Blogovision 2011 – No 2: Katy B – On A Mission

Η παρουσία του είναι ισχνή έως και ανύπαρκτη μέσα στη φετινή blogovision και αισθάνομαι λίγο άβολα που το βάζω στη δεύτερη θέση, αλλά δεν δύναμαι να το αφήσω να πέσει χαμηλότερα. Γιατί είναι μάλλον ο δίσκος που φχαριστήθηκα περισσότερο μέσα στο 2011, είναι η καλύτερη pop που άκουσα τα τελευταία χρόνια (και δεν σνομπάρω την pop, αντιθέτως την ακολουθώ) και είναι η πιο φρέσκια παραγωγή από όλες όσες πέρασαν από τα αυτιά μου. Οι μελωδίες της Katy B μου θυμίζουν παλιές, καλές Sugababes, η φωνή της κάνει τα τσαλίμια που άκουγα πριν δύο χρόνια από τη Lily Allen και την Kate Nash και η παραγωγή καταφέρνει και ενσωματώνει drum n bass, house, dubstep και χορευτικά pop στοιχεία, που σε συνδυασμό με τις σε-πρώτο-πλάνο μελωδίες μου φέρνουν στο νου ένα πράγμα και μόνο – το “Ray of light” της Madonna (kill me now, αλλά δεν κάνω πλάκα). Άσε που είχα καιρό να ακούσω (μια καλή) Miss Dynamite μετά το Mercury Prize, αυτό πού το πας;

Διάβασε ολόκληρη την κριτική εδώ

Προηγούμενες θέσεις:
No 3: Kasabian - Velociraptor!
No 4: Florence + the Machine – Ceremonials
No 5: The Kills – Blood Pressures
No 6: Raphael Saadiq - Stone Rollin'
No 7: Adele – 21
No 8: James Blake – James Blake
No 9: Lykke Li – Wounded Rhymes
No 10: Feist – Metals
No 11: Kate Bush – 50 Words For Snow
No 12: Bjork – Biophilia
No 13: Nicolas Jaar - Space Is Only Noise
No 14: Kanye West and Jay-Z - Watch The Throne
No 15: PJ Harvey - Let England Shake
No 16: Jamie Woon - Mirrorwriting
No 17: The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?
Νο 18: Elbow - Build A Rocket Boys!
No 19: The Horrors - Skying
No 20: Laura Marling - A Creature I Don't Know

Katy B – On A Mission

Οι δρόμοι του Λονδίνου βρήκαν τη νέα τους ηρωίδα. Κι αφού η Lily Allen αρνείται να βγάλει δίσκο, η Miss Dynamite το έχει σχεδόν χάσει, οι Sugababes και οι Girls Aloud δεν υπάρχουν στον χάρτη και η Marina Diamantis επισημοποίησε την κυκλοφορία του “Electra Heart” για το 2012, έρχεται η γλυκύτατη Katy B να εδραιώσει τον ηλεκτρονικό, χορευτικό της ήχο και να λανσάρει μια urban εκδοχή του με garage, drum and bass, funk, dubstep και hip στοιχεία στην παραγωγή του.

Ο δίσκος προτάθηκε για το Mercury Prize του 2011 (το κέρδισε για δεύτερη φορά η αυτού μεγαλειότητα, PJ Harvey) και μέχρι τώρα έχει κυκλοφορήσει πέντε single στη βρετανική αγορά. Δεν ανέβηκε στην κορυφή του album chart, αλλά κατέκτησε τη δεύτερη θέση, ενώ το “Lights on”, δεύτερο single και video, φιλοξενεί τη Miss Dynamite στα φωνητικά. Μέσα σε όλα αυτά όμως, το θέμα είναι πως έχει αγαπηθεί από όλους τους μουσικογραφιάδες ανά τον κόσμο, ενώ αποθεώθηκε και από τη δύσκολη δημοσιογραφική μερίδα κριτικών του Pitchforkmedia.com, γεγονός που αν είσαι indie, hipster και τα συναφή, θα το εκτιμήσεις δεόντως.

Αν πρέπει να περιορίσω την κρίση μου σε μια μόνο λέξη, θα χαρακτήριζα το “On a mission” ως “φρέσκο και αναζωογονητικό”. Ο πρώτος χαρακτηρισμός έγκειται στην παραγωγή, η οποία καταφέρνει να είναι επίκαιρη, διόλου υπερβολική ή πρωτοποριακή, έχει αναφορές σε 90’s dance anthems τύπου “You’re not alone” από Olive και μπλέκει την αστική κουλτούρα του Λονδίνου με την pop αισθητική που κυριαρχεί στα charts και στα ραδιόφωνα. Ο δεύτερος χαρακτηρισμός έχει να κάνει με το συναίσθημα και τη φωνή της. Είναι dance μουσική με πιασάρικες μελωδίες, πόνο και διάθεση για έρωτα, παιχνίδι και εξομολόγηση. Θα έκανε κανείς (εγώ) τον συνειρμό να σκεφτεί το “Ray of light” των Madonna, Patrick Leonard και William Orbit σε κάποιες στιγμές του, αλλά μπορεί να θεωρηθεί επικίνδυνο, οπότε το αναιρώ (ειπώθηκε όμως και μάλιστα έντονα, μου φτάνει).

Πρέπει να ακούσεις το “On a mission”, γιατί θα σε ‘αναγκάσει’ να χορέψεις και να μουρμουρίσεις τις υπέροχες μελωδίες της Καιτούλας, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Είναι υπόδειγμα καλής pop και μπορεί να είναι η βάση για μια πολλά υποσχόμενη καριέρα, εφόσον η βιομηχανία από μόνη της σταματήσει να βγάζει καλλιτέχνες της τριετίας. Κι αν σου παραθυμίσει Lily Allen ή Sugababes, μη σκας, δεν υπάρχει παρθενογένεση, όλα θα σου θυμίζουν κάτι στο τέλος της ημέρας. Απλώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι ακαταμάχητο.