Είναι συγκινητικό να ακούς έναν δίσκο και να σε κάνει να χαμογελάς σαν μικρό παιδί στην ιδέα ότι ανακάλυψες το σεντούκι με τις σοκολάτες. Να θες να χορέψεις, να βάλεις βιτρίνα σου τα αθώα που κουβαλάς κι έχεις ξεχάσει, να πιστέψεις στη φρεσκάδα και να νιώσεις λίγο παραπάνω την Άνοιξη. Η Merill Garbus ή κατά κόσμον tUnE-yArDs κυκλοφορεί εκ των προτέρων τον καλύτερο δίσκο του 2011 κι εγώ σκάω από ικανοποίηση που τον ανακάλυψα έγκαιρα και όχι μετά το hype (που θα έρθει αναμφισβήτητα).
Στη δεύτερη προσπάθειά της, η Merill βάζει και πάλι τη φωνή της στο προσκήνιο και τη δουλεύει ως μουσικό όργανο. Την ‘αναγκάζει’ να κάνει ακροβασίες, να τραγουδήσει μελωδίες, να φωνάξει, να κάνει στερεοφωνικές βόλτες χωρίς σταματημό, να γίνει folk και indie, να γίνει hip, να ζαλίσει τις αρμονίες που υπάρχουν, αλλά δεν κλέβουν τη μερίδα του λέοντος, να δώσει μάχη με τα κρουστά ενός σχεδόν afro-pop project και να την κερδίσει. Αν δυνατές και καλλιεργημένες φωνές τύπου diva ή soul queen μπορούν να σολάρουν σαν ένα δυνατό σαξόφωνο ή ένα απαιτητικό Stradivarius, η Merill έχει τη φωνή αυτή που χρειάζεται κόπο για να τη χρίσεις σημαντική γιατί, πολύ απλά, κάνει τα δικά της (τύπου Feist).
Ενώ ρυθμός και ενορχήστρωση είναι ευδιάκριτα σε κάθε σημείο της ακρόασης, η συνολική αίσθηση καταφέρνει και ανατρέπει τα τετριμμένα της δομής ενός κομματιού. Το πρώτο single, “Bizness”, είναι ό,τι πιο έξυπνο στα πλαίσια της pop κουλτούρας και της ανάγκης ενός φρέσκου ακούσματος. Το “Es-So” είναι πιο εθιστικό κάθε φορά που το ακούς, ενώ επιβεβαιώνεις την ανυπαρξία ταμπέλας στον δίσκο όταν φτάνεις στο “Gangsta”. Κορυφαία, μάλλον, στιγμή του album το τελευταίο, “Killa”. Άκουσε τον δίσκο πριν εξαφανιστεί ή πριν αποκτήσει μεγάλο funbase, ώστε να κοκορεύεσαι πως ήσουν από τους πρώτους του.
Σχόλιο υψηλής βαρύτητας: Όσοι ανά τον κόσμο έχουν βάλει την ταμπέλα “lo-fi” στον δεύτερο δίσκο της tUnE-yArDs εξαιτίας του πρώτου (“Bird-Brains”), ας κάνουν τον κόπο να διαβάσουν (έστω σε μια Wikipedia) τι σημαίνει αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου