The xx – Coexist

Είναι μοναδική η ικανότητα που έχουν κάποιοι μουσικοί να κυκλοφορούν δίσκους, που ισχυρίζονται πως έχουν κάνει στροφή στον ήχο τους, αλλά έχουν διατηρήσει όλα εκείνα που σε έκαναν να έχεις αγαπήσει τις προηγούμενες δουλειές τους και, ακούγοντάς τους, να καταλαβαίνεις ότι αυτό ισχύει και δεν το πετάνε για να σε προετοιμάσουν για μια πιθανή μεγάλη πατάτα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι The xx. Γιατί ακούς το “Coexist”, καταλαβαίνεις ότι άκουσαν περισσότερα ηλεκτρονικά και λιγότερες κιθάρες, αλλά εξακολουθούν να φτιάχνουν minimal indie pop μουσική με υπέροχες μελωδίες, arrangements που διεκδικούν το απόλυτο respect από τα post που θα κάνεις σε facebook και twitter, αλλά και έναν λυρισμό, που θα σε κάνει να δακρύσεις από χαρά και να γελάσεις από νεύρα και οργή σαν ταυτιστείς μαζί του.

Το “Coexist” είναι το sequel που θα ήθελες να ακούσεις από μια μπάντα τέτοιας κλάσης, αλλά ίσως να μην περίμενες. Γιατί οι ευσεβείς σου πόθοι έλεγαν πως ίσως να έπαιρναν βαριά τον τίτλο του Mercury Prize και των λοιπών καταξιώσεων, οπότε θα το παίζανε βαριά κουλτούρα και μουσική για λίγους και “Μην μας τη σπάτε, εμείς είμαστε ψαγμένοι μουσικοί και θα κάνουμε πράγματα που δεν καταλαβαίνετε” φάση. Not! Ευτυχώς, η 'μόδα' Radiohead με τις βαρετές μέχρι το κόκαλο ηχογραφήσεις των τελευταίων χρόνων πέρασε και τα παιδιά φτιάχνουν μουσική για ακόμα μεγαλύτερο κοινό.

Ο δίσκος ξεκινά με την χαρακτηριστική reverb-αρισμένη κιθάρα, για να μην ξεχαστείς. Συνεχίζει να ανεβάζει το tempo και να μιμείται Burial καταστάσεις και μέχρι το “Sunset”, οι μπότες βαράνε πάνω από τα 100bpm, για να φτάσουν στις πιο υποχθόνια χορευτικές φόρμες που έχεις ακούσει. Κι ενώ έχεις βυθιστεί και είσαι έτοιμος να χαθείς, πάμε και πάλι σε ατμόσφαιρες, χαοτικές κιθάρες και διπλά φωνητικά, που θα μπορούσαν να είναι το soundtrack της νέας ταινίας των αδερφών Coen – ένα δραματικό και εξιλεωτικό road trip στη μέση του πουθενά.

Βασικά, αυτός είναι ο δίσκος που θα έφτιαχναν σε ένα studio η Lady GaGa, ο James Blake και οι Foals. Είναι αρκετά pop, για να μην είναι δύσκολος, είναι αρκετά ατμοσφαιρικός, για να μην ξεχνάμε τις post-dubstep καταβολές τους, αλλά και αρκετά live, για να μη χάνεις την αίσθηση ότι ακούς μια πολύ συγκροτημένη μπάντα που παίζει απλή μουσική. Εξίσου βασικά, το δεύτερο album των The xx είναι σημείο αναφοράς για το πού βρίσκεται σήμερα η καλή pop μουσική. Είτε mainstream, είτε Indie, είτε ηλεκτρονική, είτε κιθαριστική, είτε whateva. Άκουσέ το όλο, μην ‘πηδήξεις’ τίποτα.