάποιας ηχογράφησης, ενώ είναι και η παρθενική φορά που η ευφυής τραγουδοποιός τη βλέπει κοινωνικοπολιτικά.
Η αλήθεια είναι ότι ποσώς με ενδιαφέρει αν αποφάσισε να φτιάξει ένα δίσκο διαφορετικής κατεύθυνσης, πολιτικοποιημένο, αγγλόφιλο και τα συναφή. Άλλωστε, όλοι ξέρουμε ότι οι πολιτικές τακτικές της Αγγλίας δεν ήταν πάντα και οι πιο σοφές και ειρηνόφιλες, ενώ σίγουρα δεν έχω τεράστιες γνώσεις στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας για να είμαι και απόλυτος. Αυτό που κάνει εδώ εντύπωση είναι η ποιητική προσέγγιση της ενορχήστρωσης και των στίχων, τα οποία συνθέτουν ένα σύνολο που πολλές φορές σε αναγκάζει να δακρύσεις από θαυμασμό. Η PJ επικεντρώνεται περισσότερο στα θύματα του πολέμου, γενικά, και του πρώτου παγκοσμίου, ειδικά, γεγονός που την απομακρύνει από το να γίνει εθνικίστρια ή οτιδήποτε σχετικό και κραυγαλέο. Στον δίσκο, πρωτιά κρατάει η οικουμενική αίσθηση πως η ανθρώπινη ύπαρξη έχει μεγαλύτερη σημασία από οποιοδήποτε συμφέρον. Τόσο χίπικα και τόσο ουτοπικά.
Το album ηχογραφήθηκε σε πέντε εβδομάδες σε μια εκκλησία στο Dorset της Αγγλίας. Εξού και ο μυστικισμός που διέπει από την αρχή μέχρι το τέλος όλα τα κομμάτια. Τα samples που μπαίνουν σφήνα (άκου “England” και “Written on the Forehead”) δεν εναρμονίζονται πλήρως στις συνθέσεις, επίτηδες θαρρώ, με σκοπό να δώσουν εικόνες και να ταράξουν τη ροή. Η ίδια, δε, δεν τραγουδάει, αλλά μιλάει, απαγγέλει, προσπαθεί να σπάσει τη φωνή της για να περάσει τα μηνύματα, σχεδόν τρέμει και ζητάει βοήθεια. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές τελικά, που ένας σημαντικός δίσκος μετατρέπεται σε πολιτιστικό και κοινωνικό ορόσημο των καιρών μας. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που καταλαβαίνεις πως μόνο μια PJ Harvey θα μπορούσε να χτίσει κάτι τέτοιο.
Σε πολλά επίπεδα, η ηχογράφηση αυτή σπάει τα όρια της δημιουργού του και ακούς πολλά πράγματα για πρώτη φορά. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που καταφέρνει να ανεβάσει τον πήχη τόσο ψηλά, ώστε να δημιουργεί μια δική της μουσική ταμπέλα, όπως ακριβώς έχουν κάνει κατά καιρούς η Bjork, ο Anthony, οι Radiohead και πάει λέγοντας. Μπορεί το “Let England Shake” να μην είναι ο πιο μελωδικός της δίσκος (βλέπε “Stories from the City, Stories from the Sea”), αλλά ούτε και ο πιο εξομολογητικός της (βλέπε “White Chalk”). Χωρίς καμία αμφιβολία όμως, είναι αυτός που σου αποσπά την προσοχή και σε «αναγκάζει» να τον ακούσεις ξανά και ξανά, χωρίς περικοπές, ώστε να βγάλεις το συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια συνουσία ενός βιβλίου απομνημονευμάτων, ενός παρανοϊκού πίνακα της Frida Kahlo, μιας γυναίκας-ορχήστρα κι ενός παραγωγού που κάθε φορά δίνει ζωή στον καμβά της PJ Harvey με τον πιο συγκινητικό τρόπο (John Parish). “Let England Shake” λοιπόν και μπορείς από τώρα να τον βάλεις στα καλύτερα του 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου