Mary J Blige - The London Sessions

The Queen of hip-hop/soul visited London earlier in 2014, in order to record maybe her best album to date since the release of "No More Drama" in 2001. I have no clue if the producers in the UK believed in her and just knew what she is capable of or if Mary J Blige just trusted her gut feelings and collaborated with a bunch of young and super-talented songwriters. Well, probably both. Anyhow, the results are simply extraordinary.

Anyone can assume that a new project by Mary J would be a list of uptempo soulful tracks combined with killer vocals. Well, you can count only on the second part. Because most of the songs here are written and produced by the house duo of Disclosure, the male version of Adele, Sam Smith, the person that has produced records for Florence and Adele, Eg White, and the UK's sweetheart, Emeli Sande. So, actually, the sound in "The London Sessions" is far from a Diddy or a Dre or even a Neptunes piece of work.

Everyone can relate to some drama songs, especially when they are sung by miss Mary J. No woman in the music industry can "hurt" her vocal chords like her, so that she makes you feel her pain. Thus, songs like "Therapy", "Not Loving You" and "Whole Damn Year" are all about breakups, crying, pianos and heavy songwriting by Sam Smith and Emeli Sande. The thing with this album, though, is that it's also a lot of fun. Disclosure and Rodney Jerkins have contributed their talents in tracks like "Follow", "Right Now" and "My Loving", creating an electronic, deep house profile for the singer, which is so unexpected and fascinating at the same time.

If you are a long time fan of Mary J Blige, then it's possible that you won't appreciate this effort. Or, at least, you won't cry that much. Smart move, you have to admit it. She recorded a great album with a european touch for a change, so that she can come back in a couple of years with some big drama songs, expanding this way her drama legacy. Kudos.

AnArtCalled... 8/10

Blogovision 2012 – No 18: Emeli Sande – Our Version Of Events

Και τσουπ... Σκάνε τα μέλια. Ξανατσούπ... Αρχίζεις και βλέπεις πεταλούδες και ζουζούνια. Ξαναμανατσούπ... Θες να είσαι όσο πιο γλυκανάλατος και μπαλανταδόρικος γίνεται, γιατί μια μισοξυρισμένη κώμη θέλει να σου τραγουδήσει από λίγο πιο κάτω, υψομετρικά πάντα αλλά όχι πονηρά, μελωδίες για χωρισμούς, επανασυνδέσεις, τραύματα, παραδείσους, αναμονές, παραμονές, εμμονές. Είναι η στιγμή, που αποφασίζεις ότι, έστω και για λίγη ώρα, θες να αιωρηθείς στον κόσμο της αγκαλιάς και των ξέχειλων συναισθημάτων, χωρίς ντροπές. Ότι το indie, είτε σου πάει είτε το παίζεις, θες να το αφήσεις για λίγο στο laptop, μιας και σου αρκεί μια όμορφη μελωδία. Και τσουπ... δεν σε χαλάει καθόλου που δεν έχει αποθεωθεί από το Pitchfork. Ξανατσούπ... το βάζεις στο repeat. Ξαναμανατσούπ... άει σιχτίρ. Δάκρυσες, χαμογελώντας.

 

19: Ellie Goulding - Halcyon

20: Jens Lekman - I Know What Love Isn't

 

Emeli Sandé – Our Version Of Events

Άκουσα πέρυσι την Katy B και απέδωσα διθυράμβους στο ντεμπούτο της, λέγοντας ότι ήταν ο πιο φρέσκος δίσκος του 2011 (για μένα), συγκρίνοντάς το “On a mission” με το “Ray Of Light” και κινδυνεύοντας να φάω γιαούρτια από όλη τη blogovision (not). Τέλος, το κερασάκι στην τούρτα ήταν πως το έβαλα στο Νο 2 των καλύτερων δίσκων μου για την περασμένη χρονιά. Γιατί τα είπα όλα αυτά; Γιατί μάλλον το “Our Version Of Events” θα είναι το “On a mission” μου για το 2012 και δυστυχώς όταν προκαταβάλλομαι, δύσκολα αλλάζω ρότα (not again).

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με τραβάει αυτό που ακούω, μιας και τίποτα δεν είναι καινούργιο. Αλλά καμιά φορά δεν χρειάζεται να είσαι η Bjork ή η PJ Harvey και να σε θεωρούν καινοτόμο για να περάσεις στην ιστορία. Η συμπαθέστατη Emeli Sande μου φέρνει στο νου τις φωνητικές ακροβασίες της θεάς Βρετανίδας soulwoman Beverley Knight, της οποίας φέρνει και φατσικά. Με παραπέμπει στο breakbeat του θρυλικού “Unfinished Sympathy” των Massive Attack με το εισαγωγικό “Heaven” και το οργισμένο “Daddy”. Δεν μου κάνει καθόλου για άλλη μία r’n’b ή neo-soul diva τύπου Amy Winehouse ή Adele, αλλά σίγουρα πριν κουρευτεί θα πρέπει να είδε τη δική μας Σοφία Στρατή (χωρίς πλάκα).

Το ατού της, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι πως μιλάμε για μια σπουδαία τραγουδοποιό. Ξέρει τι σημαίνει μελωδία, ξέρει τι σημαίνει στήσιμο ενός κομματιού, ξέρει να γράφει λόγια καρδιάς και, κυρίως, ξέρει να τα ερμηνεύει με συναισθηματικό σθένος. Αν σε αυτά προσθέσεις και την παραγωγή (στα περισσότερα tracks) του Naughty Boy, η εξίσωση σου δίνει ένα album, που θα αντικαταστήσει σε ακροάσεις κάθε download που έκανες πρόσφατα, συμπεριλαμβανομένου και του “Born to die” της Lana (που να μου θυμηθείς, κάτι θα ακούσουμε για αυτή σε λίγο καιρό και θα μας ξενερώσει – #psychic).

Ό,τι και να κάνει η Emeli για να ξεβράσει από πάνω της τη μαυρίλα και τις soul καταβολές της, δεν θα τα καταφέρει. Εκτός κι αν γράψει κι άλλα Coldplay-esque κομμάτια, βάζοντας εμβόλιμες gospel χορωδίες και χάλκινα τύπου Lauryn Hill και Dap Kings, όπως το “Next to me”. Ή αν συνεχίσει να κάνει breakbeat παραγωγές και στραφεί σε τέτοιες φόρμες και σχετικά vocals. Ξέρω, πάλι soul θα είναι, εκεί θέλω να καταλήξω.

Προσπερνώντας το “Hope” διά χειρός Sande και Alicia Keys, που κακό καθόλου δεν είναι, αλλά μου θυμίζει outro σε μελό musical τύπου “Fame” στην καλύτερη ή το βασικό θέμα του επόμενου “Step up” στη χειρότερη, βγάζω το συμπέρασμα πως το δισκάκι θα παίζει για πολλά βράδια ακόμα στο player. Μέχρι να πιάσω στα χέρια και να βάλω στα αυτιά μου το καινούργιο της Nneka…