Blogovision 2011 – No 20: Laura Marling – A Creature I Don’t Know

Για τη συνέπειά της. Για την υπέροχη φωνή της, που δεν κάνει φανφάρες, αλλά στάζει πόνο, ντέρτι και ειλικρίνεια. Για την ικανότητά της να δουλεύει τις μελωδίες της σε σημείο που καμία ογκώδης ενορχήστρωση δεν θα μπορούσε να τις γεμίσει περισσότερο, παρά μόνο η κιθάρα της. Για το νεαρό-σοφό της ηλικίας της. Για τη διακριτικότητά της. Για το σχεδόν country που η Ευρώπη και η Αγγλία σχεδόν έχουν.

Γιατί στο 20 κι όχι πιο πάνω; Γιατί θα ήθελα να ακούσω κάτι πιο ανατρεπτικό, συγκριτικά με τις δύο προηγούμενες δουλειές της.

Γιατί στο 20 κι όχι πιο κάτω; Γιατί το άκουσα πιο ευχάριστα από R.E.M. και Radiohead, kill me now.

Διάβασε εδώ ολόκληρη την κριτική.

Laura Marling - A Creature I Don't Know

Άκουσα δίσκους τελευταία, που μου έγειραν το σαγόνι με την παραγωγή τους (Kasabian – Velociraptor, James Blake – James Blake). Άκουσα άλλους, που με γέμισαν δέος με τα φωνητικά τους επιτεύγματα (Joss Stone – LP1) και τις μελωδίες τους (Jens Lekman – An Argument With Myself), ενώ έβγαλα μερικούς από τον μπαξέ μου, που καινοτομούν και δημιουργούν από μόνοι τους κατηγορίες (tUnE yArDs - whokill, Bjork - Biophilia). Η περίπτωση του τρίτου δίσκου της Laura Marling όμως είναι λίγο διαφορετική. Κι αυτό γιατί χρησιμοποιεί τα λιγότερα μέσα σε όλους τους τομείς και συνθέτει ένα συναισθηματικό ηχοτοπίο, που φέρνει δάκρυα συγκίνησης και καλλιτεχνικής εξιλέωσης.

Η συνταγή δεν αλλάζει από το δεύτερο album, “I speak, because I can”, μιας και τα τραγούδια γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της περιοδείας της για την προώθησή αυτού, τέτοια περίοδο πέρυσι. Θα ακούσεις κομμάτια που θα μπορούσαν να τα έχουν πει οι Noah and the Whale, θα βρεις country βλαχομπαλάντες (“I was just a card”), που θα μπορούσε να έχει πει η Norah Jones με τους Little Willies, θα κολλήσεις με folk rock (τύπου Joni Mitchell και PJ Harvey) tracks (“The beast”) και θα γοητευτείς στην ιδέα μιας 24χρονης που βάζει γυαλιά σε όλες τις σύγχρονες τραγουδοποιούς με την ακατάπαυστη όρεξη που έχει να γεύεται, να μαθαίνει, να κρίνει, να διαλέγει και να ωριμάζει μέσα από τη δημιουργία της.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για την κιθάρα και τη φωνή της Marling. Τα λέει τόσο ωραία, που το μοναδικό που αφήνει πάνω σου είναι το πάτημα του repeat…

Signe Tollefsen – Baggage

Δεν γνωρίζω τίποτα για την Signe, πέρα από το γεγονός ότι είναι μικρή, γύρω στα 29, έχει μόλις έναν ολοκληρωμένο δίσκο στο ενεργητικό της με το όνομά της (κλισέ, I know) που δεν έχω ακούσει, θυμίζει Laura Marling αλλά στο πιο Indie και λιγότερο folk (κάτι προδίδουν οι κιθάρες για αυτό), ενώ κυκλοφόρησε μόλις ένα EP με τίτλο “Baggage”, περιλαμβάνοντας 6 κομμάτια-διασκευές σε classics των Portishead, PJ Harvey, Michael Jackson, David Bowie, Jimmie Davis (από το 1940, σωστά) και των τοπικών Ολλανδών συμπατριωτών της, The Woodwards. Το αποτέλεσμα της ακρόασης; Θαύμα!

Η φωνή της Signe είναι τόσο βαθιά και συγκινητική, που σκορπάει στον αέρα συναισθήματα. Παίρνει τα αγαπημένα της κομμάτια και τα κάνει τόσο δικά της, που νομίζω πως (σκοτώστε με) κάποια μου αρέσουν εξίσου με τα original. Άκου και μέθα με το “Glory Box” για να καταλάβεις τι εννοώ και παραδέξου πως το “Down by the water” είναι επική σύνθεση, πράγμα που πάντα γνώριζες, αλλά τώρα αναδεικνύεται και ανάγεται ως τέτοια, μέσα από το στόμα μιας κοκκινομάλλας Ολλανδής. Θαύμα σου λέγω, θαύμα!