The Lovely Bones

Αν κάποιος πάει να κρίνει τη δουλειά του Peter Jackson από αυτή την ταινία ή μπει στην διαδικασία να τη συγκρίνει με άλλες δικές του, το πιο πιθανό είναι να καταλήξει να γυρίσει τον χρόνο πίσω στο 1994 και στο “Heavenly Creatures”. Και πάλι βέβαια άκαρπη η προσπάθεια, μιας και η απόπειρα του Νεοζηλανδού σκηνοθέτη δεν υπογράφει ένα δράμα μεγατόνων, όπως αυτό με την Melanie Lynsey και την Kate Winslet. Τι είναι αυτό όμως που μας κάνει να συμπαθούμε τη ταινία, αλλά και να μην μας κάνει εντύπωση που δεν κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε απονομές και βραβεία;
Μας άρεσε η πρωταγωνίστρια. Η Saoirse Ronan αποδεικνύει ότι δεν προτάθηκε άδικα για Όσκαρ το 2008 με το “Atonement”. Αντιθέτως παίρνει έναν γλυκανάλατα γραμμένο ρόλο στην προσαρμογή σεναρίου και τον προσαρμόζει στα μέτρα μιας 16χρονης και εν δυνάμει μεγάλης πρωταγωνίστριας. Αν αυτό παραπέμπει στην Keira Knightly, δικαίως, αλλά και πάλι είναι λίγο. Υποψήφια για βραβείο Bafta Α’ Γυναικείου Ρόλου και αναμονή για τα καλύτερα.
Δεν μας άρεσε η επιφανειακή προσέγγιση σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως η παιδεραστία. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι σε καμία περίπτωση η ταινία δεν υποσχέθηκε βαθιές και μεγάλες συγκινήσεις. Στο τέλος της ημέρας όμως η εικόνα κλέβει την παράσταση από ένα σενάριο πολλά υποσχόμενο, που δεν καταφέρνει να σταθεί αντάξιο της σκηνοθεσίας. Το τελευταίο οδηγεί εύλογα στον φακό του Jackson. Πάντα συνεπής στο ύφος του, δηλωμένα εφετζής και διόλου άδικος με τους πρωταγωνιστές του, ο σκηνοθέτης μπλέκει το φανταστικό με το πραγματικό σε ένα ταξίδι που τα κάδρα κονταροχτυπιούνται με τα γραφικά και τα motion designs. Οι σκοτεινές και βραδινές λήψεις είναι φυσικά και πάλι το μεγάλο του όπλο, οι οποίες μπλέκουν με τη μουσική του Brian Eno σαν να έπρεπε να γίνει ακριβώς έτσι από την αρχή.
Κερασάκι στην τούρτα, που πολλές φορές κλέβει την παράσταση από αυτήν, ο Stanley Tucci. Ο κωμικός επιτέλους βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και μάλιστα για λογαριασμό μιας ταινίας που σε γενικές γραμμές θάφτηκε από τον Τύπο. Παρανοϊκός όσο πρέπει και συμπαθής όσο μπορεί να γίνει ένας κινηματογραφικός ήρωας-αντιήρωας-δολοφόνος, προσδίδει στη φιγούρα του George Harvey μια διάσταση που μόνο ένας ηθοποιός με κωμική φλέβα θα μπορούσε να κάνει. Υπάρχει λόγος για αυτό, βλέπε Robin Williams και Dani De Vito.
Αν το συνολικό έργο του Jackson περιλαμβάνει τον επικό “Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών”, το (αριστουργηματικό) remake του “King Kong”, τα “Ουράνια Πλάσματα” και την παραγωγή του “District Nine”, τότε πέφτεις στο τρυπάκι να θεωρήσεις το “The Lovely Bones” την πιο αδύναμη στιγμή του δημιουργού. Στα ίδια πλαίσια δηλαδή που λες εύκολα πως “Η Αλίκη” του Tim Burton είναι η χειρότερή του ταινία. Πόσο εύκολα όμως λες ότι αυτές οι δύο είναι κακές στιγμές της κινηματογραφικής σεζόν που διανύουμε;