Είναι περίεργο που συμβαίνει αυτό, αλλά αντί να χάσουν την ταυτότητά τους μετά την αποδοχή του “Lungs”, η Florence και η μπάντα της εισχώρησαν ακόμα περισσότερο στα άδυτα των επιρροών τους και έφτιαξαν ένα δίσκο που είναι πιο Florence, πιο βρετανικός, πιο soulful, πιο μυστικιστικός και πιο indie από οτιδήποτε έχουν ηχογραφήσει μέχρι σήμερα. Προσπερνώντας λοιπόν τους εμπορικούς θριάμβους του ντεμπούτου, τις υποψηφιότητες για Grammy και για Mercury Prize, αλλά και το boost από τα MTV Awards με το συγκλονιστικό “Dog days are over”, περνάμε σε μια εποχή που οι Florence + the Machine συνθέτουν το “Ceremonials” και τοποθετούν τον πήχη σε άφταστα ύψη.
Ο Paul Epworth μπήκε στο studio, έβγαλε το μαγικό ραβδάκι του και εμπνεύστηκε τις πιο αιθέριες ενορχηστρώσεις που μπορείς να ακούσεις σήμερα. Αφήνοντας τις ραδιοφωνικές καταβολές του “Rolling in the deep” της Adele, εξερεύνησε τους δρόμους που ήθελε να πάει το “Ceremonials” από την αρχή της γέννησής του και με τη βοήθεια μιας μπάντας, που θα ζήλευαν οι Kate Bush, Bat For Lashes και Danger Mouse (no kidding), έχτισε ρυθμούς, πλήκτρα και χορωδίες που μπλέκουν μεταξύ τους σε σημείο μπερδέματος και ακατάπαυστης σημειολογίας όσον αφορά στην εξυπηρέτηση του τίτλου.
Έχουμε ήδη ακούσει ήδη τα “Shake it out” και “What the water gave me” ως πρώτο επίσημο single και promo single αντίστοιχα, ενώ ήδη ετοιμάζεται η κυκλοφορία και οπτικοποίηση του “No light, no light”, που εγώ θα το προμόταρα ως το επόμενο και πιο sophisticated “Dog days are over”, αλλά άλλο θέμα αυτό. Η συνολική ακρόαση μου επιτρέπει να πω ότι δεν είναι δίσκος για όλα τα γούστα. Aν έχεις κολλήσει με το πιο radio-friendly “Lungs” και διασκευές τύπου “You’ve got the love”, θα το βρεις ακατανόητο και σκοτεινό. Αν πάλι έχεις αγαπήσει τις πιο ιδιαίτερες στιγμές της Florence, όπως τα “Kiss with a fist” και “Heavy on my heart”, τότε θα πάρεις πρέφα αμέσως τι θέλουν σου πουν οι δημιουργοί του.
Θα μείνω στο εισαγωγικό “Only if for a night” που σε κατευθύνει σωστά και γίνεται αγαπημένο. Θα ακούσω ξανά το “What the water gave me” γιατί είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που κορυφώνεται, σαν ένα εναλλακτικό “Uninvited” (Alanis Morissette). Θα συγκινηθώ στο “Never let me go” γιατί είναι μεγάλη σύνθεση και αναδεικνύει τη μεγάλη φωνή της Florence Welch, που παρεμπιπτόντως είναι από τις λίγες φορές που δεν την υπέρ-χρησιμοποιεί, φωνάζοντας. Θα κολλήσω με το soulful “Lover to lover” που θα μπορούσε να έχει πει κάλλιστα η Joss Stone και θα αποθεώσω το προσωπικό μου αγαπημένο, “Seven devils”, που όσο με σκιάζει, τόσο με συναρπάζει.
Με τούτα και μ’ εκείνα, το ολόφρεσκο album των Florence + the Machine είναι το λιγότερο must-listen και για μένα ήδη μέσα στο top-10 των καλύτερων ηχογραφήσεων για το 2011. Όχι μόνο γιατί αγαπώ τη Florence, όχι μόνο γιατί πρόκειται για έναν δουλεμένο μέχρι το μεδούλι δίσκο, αλλά και γιατί το “ceremonials” δεν έπεσε θύμα της εμπορικότητάς της μπάντας και της frontwoman αυτής, αλλά την ανάγκασε να βγάλει το make-up, να αφαιρέσει τα λούσα, να μπει στο studio και να γράψει μικρά διαμάντια που θα μπορούσαν να είναι σφαλιάρα σε αυτούς που την ήθελαν να πέφτει θύμα των αμερικάνικων προτύπων και δισκογραφικών. Κι αυτό λέγεται καλλιτεχνική ακεραιότητα.
Αξίζει να αγοράσεις ή να κατεβάσεις τα bonus tracks, αφού θα ακούσεις το εκπληκτικό “Remain nameless” και ακουστικές ή demo version πολλών κομματιών, μεταξύ αυτών και το “What the water gave me”.
