Years & Years - Y & Y (EP)

This electronic trio has, indeed and no kidding, something special to offer to the radio stations and the pop charts. It's not only about the stuck-on-repeat-and-addictive melodies. It's not only about Olly Alexander's powerful and soulful vocals. It's not only about the bands' 90's references. It's actually about having fun and recording dance music with an indie twist. That's why everyone loves Years & Υears - they can be both mainstream and hip.

Their EP, "Y & Y", is their first big step after their Kitsuné departure. They won the prestigious BBC Sound of 2015 in January and "King" became their first No 1 single in the UK a few days ago. So, they are, without a doubt, the next best thing right now.

The timing is perfect for their success. With Kiesza preparing the ground in the UK with her house influenced "Hideaway", tracks like "King", "Desire" and "Take Shelter" can shake the whole Europe and the summer festivals around the world, so that Years & Years can actually be pop's biggest act of 2015. Kudos.

AnArtCalled... 9/10

Kele - Trick

We can talk about Kele's sophomore album and confess it's a great dance effort. We can also talk about Bloc Party, his band, and comment that it was totally expected of him to record electronic tracks once again. Forget all that review shit, cause it's coming anyways. "Trick" is an album we can dance our asses off and - wait for it - have great sex listening to it. Cause it's so damn HOT.

Back to that review shit... I have to be honest, this album sounds like Burial producing songs for Delphic and Katy B. It's all about dark loops, house basslines, melancholic lyrics and strong, soulful vocals. But yet again it's a great pop album overall, so that anyone can appreciate it - from Bloc Party fans to dubstep freaks.

"Doubt", arguably the best song in here, combines the star quality and  the rock attitude of its performer, but still manages to be as dance as Kele is trying to sound, without damaging his indie persona. "Coasting" is all about Burial's dubstep tricks, while "Closer" makes it clear that everyone has a cheesy side that leads to a recording mistake. "Year Zero", "Like We Used To" and "My Hotel Room" are all about sexiness and sensuality. So let's focus on those, please (!).

Have I really mentioned the words "sex", "sexiness", "asses", "hot" and "sensuality" in a music album review? Oh well...

AnArtCalled... 8/10

Katy B – On A Mission

Οι δρόμοι του Λονδίνου βρήκαν τη νέα τους ηρωίδα. Κι αφού η Lily Allen αρνείται να βγάλει δίσκο, η Miss Dynamite το έχει σχεδόν χάσει, οι Sugababes και οι Girls Aloud δεν υπάρχουν στον χάρτη και η Marina Diamantis επισημοποίησε την κυκλοφορία του “Electra Heart” για το 2012, έρχεται η γλυκύτατη Katy B να εδραιώσει τον ηλεκτρονικό, χορευτικό της ήχο και να λανσάρει μια urban εκδοχή του με garage, drum and bass, funk, dubstep και hip στοιχεία στην παραγωγή του.

Ο δίσκος προτάθηκε για το Mercury Prize του 2011 (το κέρδισε για δεύτερη φορά η αυτού μεγαλειότητα, PJ Harvey) και μέχρι τώρα έχει κυκλοφορήσει πέντε single στη βρετανική αγορά. Δεν ανέβηκε στην κορυφή του album chart, αλλά κατέκτησε τη δεύτερη θέση, ενώ το “Lights on”, δεύτερο single και video, φιλοξενεί τη Miss Dynamite στα φωνητικά. Μέσα σε όλα αυτά όμως, το θέμα είναι πως έχει αγαπηθεί από όλους τους μουσικογραφιάδες ανά τον κόσμο, ενώ αποθεώθηκε και από τη δύσκολη δημοσιογραφική μερίδα κριτικών του Pitchforkmedia.com, γεγονός που αν είσαι indie, hipster και τα συναφή, θα το εκτιμήσεις δεόντως.

Αν πρέπει να περιορίσω την κρίση μου σε μια μόνο λέξη, θα χαρακτήριζα το “On a mission” ως “φρέσκο και αναζωογονητικό”. Ο πρώτος χαρακτηρισμός έγκειται στην παραγωγή, η οποία καταφέρνει να είναι επίκαιρη, διόλου υπερβολική ή πρωτοποριακή, έχει αναφορές σε 90’s dance anthems τύπου “You’re not alone” από Olive και μπλέκει την αστική κουλτούρα του Λονδίνου με την pop αισθητική που κυριαρχεί στα charts και στα ραδιόφωνα. Ο δεύτερος χαρακτηρισμός έχει να κάνει με το συναίσθημα και τη φωνή της. Είναι dance μουσική με πιασάρικες μελωδίες, πόνο και διάθεση για έρωτα, παιχνίδι και εξομολόγηση. Θα έκανε κανείς (εγώ) τον συνειρμό να σκεφτεί το “Ray of light” των Madonna, Patrick Leonard και William Orbit σε κάποιες στιγμές του, αλλά μπορεί να θεωρηθεί επικίνδυνο, οπότε το αναιρώ (ειπώθηκε όμως και μάλιστα έντονα, μου φτάνει).

Πρέπει να ακούσεις το “On a mission”, γιατί θα σε ‘αναγκάσει’ να χορέψεις και να μουρμουρίσεις τις υπέροχες μελωδίες της Καιτούλας, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Είναι υπόδειγμα καλής pop και μπορεί να είναι η βάση για μια πολλά υποσχόμενη καριέρα, εφόσον η βιομηχανία από μόνη της σταματήσει να βγάζει καλλιτέχνες της τριετίας. Κι αν σου παραθυμίσει Lily Allen ή Sugababes, μη σκας, δεν υπάρχει παρθενογένεση, όλα θα σου θυμίζουν κάτι στο τέλος της ημέρας. Απλώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι ακαταμάχητο.