Βγήκε ολάκερη η δουλειά της Lana Del Rey και ο κόσμος άλλη δουλειά δεν είχε από το να πέσει να τη φάει. Αλλά ας δούμε το ιστορικό της πρώτα:
• Πρώτα, τη σήκωσε στα ουράνια και έκανε το “Video Games” No 1 single για το 2011 σε πολλές έγκυρες ιστοσελίδες.
• Έπειτα, μίλησε για το next best thing στη μουσική βιομηχανία και την αποκάλεσε “Gangsta Nancy Sinatra”, ενώ οι πιο παρορμητικοί είπαν ότι βρήκαν στη μουσική της τη διάδοχο της Adele (Ερώτηση: πότε πρόλαβε να παλιώσει η Adele, για να έχει και διάδοχο; Get a life, really).
• Λίγο πριν την κυκλοφορία του album της, βγήκε το big budget video για το “Born To Die” και όλοι όσοι την υποστήριζαν, είπαν ότι έγινε mainstream.
• Ξάφνου, εμφανίζεται στο Saturday Night Live κι επειδή δεν έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε (ομολογουμένως), τα σχόλια μίσους και μένους (στην κυριολεξία) έπεσαν βροχή, λες και χρώσταγε σε κανέναν να είναι τέλεια και να μην φαλτσάρει πουθενά ως έμπειρη ερμηνεύτρια, που έχει δέκα δίσκους στο ενεργητικό της και τον αέρα μιας ντίβας. Hello???
• Τέλος, το “Born To Die” κυκλοφορεί βεβιασμένα λόγω της απαίτησης του κοινού, του ίδιου κοινού που την έθαβε, οι μουσικογραφιάδες τη θάβουν στην πλειοψηφία τους και στο Metacritic συγκεντρώνει μετά βίας 56% από όλα τα αγγλόφωνα έντυπα. Το σχόλιο που μου έμεινε περισσότερο; “Είναι σαν να προσποιείται οργασμό, μια ομάδα παθιάρικων τραγουδιών, χωρίς τη φωτιά να τα τελειώσει”.
Κι έρχομαι να γράψω κι εγώ με τη σειρά μου: Ρε σεις, βάλτε τα κεφάλια σας κάτω από τη βρύση να δροσιστείτε λίγο, γιατί μου φαίνεται ότι η πολλή εξειδίκευση κι ο πολύς επαγγελματισμός σας έχει δημιουργήσει κάλους και δεν μπορείτε να συνέλθετε.
Ο δίσκος είναι μια χαρά, έχει όμορφες μελωδίες, έχει στιλ, έχει μέσα χωμένη και κατασταλαγμένη την προσωπικότητα της Del Rey, μπορεί και ακούγεται πιο ευχάριστα από άλλες δουλειές που έχουν αποθεωθεί και μαζεύουν πόντους για τα καλύτερα της χρονιάς κάθε φορά, έχει καλοδουλεμένα vocals, ενώ η παραγωγή μπορεί να κουράζει κάποιες στιγμές λόγω δράματος και στιχουργικής γραμμής, αλλά αποζημιώνει με το συναίσθημα της φωνής της.
Κανείς δεν είπε ότι το “Born To Die” έπρεπε να κυκλοφορήσει τόσο βιαστικά λόγω του hype που της έχτισαν ή ότι πρόκειται για έναν δίσκο που είναι ακριβώς αυτό που μπορεί να κάνει η Lana καθ’ ολοκληρία. Αλλά δεν μπορείς να αποκαλείς μια δουλειά ανοργασμική, όταν ακούς μέσα κομμάτια όπως τα “Video Games”, “Radio”, “Summertime sadness” και “Million dollar man”. Sorry κιόλας.
Ακριβώς ένα μήνα μετά από το vol.2, και ακούγοντας στο repeat τους, σχεδόν vintage, Trailer Trash Tracys, είπαμε πως είναι καιρός για άλλη μια σειρά κομμάτιών και ονομάτων που θα ακούμε, λίγο πριν μας κατεδαφίσουν...