Τι πέρασε στα ψιλά το 2010; Τι να φροντίσεις να πάρεις μαζί σου καθώς θα ανηφορίζεις για το 2011;
Χωρίς κατάταξη τα κομμάτια ή οι δίσκοι που θα πρέπει να τους δώσεις μια ευκαιρία ακόμα. Ως Ελλάδα και σε περιπτώσεις ως πλανήτης, αγνοήσαμε μερικώς τα παρακάτω:

Με μόλις 30.000 πωλήσεις παγκοσμίως, ο Σκαθαρης ο Ρινγκο ήταν να τον κλαίνε οι ρέγκες με το άλμπουμ "Y Not". Λίγο με νοιάζει, γιατί το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο είναι ένα ροκ εν ρολ τσιχλοφουσκακι, με την υπέροχη φωνή της Stone, που θα έπρεπε να παίζει ανελέητα και να γουστάρουν η Στέλλα και ο Νίκος.
Apparatjik - Datascroller

Ξάφνου μαζεύονται ο μπασιστας των Coldplay, ένας από τους keyboardιστες των A-ha, ο τραγουδιστής των Mew και ένας άλλος που δεν ξέρω κάτι για αυτόν, και δημιουργούν ένα δίσκο που, πως δεν πήρε κανείς χαμπάρι το διαμάντι κομματάκι "Datascroller" αδυνατώ να συλλάβω. Το κομμάτι έπαιξε να φανταστείς στο BBC1 πρώτη φορά (στις 14 Ιουνίου γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο) και είναι μια υπέροχη μίξη alt rock και electronica.
Midlake - Acts Of Man

Έχω ξαναμιλήσει για τον δίσκο The Courage of Others που νομίζω είναι καθαρό διαμάντι στο ταλαιπωρημένο folk (rock και σκέτο) ιδίωμα. Τα πρωινά του Φλεβάρη στο δρόμο για την δουλειά έχουν σημαδευτεί από την φωνή του Tim Smith και τολμώ ταπεινά να αναφέρω πως μου φέρνει στο μυαλό Το Χαμόγελο Της Τζοκοντας...ναι, με σίγμα τελικό!
Kashmir - Mantaray

Η μόνη περίπτωση να ξέρεις αυτή την μπάντα, είναι αν είσαι τρελός για τους Nirvana και γνωρίζεις πως άλλος είχε το όνομα τους πριν αρχίσει το grunge παραλήρημα. το θέμα μου είναι πως οι Δανοί Kashmir, ναι μεν δεν έχουν το όνομα (και καμία φαντασία για αυτό) αλλά έχουν την χάρη και μια απρόσμενη επιτυχία στο Μεξικό που αν με ρωτάς υποθέτω πως έπαιξαν σε καμιά διαφήμιση για νατσος ή σομπρέρο εκεί χάμω. Φέτος που αποθέωσες τους G.A.D. και καλά έκανες, ρίξε μια ματιά και στο άλμπουμ Trespassers.

Γιατί όλοι το ξεχάσατε το Black Light; Ε; Αλλά βέβαια! Πρώτα το γλεντάμε με το Shameless και το History, και μετά ούτε τηλέφωνο; ΠρρρρρΟστυχοι!!!

Δεν θα σου δώσω και εξήγηση γιατί αυτό το indie, τελείως αμερικανια, γκρουπακι είναι στα must rewind & listen της χρονιάς. Στο λέει το όνομα τους!!!

Είσαι του γιατρού; Τώρα πήρες χαμπάρι ότι ο Slash έβγαλε δίσκο, επειδή είδες το-κατά γενική ομολογία σαφέστατα- uber sexy βίντεο από την συνεργασία του με την Φεργκυ; Το πρώτο κομμάτι στον δίσκο, που μόνο εγώ δεν συμμετέχω, είναι και το καλυτεροτερο. Feels like Guns n' Roses are back!...the good ones...
John Grant - T.C. & Honeybear

Εντάξει...δεν το λες και υποτιμημένο...αλλά άμα δεν το δω να γίνεται ποστ στο facebook από καμιά 40ρια άτομα, δεν θα το αφήσω να ησυχάσει. Πέρα από όλα αυτά, ο 1ος solo δίσκος του Grant είναι το σημείο όπου κατανοείς γιατί υπάρχει η μουσική. Είναι ψυχανάλυση. Ο ανθρωπας έρχεται και ξερνάει όλη του την μίζερη (για 'κεινον) ύπαρξη σε ένα γλυκόπικρο σύνολο συνθέσεων που και να μην ακούσεις στίχο, καταλαβαίνεις.
HOLE - Skinny Little Bitch

Παρακαλώ! Παρακαλώ! Μην με περνάτε για τρελό! Η κύρια είναι σε φάση που επιβάλλεται να κάνει ταινία την ζωή της και να την παίξει η Lohan. Τα τραγουδάκια που της έγραψε ο Corgan είναι μια χαρά, τα αντίστοιχα της Λίντα Περυ είναι...Περυ (και στο δίσκο της Giusy τα ίδια ακούς) και ο άγνωστος Λαρκιν που έβαλε το χεράκι του στην σύνθεση αυτού εδώ του παλιακου αστείου τραγουδιού είναι ότι ταιριάζει στην περίσταση. Σήμερα την είδα και σε ένα ποστ και πολύ χάρηκα. Είναι όπως και να το κάνουμε σαν ανάμνηση από τα εφηβικά. Καλή ή κακή...τι σε νοιάζει;

Που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω, εμείς αυτούς τους τύπους θα τους αναφέρουμε συνεχώς. Ο ορισμός του "πέρασε στα ψιλά". Δεν γίνεται να μην έχεις τρέξει να βρεις αυτό το αριστούργημα. Τους κάλεσα και στην Αθήνα αλλά δεν έχω χώρο να τους βάλω να κοιμηθούν. Έρχεται και η μάνα μου τον άλλο μήνα και άστα, θα είμαστε στριμοκολα. Το Peeling off the Layers είναι ένα επίσης εκπληκτικό κομμάτι και πιασαρικο γαμώ την πουτάνα μου!!! Ακούστε τους ΛΕΜΕ!!!
Σταύρος Σιόλας-Άναψα φώτα

Και εδώ τα ίδια θα πω. Είναι δυνατόν να έχει ακουστεί μόνο το ντουέτο με την Αρβανιτακη; Τελικά κανέναν δεν συγκινεί πια ένα λίγο πιο ψαγμένο κομμάτι, που μιλάει ελληνικά, την φρεσκάδα δεν την εννοεί αντιγραφή των hype της παγκόσμιας αγοράς και η σύνθεση έχει αρχή μέση τέλος. Δηλαδή πιο cd βάζεις Σάββατο πρωί με τον καφέ σπίτι σου; Το Κουστουμάκι; Σαφέστατα ταλαντούχος ο The Boy αλλά μην δουλευόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου