Christina Aguilera – Bionic

Ξεκινάω το review του “Bionic” με το προφανές: Πρόκειται για δύο δίσκους. Αυτό που η performer έκανε πριν τέσσερα χρόνια με το “Back to basics” ήταν τόσο σοφό, που τα δύο αυτά δισκάκια αποτελούν και το αριστούργημά της μέχρι σήμερα. Αν λοιπόν το ντεμπούτο της ήταν ένα πιασάρικο δείγμα μελωδικής pop/r’n’b, το “Stripped” επιχείρησε το fusion ανάμεσα στο pop, στο rock και στο urban και το “Back to basics” την γύρισε πίσω για να την πάει μπροστά, ποια η θέση του ταλαιπωρημένου και ημι-ηλεκτρονικού “Bionic” στα σημερινά πράγματα; Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή… Το μπέρδεμα δεν θα έπρεπε να είναι μπέρδεμα όσον αφορά στις συνεργασίες της. Ακούμε Sia, ακούμε Ladytron, ακούμε Peaches και ακούμε Santigold, μεταξύ άλλων. Αν λοιπόν κάποιος θα περίμενε να ακούσει εναλλακτικά anthems τύπου “Talk to me” (Peaches) και “Lights out” (Santigold), τότε θα απογοητευτεί. Ο λόγος; Μα μιλάμε για μια αμιγώς pop καλλιτέχνιδα και όχι την indie περσόνα που θα ξεφορτωθεί τόσο εύκολα την mainstream εικόνα της και τα 45 εκατομμύρια album που έχει πουλήσει. Από την άλλη βέβαια, αν ο σκοπός της ήταν από την αρχή να ηχογραφήσει ένα sequel του “Dirrty”, τότε κανένα όνομα δεν θα έμπαινε στην διαδικασία να φτιάξει μουσική μαζί της. Καταλήγουμε λοιπόν στο γεγονός ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, με χορευτικές pop καταβολές και alternative σφήνες που σε καμία περίπτωση δεν κάνουν τον δίσκο εναλλακτικό – μην τρελαθούμε κιόλας. Η άλλη παρεξήγηση έχει να κάνει φυσικά με το κατά πόσο αυτό που ετοίμαζε η Christina τόσα χρόνια τη φέρνει μπροστά, μιας και έχει προηγηθεί το τσουνάμι που λέγεται GaGa. Αν πραγματικά ξανακούσω ότι μια γυναίκα της μουσικής βιομηχανίας θυμίζει την GaGa, θα αρχίσω να πιστεύω πως ο κόσμος άκουσε για πρώτη φορά ηλεκτρονικά και pads μέσα σε μια μουσική σύνθεση μετά το “The Fame”. Και αυτό είναι κάτι παραπάνω από άδικο. Αυτό που κατάφερε η GaGa δεν είναι να κάνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, αλλά να το κάνει μόδα, να το υποστηρίξει και να το οπτικοποιήσει με τέτοιο τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Αυτό της χαρίζει και το απόλυτο respect. Τι υπήρχε πριν την GaGa; Η Peaches, η Ladyhawke, η Bat For Lashes, η Lily Allen, ακόμα και η Britney Spears του “Blackout” (για μένα, η καλύτερη στιγμή της συνολικά). Μπορεί να μην κατάφεραν αυτό που έκανε η GaGa, αλλά αυτό αποτελεί και απόδειξη για το γεγονός ότι η εικόνα είναι η μισή αλήθεια. Τι σχέση έχει το “Bionic”, μουσικά και σε θέματα παραγωγής, με το “The Fame”; Ένα πρώτο single που θα μπορούσε να μην μπει στην διαδικασία προώθησης (“Not myself tonight”), ώστε να ξεκαθαρίσει πως το “Bionic” δεν έχει καμία σχέση με το “The Fame” – πέρα από το γεγονός ότι και τα δύο έχουν ηλεκτρονικές καταβολές. Άλλωστε, το κλισέ ‘tempo στα 120-130 bpm/staccato πλήκτρα/μπότα 808’ δεν υπάρχει πουθενά στον δίσκο, εκτός του “Not myself tonight”. Πιο πολύ αγγίζει το αποτέλεσμα παραγωγές της Gwen Stefani και της Missy Elliott, παρά το εκάστοτε “Telephone”. Τελευταίο κοινό τους; Το ξανθό μαλλί και τα πρόστυχα εσώρουχα – συγνώμη, αλλά σε αυτό προηγείται χρονικά το “Dirrty”. Επί της ουσίας όμως, τι συμβαίνει με το υλικό; Και γιατί τελικά το δεύτερο μισό, αν και πιο εσωστρεφές και υποτονικό, είναι αυτό που υποστηρίζει και καλύτερα; Μήπως τελικά η προσπάθειά της να γίνει electro queen ήταν τόσο μεγάλη, που κάπου στην πορεία κατάλαβε ότι έγινε… μητέρα; Και γιατί οι καλύτερες στιγμές του album είναι το “Lift me up”, το “I am”, το “You lost me” και το “All I need” με τα reverb-αρισμένα πλήκτρα και τα ‘κρατημένα’ φωνητικά; Η απάντηση έχει μάλλον να κάνει με αυτό που ειπώθηκε στην αρχή – πρόκειται για δύο δίσκους, όχι για έναν. Για να μην είμαστε άδικοι βέβαια, υπάρχει το εισαγωγικό ομώνυμο, αλλά και το “Woohoo” που χτίζουν την εικόνα που θα ήθελε να έχει συνολικά ο δίσκος, καθώς και δύο διαμαντάκια στο τέλος της ακρόασης (“I hate boys” και “My girls”) για να επιβεβαιώσουν πως η Aguilera έχει όραμα και καλλιτεχνική ακεραιότητα. Μάλλον όμως δεν θα έπρεπε να την παιδεύουν τέσσερα χρόνια για να τα καθορίσει, αφού είναι προφανές ότι στο ενδιάμεσο την επηρεάζουν κι άλλα πράγματα και τα παρακλάδια είναι πιο πολλά από τα αναμενόμενα. Προσωπική άποψη; Αν είχε οδηγήσει στο studio το “Bionic” την εποχή που ηχογραφούσε το “Keeps getting better”, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν πιο σαφές. Εν κατακλείδι, ο νέος δίσκος τη γυρνάει στην pop που της πάει γάντι και την υποστηρίζει όπως αυτή γνωρίζει καλύτερα. Αν όμως σκοπός της καριέρας της είναι να αλλάζει προσωπείο για να αποδεικνύει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, μάλλον θα πρέπει να είναι πιο ξεκάθαρη. Άλλωστε, με τη φωνή της, τις ικανότητές της στην παραγωγή, το sexy προφίλ της και το respect που έχει αποκτήσει με κόπο από τη μουσική βιομηχανία, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο ότι μπορεί όντως να κάνει τα πάντα. Εξού και το πανέξυπνο “Vanity” στο τέλος – Never mind, she is!