Bonus Blogovision 2012: No 40-21

No 40: Ladyhawke – Anxiety

Δεν είναι στα μεγαλύτερά της κέφια, αλλά τα κομμάτια έχουν συνοχή, είναι Ladyhawke και στο τέλος της ημέρας δεν έχεις βαρεθεί καθόλου. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι μετά το πέρας 2-3 ακροάσεων, δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις κάποια από αυτά.

No 39: Me And My Drummer – The Hawk, The Beak, The Prey

Πάνε να θυμίσουν τους Wildbirds & Peacedrums, αλλά κάπου γίνονται λίγο πιο mainstream. Αυτό δεν είναι κακό, αν αναλογιστείς ότι μέσα στην εικοσάδα θα έχω αρκετά ομοιοπαθή, αλλά όταν θυμίζουν Amy Lee και Evanescence, κάτι με χαλάει. Ωραία vocals και καθαρή παραγωγή.

No 38: Kathleen Edwards – Voyageur

Αέρινη φωνή, όμορφές μελωδίες, ξωτική αίσθηση, Bon Iver-ίστικη διάθεση και ο κατάλληλος δίσκος για χαλί σε απογευματινό τσάι. Μην περιμένεις θαύματα, δεν είναι σε καμία στιγμή Laura Marling.

No 37: Marina & The Diamonds – Electra Heart

Από τη μία θεωρώ ότι είναι ένας υποτιμημένος δίσκος, από την άλλη όμως δεν τον αγάπησα όσο το ντεμπούτο. Αυτό μπορεί να μη λέει και πολλά, αλλά όταν έχεις ένα τσουβάλι με τόσο καλές συνθέσεις και παραγωγές και στο τέλος κάτι σου λείπει, ε, δεν έχεις και πολλά περιθώρια και τον βγάζεις από την εικοσάδα.

No 36: Bat For Lashes – The Haunted

Άλλη μια φορά που πνίγομαι στην Bat For Lashes, αλλά δεν επιχειρώ να τηνε βάλω ψηλότερα, γιατί όσο και καλός να είναι ένας δίσκος, δεν πρέπει να δυσκολεύεσαι, για να τον τελειώσεις. Κι εγώ δυσκολεύτηκα, πολύ μάλιστα. Κι όταν έχεις στην πλάτη σου το “Two suns”, που κατέβαινε νεράκι με κάθε ακρόαση, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Ωραίος δίσκος, αλλά πιο αργός από τους ρυθμούς των γούστων μου.

No 35: Joss Stone – The Soul Sessions Vol. 2

Για άλλη μια φορά ένας soul-rock-blues δίσκος από την μετρ του είδους, που ακούω ανά πάσα στιγμή και χωρίς πολλά-πολλά. Αλλά όταν οι τρεις τελευταίοι δίσκοι της είναι ο ένας συνέχεια του άλλου, χωρίς καμία προσωπική παρεμβολή στο ύφος και στην εξέλιξή της, τότε μένει εδώ, στο τριαντακάτι.

No 34: Fiona Apple-The Idler Wheel Is Wiser Than the Driver of the Screw and Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do

Μετά από 7 χρόνια η παλαβή Fiona Apple επιστρέφει με έναν δίσκο που ευελπιστεί να χτίσει κι άλλο την ήδη παράξενη περσόνα και μουσική της ιδιοφυία. Και τα καταφέρνει, με μία όμως παρατήρηση. Δεν επιστρέφεις μετά από 7 χρόνια, φτιάχνοντας κομμάτια που είναι συνέχεια του “Extraordinary machine”. Θες να ακούσεις κάτι παραπάνω κι ίσως διαφορετικό, έστω και στα πλαίσια του πειραματισμού, δεν με χαλάει.

No 33: Cat Power – Sun

Δεν μπορώ να πω πολλά για την Cat Power, εκτός από το ότι είναι υπέροχη και γοητευτική με ό,τι και να κάνει. Μπορεί να είναι χαμηλά στην καταμέτρησή μου, αλλά είναι ψηλά στη συνείδησή μου... #lame

No 32: Paloma Faith – Fall To Grace

Άλλος ένας δίσκος που τελευταία στιγμή μπήκα στη διαδικασία να ακούσω και, δυστυχώς, δεν μπόρεσα να τον χωνέψω όσο θα έπρεπε κι ίσως να τον αδικώ. Γαντζωμένος στο ντεμπούτο της Paloma, είναι δύσκολο να παραδεχτώ πως έχει βγάλει κάτι ανώτερο μουσικά, αλλά η μουσική της αντίληψη και το ένστικτό της στα φωνητικά οδηγούν πάντα σε κάτι που μου κάνει.

No 31: Solange – True

Δεν πρόκαμε να με επηρεάσει τόσο πολύ, μιας και βγήκε τελευταία στιγμή, αλλά εκτιμώ το προσωπικό στίγμα, την vintage αισθητική, την εξαιρετική οπτικοποίηση του “Losing you” από τη Melina Matsoukas και το συναίσθημα στη φωνή της. Αναμένω album asap.

No 30: Lana Del Rey – Born To Die

Καλώς ή κακώς, η Lana απασχόλησε περισσότερο το 2012 με την περσόνα της παρά με τη μουσική της. Και πάνω που πήγε να γίνει κάτι, πάλι οι εμφανίσεις της στην τηλεόραση και τα αμέτρητα gifs κατάφεραν και την έκανα σταρ πρώτου μεγέθους, αλλά και πάλι όχι για τη μουσική της. Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι ο πιο αμφιλεγόμενος δίσκος της χρονιάς. Είτε τη βάλεις στο No 456 της προσωπικής σου λίστας, είτε τη βάλεις στο No 1, εμένα δεν με ξενίζει στο τέλος της ημέρας.

No 29: Mumford & Sons – Babel

Top-5 με τον πρώτο δίσκο, No 29 με τον δεύτερο. Καλά, δεν θα τους πιάσει και κόψιμο, αλλά κουβέντα να γίνεται. Αυτό που δεν με κάνει να τους πάω παραπάνω είναι η αίσθηση πως τα κομμάτια είναι καθοδηγημένα να βαράνε σε τέμπο, κιθάρες και μπάντζα, για να μην πέσουν στην παγίδα να βγάλουν πάλι ίδια πράγματα. Κι εκεί νομίζω την πατήσανε, έπαιξαν σύμφωνα με αυτό που θα περίμεναν όλοι να γίνει, αντί να ακολουθήσουν την καρδιά τους. Μπορεί και να παπαρολογώ, who cares; Αν μη τι άλλο, άλλη μια καλή δουλειά από μια μπάντα υψηλών προδιαγραφών και δική μου αγαπημένη, no matter what.

No 28: Grimes – Visions

Τον αποθέωσα γρήγορα, αλλά τον βαρέθηκα εξίσου γρήγορα. Δεν είμαι και πολύ των ηλεκτρονικών, αλλά τα σέβομαι και τα εκτιμώ. Αυτή τη φορά, με την ίδια ταχύτητα που μελέτησα την Grimes, με μεγαλύτερη κατάφερα να την απομυθοποιήσω και να πω ότι ο δίσκος είναι υπερεκτιμημένος. Αλλά νταξ, να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους κι όπως θα ήθελε κι η Βάνα, το “Visions” είναι μπροστά σε πολλά επίπεδα. #vananismoi

No 27: Crystal Castles – III

Είπαμε, δεν είμαι πολύ ηλεκτρονικός τύπος, αλλά όταν μιλάμε για Crystal Castles, και κομμάτια όπως το “Plague” στύβω το βρακάκι μου. Αν δεν ήθελα τα 20 πρώτα μου να είναι λουσμένα στη soul, στα blues και στις κιθάρες, αυτό θα ήταν top-5. Αλλά είπαμε, μην τα ξαναλέμε.

No 26: Melanie Fiona – The MF Life

Από μία τραγουδίστρια της RnB δεν ξέρω αν έχει κανείς μεγάλες προσδοκίες. Εγώ πάλι ναι. Κι η Melanie Fiona αποδεικνύει πως έχει πράγμα να δώσει. Το “The MF life” παίζει ανάμεσα στο φρέσκο urban και στην παλιομοδίτικη soul με την άνεση μιας ντίβας τύπου Mary J, που μπορεί δηλαδή να έχει απαιτήσεις και να τις ικανοποιεί αβίαστα. Με λιγότερη φανφάρα και διάρκεια και μεγαλύτερη επιλεκτικότητα στο tracklist, αυτό θα ήταν εύκολα μέσα στα 20. Μερικές συγκεκριμένες στιγμές του όμως το φέρνουν εδώ.

No 25: Soap & Skin – Narrow

Δεν θα πω ότι αυτό που ακούω δεν είναι αριστούργημα, ούτε δεν θα παραδεχτώ πως ίσως και να την αδίκησα λίγο με τη θέση 25. Με μια άρνηση λοιπόν στο κεφάλι μου ότι φέτος δεν ήθελα να ακούσω πολύπλοκα και πειραματικά πράγματα από την αρχή του 2012, το “Narrow” και το album της Fiona είναι πιο χαμηλά από εκεί που θα τους άρμοζε. Και μένω εκεί.

No 24: Regina Spektor – What We Saw From The Cheap Seats

Η συνεργασία Regina και Mike Elizondo μου έκανε κάτι από την αρχή, αλλά δεν μπορούσα να κατανοήσω τη συνύπαρξη. Όλα καλά όμως, δουλεύει και δουλεύει ρολόι. Με τα πιάνα της, με τις πάντα σαγηνευτικές της ερμηνείες, με τις καθαρές παραγωγές, τις έξυπνες μελωδίες της, με τα όλα της. Και, κυρίως, μπορείς να τον ακούσεις ανά πάσα στιγμή, χωρίς να σου κλωτσάει.

No 23: P!nk – The Truth About Love

Έχω να χαρώ τόσο έναν pop-rock δίσκο από την εποχή του “Left Of The Middle” της Natalie Imbruglia και του “Breakaway” της Kelly Clarkson. Κι όλοι ξέρουμε ότι μιλάμε για 15 κι 8 χρόνια πίσω, αντίστοιχα. Εναλλακτικός τίτλος; “Fun Fun Fun”. Γιατί ακόμα κι όταν χαροχτυπιέται, η P!nk έχει έναν μοναδικό τρόπο να το κάνει με χιούμορ και να γουστάρεις.

No 22: Garbage – Not Your Kind Of People

Και τώρα στα δύσκολα. Γιατί μέχρι και τελευταία στιγμή, Garbage και Raveonettes ήταν μέσα στην 20άδα. Αλλά μικρό το κακό, η Shirley θα είναι πάντα αγαπημένη, ο Butch πάντα ευρηματικός, όταν έχει κέφια και οι Garbage πάντα αφορμή, για να ακούσω και πάλι στο εμβόλιμο τη δισκογραφία τους και να κατανοήσω τους λόγους που τους αγαπώ σαν να μην υπάρχει αύριο. Ίσως η πρώτη τους δουλειά μετά το 2000, που με παραπέμπει στο ντεμπούτο και στο “Version 2.0”.

No 21: The Raveonettes – Observator

Παλιακό, νόστιμο, βρώμικο, μελωδικό, νοσταλγικό, αθώο, όλα αυτά μαζί κι άλλα τόσα. Ήδη το μετανιώνω που δεν είναι πιο ψηλά, αλλά ποιος είμαι που θα κρίνω πού πραγματικά πρέπει να είναι, μήπως είμαι κάποιος; (στο youtube παραδίπλα παίζουν “Απαράδεκτοι”).