Οι γραμμές που ακολουθεί ο κύριος Blake είναι τόσο minimal, που πιο minimal δεν το ‘χεις. Αν άλλος προσπαθούσε να φτιάξει μουσική με ελάχιστα κανάλια και όπλα του μια υπέροχη φωνή, κρουστά τίγκα στο reverb και μερικά ακόρντα στο πιάνο, μάλλον θα τα έβρισκε σκούρα. Η μουσικότητα που βγάζει μπροστά είναι τόσο πλούσια σε αντίθεση με τις καθαρά post-dub και dubstep δουλειές, που ξεχνάς τη δομή και την σου-παίρνει-τα-μυαλά-παραγωγή και θαρρείς πως ακούς τον πιο ιδιότροπο και επιβλητικό crooner της εποχής.
Αδυνατώ να ξεχωρίσω tracks, γιατί όλα έχουν λόγο ύπαρξης. Στέκομαι στο “Limit to your love”, μιας και μπορεί και μεθάει ό,τι βρεθεί στο διάβα του και συγκινεί με τα σκληρά του λόγια. Από τη μέση και μετά, αφού ακούσεις δηλαδή το προαναφερθέν, οι soul καταβολές είναι πασιφανείς κι αυτό κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα την εξέλιξη του album. Όταν μάλιστα οι λαρυγγισμοί του Blake θυμίζουν πολύ Antony Hegarty, το ενδιαφέρον διογκώνεται και θες να διαπιστώσεις πού θέλει να το πάει. Φυσικά, δεν υπάρχει μίμηση σε κάτι και σκοπός για να θυμίσει κάποιον άλλον, οπότε τον ακολουθείς εκεί που θέλει εκείνος και γουστάρεις.
Κουράστηκα να γράφω, θέλω να το ακούω ξανά και ξανά, γιατί η σκέψη με αποσπά και το “I mind” με ναρκώνει. Κάνε το ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου