Υπάρχουν περιπτώσεις Βρετανίδων, που έχουν καταφέρει να φέρουν τα πάνω-κάτω με το ντεμπούτο τους album και μετά να τη δουν μεγάλες αρτίστες και να καπελωθούν από την αλαζονεία τους. Βλέπε Kate Nash, βλέπε Duffy (την οποία αγαπώ, αλλά…), βλέπε ακόμα και τη συμπαθέστατη KT Tunstall, που αρτίστα δεν την είδε, αλλά την είδε James Blunt (eeewww) και αυτό είναι ακόμα πιο βαρετό. Υπάρχουν και περιπτώσεις όμως, που συνέχισαν με δάφνες και ουσία αυτό που ξεκίνησαν, ενώ πολλές φορές το ξεπέρασαν. Βλέπε Amy Winehouse, βλέπε Lily Allen, βλέπε Corinne Bailey Rae. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και η Adele.
Το κορίτσι της διπλανής πόρτας όταν ανοίγει το στόμα του για να τραγουδήσει, θαρρείς πως από κάπου ξεφύτρωσε η μετενσάρκωση της Billie Holiday, η οποία μάλιστα δεν έπιασε τα big band ensembles και τα πιάνα, αλλά μια κιθάρα για να πει τον πόνο της. Ένας πόνος που γαντζώνεται με νύχια και με δόντια από όσα βιώματα έχει προλάβει να ζήσει στα 21 της χρόνια, ένας πόνος που κι όταν δεν είναι δικός της, τον κάνει δικό της και τον στάζει σαν φαρμάκι πάνω από το μικρόφωνο, μέσα σε μια πανδαισία καπνού και αλκοόλ. Γιατί η Adele είναι μια γνήσια drama queen που ζει μέσα από το δράμα και τα ενίοτε φάλτσα των λαρυγγισμών της.
Στο “21” η Adele παρακολουθεί και πάλι τον έρωτα και τον χωρισμό. Βάζει πίσω από την κονσόλα τον πιο σημαντικό ίσως παραγωγό της τελευταίας 20ετίας, τον Rick Rubin, αλλά και τον συνεργάτη της Florence, τον Paul Epworth, με σκοπό να συνθέσει επικές μελωδίες και minimal ενορχηστρώσεις, όπως φυσικά και στο “19”. Αυτό είναι και η σημαία της. “Λέω πολλά με όσα λιγότερα έχω στα χέρια μου”. Η δουλειά όμως από πίσω είναι τόσο σπουδαία, που τα μαγικά χέρια των δύο παραγωγών και οι λυρισμοί της ίδιας αναγάγουν την ακρόαση σε… σεμινάριο ηχογράφησης.
Το “Rolling in the deep” σε στοιχειώνει με τις στακάτο κιθάρες και τον gospel απόηχο μετά τη γέφυρα (στα φωνητικά η Roisin Murphy - say what?). Οι πιανιστικές μπαλάντες τύπου “Someone like you” (not bad, αλλά λίγο) θυμίζουν παρελθόν τύπου “Hometown glory”, ενώ το αριστουργηματικό “Rumor has it” σε βάζει σε σκέψεις πως από πίσω κρύβονται οι Black Keys. Δεν κρύβονται όμως, κρύβεται ο Ryan Tedder σε μια από τις πιο άρτιες παραγωγές της καριέρας του. Το “He won’t go” είναι τόσο μαύρο όσο και η αυτού μεγαλειότητα Erykah Badu, ενώ αν είσαι τυχερός και κατεβάσεις και τα extra tracks, θα καταλάβεις τους λόγους για τους οποίους η Adele είναι ένα γνήσιο κορίτσι των blues. Ένας εκ των λόγων το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ “If it hadn’t been for love” των Steeldrivers.
21χρονο και ταλαντούχο κορίτσι από το Λονδίνο, τα σέβη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου