
Η επιστροφή της Erykah Badu είναι μια σοφή επιστροφή στο δεξί τμήμα του εγκεφάλου της. Το αριστερό (New Amerykah Part One: 4th World War) το ακούσαμε, το αποθεώσαμε, το βάλαμε στα καλύτερα του 2008 και έκανε καλλιτεχνική πλύση (αν)εγκεφάλου, μιας και κανείς δεν είχε κατά νου την επιθετική, πολιτική, ορθολογιστική πλευρά της καλλιτέχνιδας. Μέσα σε μια πανδαισία απλότητας και κυκλοθυμίας, διόλου ασυνήθιστο, η Badu τοποθετεί έναν περιστρεφόμενο έλικα γεμάτο rhythm sections, μπάσα, αναλογικές και ακουστικές φόρμες ως ραχοκοκαλιά του δίσκου, ενώ γύρω από αυτόν σφηνώνουν έντεχνα ηλεκτρονικά, λούπες και ηλεκτρικά πιάνα που προσδιορίζουν τον μαύρο ήχο για το 2010. Είναι η πρώτη φορά που ένας δίσκος της θυμίζει κάτι από το σοφιστικέ και ιστορικό (για μένα) “Baduizm” του 1997, επαναφέροντας το σπάσιμο στη φωνή και τα φαλτσέτα – όλα ως απόρροιες μιας περσόνας που μοχθεί για την τέχνη και τη μουσική της. Σε αυτό το δεξί τμήμα του εγκεφάλου της διακρίνουμε τον Questlove, drummer των Roots, τον παραγωγό J Dilla, τον Lil Wayne στο bonus track και promotion single “Jump Up in the Air (Stay There)” και γενικά όλον τον καλό κόσμο της urban και neo-soul κοινότητας. Το αποτέλεσμα σαφώς δεν κολακεύει κανέναν περισσότερο από την ίδια την Erykah, μιας και η δεύτερη (επι)στροφή της μέσα σε δύο χρόνια προσφέρει ένα album που κανακεύει την μελωδική, ευάλωτη και ερωτική φύση της, χωρίς να γίνεται χλιαρή και radio-friendly – δεν θα ήταν αρνητικό, αλλά κανένα κομμάτι δεν προσφέρεται για heavy ραδιοφωνικό airplay μακριά από τις συνοικίες της Νέας Υόρκης. Το συνολικό άκουσμα όμως είναι τόσο feel-good, που όσα repeat κι αν πατήσεις, θα ανακαλύπτεις διαφορετικά πράγματα σε κάθε λούπα. Άλλωστε, ποτέ η Badu δεν προσέφερε εύκολες συγκινήσεις. Αν τελικά η neo-soul είναι νεκρή (???), τότε το Πάσχα θα έχουμε διπλή Ανάσταση. Το “… Return of the Ankh” δεν είναι μόνο ορόσημο της καριέρας της ερμηνεύτριας, αλλά κι ένας δίσκος που το μόνο που έχει ως ανταγωνιστή είναι το “… 4th World War”, η μουσική ουτοπία της νέας δεκαετίας (κερδίζει το στοίχημα), αλλά και όλα τα graphics covers που έχουν συντεθεί ποτέ για το artwork μιας δισκογραφικής δουλειάς (διπλή νίκη στα στοιχήματα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου