Singles 2011 – Guess what?

Δεν παίζουν M83, γιατί βρήκα τα περισσότερα κομμάτια τους άχρωμα. Δεν είναι 20 tracks, γιατί μερικά μου άρεσαν εξίσου, οπότε στρίμωξα 23 με τρεις ισοβαθμίες. Η κορυφή μου ανήκει σε single του καλοκαιριού, αλλά που ανήκει σε album του 2010. Και σας παρακαλώ πολύ, μην ακούσω για το “Lotus Flower” των Radiohead, γιατί από αύριο θα κυκλοφορώ με βλεφαρόπτωση από τη νύστα. Ρίξε ένα βλέφαρο κι ένα αυτί λοιπόν…

20. Girls – Honey Bunny… γιατί είναι παιχνιδιάρικο, ρετρό και μου φτιάχνει το κέφι.
19. Selena Gomez – Love You Like A Love Song και Lady GaGa – Marry The Night… γιατί είναι αμετανόητα γλυκανάλατες και cheesy pop στιγμές, που με κάνουν πάντα να θέλω να χορέψω.
18. Austra – Lose It… γιατί μου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου, χωρίς να μου αρέσει και τόσο πολύ.
17. R.E.M. – Überlin… γιατί είναι τραγούδι.
16. Bon Iver – Holocene… γιατί μπορεί να μην με έχουν ενθουσιάσει ακόμα και να θέλω να βαρέσω ενέσεις όταν τους ακούω, αλλά δεν παύουν να γράφουν όμορφες μελωδίες.
15. The Vaccines – Post Break-up Sex… γιατί οι κιθάρες τους είναι βιντατζοφρέσκες.
14. Bjork – Crystalline… γιατί πάει καιρός από την εποχή που η Bjork έβγαζε κομμάτια που μπορούσες να ακούσεις ολόκληρα.
13. Lykke Li – I Follow Rivers… (ΟΧΙ ΤΟ REMIX) γιατί αγαπώ τη βακχική της διάθεση και τη μεθυστική της φωνή.
12. Kasabian – Days Are Forgotten και The Kills – Future Starts Slow… γιατί μπορεί να προτίμησα το album των Kasabian στην αντίστοιχη καταμέτρηση, τα tracks όμως είναι δυναμίτες – εξίσου.
11. tUne-yArDs – Gangsta… γιατί είναι παρανοϊκό και ταιριάζει με την ψυχοσύνθεσή μου.
10. Raphael Saadiq – Good Man… γιατί είναι soulman με αρ*ίδια.
9. Jessie J – Price Tag… γιατί η καλή pop φημίζεται για τις ωραίες της μελωδίες και τις δυνατές της φωνές.
8. Jamie Woon – Night Air… γιατί ο βραδινός αέρας αναπτερώνει ηθικά κι ανήθικα.
7. Florence + the Machine – No Light, No Light… γιατί η Florence σταμάτησε να φωνάζει τόσο πολύ κι έγραψε καλύτερα τραγούδια από το “Lungs”.
6. James Blake – The Wilhelm Scream… γιατί είναι ιδιοφυία και θέλω με κάποιο τρόπο να μπω στο μυαλό του.
5. Adele – Rolling In The Deep… γιατί ο Paul Epworth ξέρει πολύ καλά να φτιάχνει παραγωγές που σε κάνουν να τις βάζεις στο repeat. Και για την Adele, που ξέρει να τραγουδάει με την ψυχή της κι όχι με το λαρύγγι της.
4. Katy B – Broken Record και Lana Del Rey – Video Games… γιατί είναι τύπισσες κι αμφότερες έφεραν νέο χρώμα στη μουσική του 2011 με υποδειγματικές παραγωγές και έξυπνες φάτσες να τις υποστηρίζουν.
3. Active Child – Playing House Feat How To Dress Well… γιατί τα τραγούδια του είναι κατορθώματα, που πρέπει να κάτσεις στον καναπέ σου και να τα μελετήσεις ένα προς ένα.
2. Metronomy – The Bay… γιατί μυρίζει ξεγνοιασιά, χορό, καλοκαίρι, την εποχή των 80’s με τα μουσικά τρικ του σήμερα, αλλά και βανίλια υποβρύχιο στο μπαλκόνι του σπιτιού σου, τη στιγμή που έξω κάνει καύσωνα (σκέψου το, δεν λέω μαλακίες).
1. Cee Lo Green – I Want You… γιατί δεν υπάρχει γιατί. Γιατί η φωνή του, η μελωδία του και τα πνευστά του σε πάνε παντού, ακόμα κι αν θέλεις να μείνεις μέσα στο καβούκι σου. Και γιατί το “I want you” το πρωτοάκουσα πέρυσι με την κυκλοφορία του “Lady Killer” κι ακόμα να το ξεπεράσω.

"Touch of Evil" Alex Prager // for NY Times

Δεν έχω και καπέλο να βγάλω...

Οι New York Times, και όχι τα νέα του ψαροτούφεκου (αδικοχαμένη Δαφνη Μπόκοτα...), αναθέτουν στην 32χρονη Alex Prager (φωτογράφο,εικαστικό) την δημιουργία 13ων βίντεο, όπου 13 σύγχρονοι Hollywoodιανοί (σα να λέμε αρειανοί), ενσαρκώνουν 13 χαρακτηριστικές "διαβολικές" περσόνες του κινηματογράφου.

Στο concept συμμετέχουν οι ηθοποιοί, που σύμφωνα με τους Times, έδωσαν τις καλύτερες ερμηνείες για το 2011, δλδ οι Μπράντ Πιτ, Κλούνεϊ, Ράϊαν Γκόσλινγκ, Ρούνι Μαρα, Γκάρι Ολντμαν, Μισέλ Σάνον, Τζέσικα Σαστέϊν, Βαϊόλα Ντέϊβις (την έχεις θαυμάσει στο Doubt του 2008, ως κυρία Μίλερ και λένε πως θα σου πέσει το σαγόνι στο φετινό The Help), Κίρστεν Ντανστ, Γκλέν Γκλόουζ, Μία Βασικόφσκα.

Οι περσόνες είναι αυτοί που λέμε οι "κακοί" του σινεμά. Ο Άλεξ απο το κουρδιστό πορτοκάλι, ο Μπλάϊ από την ανταρσία του Μπάουντι, η Μπόνι από τους Μπόνι και Κλάϊντ , ο Τζάκ Γκρίφιν από τον Αόρατο Άνθρωπο ή ο Χένρι του Eraserhead.

To project ονομάζεται Touch of Evil και αφορμή είναι το τεύχος "Great Performers".

Εμείς απλά έχουμε την ανάγκη να χειροκροτήσουμε την ιδέα. Η εκτέλεση ίσως να μην σε ικανοποιήσει... ίσως λέω

Δές όλα τα κλιπάκια στη σελίδα τους...

http://www.nytimes.com/interactive/2011/12/06/magazine/13villains.html