Γιατί κάποιος να τολμήσει να προτείνει έναν ελληνικό δίσκο ακριβώς εδώ, στο τέλος του καλοκαιριού μιας χρονιάς που βρωμάει έξυπνη αγγλόφωνη synth pop; Γιατί απλά είναι ένας σημαντικός δίσκος για μας. Η φωνή του Σιώλα μας ακολουθεί από το φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης του 2006. Η λατρεία του λυγμού. «Της Άρνης το Νερό», όπου και ακούσαμε αυτή την φωνή –αν και είχε κυκλοφορήσει από το 2002 άλλη μια δουλειά με τίτλο «Μια Ήσυχη Μέρα»-, ήταν ένα μοιρολόι για την λησμονιά και έφτασε στα αυτιά μας σαν δροσερό αεράκι από την κοιμισμένη έρημο του λεγόμενου εντέχνου. Μετά τόσα χρόνια και ενώ όλο και κάτι ακούγαμε στο youtube από τον Σταύρο (επιτρεπτή η οικειότητα στο ελληνικό σύμπαν), -ψάξε τον Γεροπλατανο και την Άνοιξη-, ηρθε ένα μικρό άλμπουμ σε μουσική δική του, στίχους του Πολυ Κυριάκου και του Φίλιππου Γράψα σε ένα μόνο κομμάτι («Σ’ερωτευομαι θα πει»), και παραγωγή του Γιώργου Ανδρέου. «Στα Μισά Της Νύχτας» είναι ο τίτλος μιας δουλειάς 7 κομματιών κυρίως νέων που περιλαμβάνουν ένα πιασαρικο ντουέτο με την νεαραιδοφωνη της ελληνικής δισκογραφίας (Αρβανιτακη), μια τζαζοπρεπη μπαλάντα(Βαγόνι) που θέλει τον χρόνο της, αναφορές εκτενείς στις παραδοσιακές μας μουσικές φόρμες (άκου το ομώνυμο), και μπόλικες ηλεκτρικές κιθάρες που ταιριάζουν σε αυτά τα τραγούδια όπως η ζάχαρη στον καφέ. Τώρα αν εσύ τον πίνεις σκέτο…κάνε ένα σκόντο ρε αδερφέ.Μοιράζομαι μαζί σας το τελευταίο μου κόλλημα, που παίζει από την Παρασκευή τέρμα στο αυτοκίνητο και είναι το εναρκτήριο «Άναψα Φώτα». Ακούστε το παρακάτω.
Αν σου αρέσει ο λυρισμός που παντρεύεται με μια δυνατή σχεδόν ροκ παραγωγή και σου δίνει ένα αποτέλεσμα που περιγράφεται μόνο από Έλληνα σε Έλληνα με την φράση «πως είναι όταν ακούς κλαρίνο; Ε, έτσι!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου