Birdy – Birdy

Προσπαθούσα να βρω μια αφορμή για να γράψω για τη Birdy, αλλά δεν έβρισκα. Δεν την πήρα πολύ στα σοβαρά όταν την άκουσα, όχι γιατί δεν μου άρεσε, αλλά γιατί σιχάθηκα να ακούω (πάλι) «Η νέα Adele», ήμαρτον πια. Μέχρι που πέρασε λίγο ο καιρός, την επεξεργάστηκα, την αγάπησα, της αφαίρεσα με δική μου πρωτοβουλία τη ρετσινιά της Adele και αποφάσισα πως δεν θα γράψω ποτέ για το ντεμπούτο της, αφού πέρασε ο καιρός. Not! Την περασμένη Πέμπτη μπήκε στα αμερικάνικα charts για πρώτη φορά (στη θέση 62) και με αφορμή το Billboard, ιδού το review…

Δεν φτάνει που δεν είναι η νέα Adele, δεν είναι καν η νέα Laura Marling. Δεν είναι τίποτα βασικά, ας σταματήσουμε να το κάνουμε αυτό. Καλές οι αναφορές και οι συγκρίσεις, αφού έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα κάτι που ακούμε ή βλέπουμε, αλλά ας δώσουμε βάση στην ουσία. Κι η ουσία είναι πως πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο με διασκευές από μία 16χρονη Αγγλιδούλα, που ξέρει να τραγουδάει με την ψυχή της, κάνοντας τα φαλτσέτα τόσο γοητευτικά όσο ποτέ.

Η διαδικασία της κυκλοφορίας ενός cover album μου φέρνει στο νου το “Soul sessions” της Joss Stone, οπότε έχω την εντύπωση πως σύντομα θα κυκλοφορήσει και δουλειά με δικές της συνθέσεις. Το αηδόνι στο λαρύγγι της Birdy είναι καταλυτικό για να αγαπήσεις την ηχογράφηση. Το θέμα είναι να μην πέσεις στην παγίδα είτε να συγκρίνεις τα covers με τα πρωτότυπα κομμάτια, οπότε και να είσαι αυστηρός, είτε να σου αρέσουν τόσο τα πρωτότυπα, που να μπεις στη διαδικασία να τα αγαπήσεις έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα με την καλλιτεχνική τους αξία. Εδώ, βέβαια, δεν έχεις και πολλές επιλογές.

Το folk γυμνασιοκόριτσο τραγουδάει και παίζει έξυπνα με το πιάνο της κομμάτια των αγαπημένων Phoenix, των Fleet Foxes, των The xx, της έκπληξης των φετινών Grammy και της φετινής Blogovision, Bon Iver, αλλά και πολλών άλλων. Τα πλαισιώνει ενίοτε με μπάντα κι ενίοτε μόνο με τη φωνή της, αλλά όπως και να ’χει, στο τέλος μόνο η ευαισθησία της σου μένει κι αυτή είναι η ουσία.

Ξέρω, έχουν βγει τόσες κοπέλες που κάνουν το ίδιο πράγμα, που βαριέσαι να βλέπεις και να ακούς τραγουδοποιούς και τα συναφή με όμορφα μαλλιά να τραγουδάνε τα αγαπημένα σου τραγούδια ξανά και ξανά. Ε, μέσα στην υπερπροσφορά, πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το καλό το πράγμα. Κι αυτό είναι καλό. Πολύ καλό.

Schadenfreude/χαίρομαι με τη λύπη σου

Schadenfreude/χαίρομαι με τη λύπη σου:
Η γερμανική λέξη Schadenfreude (/ˈʃɑːdənfrɔɪdə/) χρησιμοποιείται 'δανεική' στα αγγλικά ως ουσιαστικό για να δηλώσει τη χαρά με την λύπη του άλλου. Πρόκειται για την έννοια της κατά Αριστοτέλη επιχαιρεκακίας, η οποία διακρίνεται από τον φθόνο κα...ι τη νέμεσι. Στα 'Ηθικά Νικομάχεια' ο Αριστοτέλης εισηγείται τη νέμεσι ως τη δυσαρέσκεια με την αδικαιολόγητη καλή τύχη του άλλου και το φθόνο ως την ενόχληση για κάθε καλή τύχη. Η επιχαιρεκακία όμως ειναι η χαρά με την κακοτυχία του άλλου.

Χαίρομαι που δεν είμαι στην θέση σου, χαίρομαι που δεν είμαι εσύ, χαίρομαι που πονάς, χαίρομαι που ακυρώνεσαι, χαίρομαι που χάνεις, χαίρομαι που πέφτεις. Και τι είδους χαρά ειναι αυτή; Η χαρά σαν συναίσθημα ειναι μια κατάφαση, μια γιορτή για τη ζωή. Η χαρά με την λύπη του άλλου σε τι λέει ναι και τι γιορτάζει; Ποια χαρά θρέφεται με την ακύρωση και την καταστροφή που πλήττει το Εσύ;

Ένα Ναι γεμάτο από Όχι. Ανακλαστική αντιπαράθεση. Χαρά πανάρχαια, πρωτόγονη, χθόνια, άγρια. Χαρά τυχαία, απρόσμενη, πηγαία. Απόγνωση. Ψεύτικη αυτάρκεια. Επιβεβαίωση από το πουθενά. (Γιατί δεν πρόλαβες το ασανσέρ, γιατί σου έπεσε το παγωτό, γιατί σου χύθηκε ο καφές). Χαρά κενή, μελαγχολική, μοναχική, άκυρη.

Οπότε;
Αυτάρεσκη επιθετικότητα ή κρυμμένη θλίψη;
Χαρά απάνθρωπη ή ανθρώπινη;

Μεγαλώνοντας και ζώντας στην Ελλάδα, ταξιδεύοντας στο εξωτερικό και σερφάροντας στο διαδίκτυο, αναπτύξαμε συνταγές επιβίωσης. Κάποιες μηχανικά τις ακολουθούμε ακόμη, άλλες αναγκαστήκαμε να τις προσαρμόσουμε, αρκετές τις ψάχνουμε ακόμη. Μέσα από όλα αυτά έχουν βιωθεί το Εγώ και το Εσύ του Schadenfreude, εμπειρίες κρυφές και οικείες.

Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση οπτικοποιούν τις προσωπικές τους ερμηνείες για την επιχαιρεκακία. Προσεγγίζοντας καθημερινές συνήθειες, αναζητούν εικόνες και ανιχνεύουν έτσι το παράλογο του Schadenfreude.

Επιμέλεια έκθεσης:
Νίνα Κοταμανίδου, Ελευθερία Αλεξανδρή

Συμμετέχουν:
Ελευθερία Αλεξανδρή, Κέλλυ Αρναουτάκη, Άννα Γιαρμενίτη, Γιάννης Δραγασάκης, Αντώνης Κοσμαδάκης, Νίνα Κοταμανίδου, Χρύσα Λαμπρακοπούλου, Φρύνη Μουζακίτου, Ηλίας Μαλασίδης, Αντώνης Μίγκος, Αντώνης Παπαδόπουλος, Ντίντα Παπαλεξάνδρου, Μιχαήλ Παρλαμάς, 'Ερη Σκυργιάννη, Ολυμπία Τοπτσίδου, Gm Τουλιάτου

Ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα-Κυριακή 14:00-21:00

CAMP Contemporary Art Meeting Point
4 Efpolidos & 2 Apellou str., Kotzia Square, 105 51 Athens, Greece

Grimes – Visions

Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια αυτό που μου δίνει σε συναίσθημα αυτός ο δίσκος. Είναι σαν να παίρνεις τα πιο έντονα χρώματα της Άνοιξης μετά από τρέξιμο στο αγαπημένο σου πάρκο, να τα βάζεις μέσα σε ένα ανθρώπινο γυναικείο σώμα, να τα βγάζεις από το στόμα του με τη μορφή ασαφών ήχων, έπειτα να συλλέγεις εικόνες από το πιο ονειρικό σκηνικό του Hayao Miyazaki που ποτέ δεν έχεις δει και να τα κάνεις όλα μαζί import μέσα σε έναν υπολογιστή, χωρίς να μπορείς να φανταστείς τι ακριβώς θα ακούσεις στο τέλος. Κι αυτός είναι ο πιο απλός τρόπος που μπορώ να το περιγράψω.

Όσο ακούω το “Visions”, οι προφανείς ομοιότητες με Bat For Lashes, Lykke Li και Röyksopp εξαφανίζονται σιγά-σιγά. Τη θέση τους παίρνουν φουτουριστικές παραγωγές με συναίσθημα, φωνές βγαλμένες μέσα από λαρύγγια ξωτικών, 80’s drum machines και μια έντονη αίσθηση πως πρόκειται για σκοτεινή, σκανδιναβική pop. Not! Η Grimes είναι Καναδή και αυτή η τρίτη full-length απόπειρά της έχει σκοπό να τη βάλει από νωρίς στο παιχνίδι για τα καλύτερα albums του 2012.

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε μέσα σε διάστημα τριών εβδομάδων στο home studio της 24χρονης και την παραγωγή έκανε η ίδια με τον manager της, Sebastian Cowan.

Madonna – MDNA

Πόσο κακώς που ακούμε ένα δείγμα μιας δουλειάς και αμέσως πέφτουμε με τα μούτρα να τη φάμε. Ε, αυτό μου συνέβη και με τη νέα Madonna. Φλύκταινες έβγαλα σαν άκουσαν τα αυτιά μου κι είδαν τα μάτια μου το πόσο πιπίνι θέλει απεγνωσμένα να το παίξει στα 53 της χρόνια με το μετριότατο πρώτο single. Μωρή κόρη του Ciccone, δεν είσαι “girl” πια, πάρτο χαμπάρι και βάλε και τη λέξη (old) woman στα λόγια σου. Και μετά από το παραλήρημα, ας μπω στο ζουμί…

Η ιεραρχία έχει ως εξής: Όπου ακούσεις χλιαρά ποπάκια τύπου “Give me all your luvin” και “I don’t give A” (και τα δύο με Nicki Minaj, παραμάσχαλα την πήρε), θα βρεις Martin Solveig. Όπου ακούσεις γυαλιστερές παραγωγές έτοιμες για clubs και διαθέσιμες για remix, θα βρεις Benassi, που παραδόξως για τα γούστα μου δίνει ένα super track που το μυρίζομαι και για single, το “I’m addicted”. Όπου ακούσεις σκοτεινές ατμόσφαιρες, killers pads, πιο σκληρές προσεγγίσεις στον ήχο και κάτι που σου φέρνει στο νου “Ray of light” και “American Life” από Mirwais, θα βρεις William Orbit (εκτός από το χρυσόσφαιρο και συμπαθές “Masterpiece” που κινείται σε πιο soft μοτίβο). Εντάξει, έκανε κι αυτός το ατόπημά του και λέγεται “I’m a sinner”, αλλά μέσα σ’ όλη την αψεγάδιαστη παραγωγή, το παραβλέπω.

Το θέμα με το “MDNA” είναι πως συνολικά κι ενώ πρόκειται για μια δουλειά που συμμετέχει ένα σωρό κόσμος, η ομοιογένειά του είναι πρωτοφανής, κάτι που είχα να ακούσω σε δίσκο της Madonna από το “Confessions…”. Αυτό που κάνει τη ζημιά για να το δεχτώ ως δισκάρα (που θα μπορούσε να είναι κάτω από άλλες συνθήκες) είναι η κοιλιά στη μέση της ακρόασης με στιγμές όπως τα “Turn up the radio”, “Give me all your luvin” και “Superstar”. Κι αν πολλά tracks είναι διαμαντάκια (άκου “Falling free”), όταν το βάζεις στο repeat και ακούς ξανά τη Minaj να ‘πνίγεται’ και να σκέφτεσαι να της δώσεις ένα ποτήρι νερό μη πάθει τίποτα, ενώ εσένα σε πνίγουν οι απερισκεψίες σε συγκεκριμένες συνθέσεις, ξενερώνεις που το “MDNA” δεν μπορεί να φτάσει το ύψος του “Ray of light”, του “Confessions…” και του “Music”. Γιατί θα μπορούσε, αυτό είναι το θέμα.

p.s. τα bonus tracks που κατέβασα είναι αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν το “MDNA” δισκάρα.

The Ting Tings - Sounds from Nowheresville

Μπαρντόν; Πότε ήρθε αυτό; Πήρε κανείς χαμπάρι το νέο album των The Ting Tings; Εγώ είχα μείνει σε ένα “Kunst” (“τέχνη” στα γερμανικά), που θα έβγαινε το 2010 και θα είχε ηλεκτρονικά κομμάτια, τα οποία δεν κυκλοφόρησαν ποτέ, γιατί το ντουέτο δεν ήθελε να κάνει κάτι που θα ακολουθούσε τη synth pop μόδα της εποχής κι άλλα τέτοια περί καλλιτεχνικής ακεραιότητας και πγοιότητας… Και πες εντάξει, το “Sounds from Nowheresville” κυκλοφόρησε και το ακούμε. Εξυπηρετεί του λόγου το αληθές περί μόδας ή πραγματικά είναι κάτι που δεν θα περιμέναμε από τους δύο μουσικούς;

Εγώ την αμαρτία μου θα τηνε πω. Μου άρεσε. Αλλά υπάρχει σοβαρός λόγος που μου άρεσε και γι’ αυτό παρακαλώ όλους όσοι το άκουσαν κι έβγαλαν φλύκταινες να με καταλάβουν. Λάτρεψα την παραγωγή σε όλα τα μήκη, τα πλάτη και τα επίπεδα. Πρόκειται για μια δουλειά που ακολουθεί πολύ φρέσκες ιδέες και ως sucker για καλές παραγωγές, με ψάρωσε. Διατηρεί το χαρωπό indie pop & rock υβρίδιο με κρουστά και στακάτο κιθάρες, αλλά βάζει και new wave ηλεκτρονικά, βάζει μπροστά κανάλια που θα περίμενες να ακούσεις στο βάθος ή και καθόλου, μιξάρεται πρωτότυπα και δεν παραπέμπει σε κάτι που άκουσα πρόσφατα και μπορώ να θυμηθώ.

Λάτρεψα τα “Hang it up” και το πιο φανκάτο “Guggenheim” και χόρεψα μόνος μου για αρκετή ώρα. Δεν ξενέρωσα καθόλου με την μπαλάντα που πολλοί έθαψαν, “In your life”. Το “Silence” μου έκανε πολύ έξυπνο και χαρακτηριστικό για intro, για να δώσει στίγμα στο τι θα ακούσεις, ενώ το “Hit me down Sonny” είναι λες κι έφαγε χυλόπιτα από την M.I.A. και το πήρε η Katie, για να μην πάει χαμένο (τρελαίνομαι για το rhythm section).

Εντάξει, δεν υπάρχουν επικές μελωδίες εδώ μέσα κι ακούγοντας τα “Help” και “Soul Killing” χασμουρήθηκα λίγο, για να λέω και του στραβού το δίκιο. Μέχρι εκεί όμως. Ο ήχος είναι φρέσκος και ειλικρινής, τα κομμάτια τα φαντάζομαι όλα σχεδόν υποψήφια singles και στα playlist των ραδιοφώνων (άσχετο αν δεν γίνουν ποτέ, αφού δεν έχει πάει καλά εμπορικά και μιντιακά) και τα παιδιά καλά έκαναν που το άργησαν λίγο μετά τα σουξέ του ντεμπούτου. Από κει και πέρα, ο Θεός μαζί τους, γιατί με τόσο φτυάρι, θα πρέπει να παίρνουν μέτρα (για το cd το λέω, μη γίνω μακάβριος).

Estelle – All Of Me

Πέρασε τόσος καιρός από το “Shine”, που είχα ξεχάσει ότι η Estelle υπάρχει. Το ίδιο είχα πάθει και με το πρώτο της album, μιας και η Βρετανίδα εξαφανίζεται για καιρό και επιστρέφει κάθε τέσσερα χρόνια δισκογραφικά. Εντάξει, το ξεπέρασα αυτό, τη θυμήθηκα. Μου πήρε ώρα όμως να συνηθίσω μια Estelle που γίνεται Αμερικάνα και τραγουδάει μελωδική r’n’b, αφού νόμιζα πώς με τη ρότα του προηγούμενου δίσκου θα είχε γίνει ακόμα πιο sophisticated και soulful, θα είχε να πει κάτι πιο adult και δικό της. Τελικά, σε όλα έξω έπεσα. Αλλά μη σκας, έχει την πλάκα του κι αυτό, σε αποζημιώνει πολλές φορές.

Το πρώτο στο οποίο κολλάω είναι πως το album είναι tribute στο «The miseducation of Lauryn Hill”. Το αναφέρει τόσο λεκτικά η ίδια, αλλά το φωνάζουν κι αυτά τα ατέλειωτα ιντερλούδια. Ζητά βοήθεια από ονόματα όπως ο Rick Ross (ασχολίαστο), ο Chris Brown (πιο ασχολίαστο γίνεσαι Κατίνα), η Janelle Monae (σώζει έτσι την αξιοπρέπειά της) και ο John Legend στις συνθέσεις (ουφ, συνήλθα), ενώ τα περισσότερα tracks είναι τόσο ραδιοφωνικά, που με λίγη φαντασία θα μπορούσαν να ανήκουν σε album της Alicia Keys και της Beyonce. Αυτά στην πρώτη ακρόαση…

Στη δεύτερη ακρόαση, σου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου και γουστάρεις. Είναι η φωνή της που τραγουδάει με κέφι και ακούγεται λιγότερο σνομπ από ποτέ (γιατί εμένα μου κάνει λίγο σνομπ η τύπισσα, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό πως το cool κι η Estelle δεν πάνε μαζί). Είναι οι μελωδίες και οι ενορχηστρώσεις που ακούγονται φτιαγμένες για το πιο αισιόδοξο πρωινό του Μάρτη. Είναι γιατί ακριβώς παίζει να φτιάχνει για πρώτη φορά έναν δίσκο χωρίς το άγχος του concept και της βαρύτητας που θα έχει στους μουσικοκριτικούς του Rolling Stone, του Pitchfork και του Allmusic. Κι αυτό το κάνει αέρινο, κεφάτο, χορευτικό, φρέσκο, όμορφο.

Και ναι, έχω εμμονή με τη Janelle Monae. Δεν γίνεται το καλύτερο κομμάτι να είναι και πάλι κάτι που έχει βάλει το λιθαράκι της. Αρχίζω να πιστεύω πως δεν είμαι αντικειμενικός και γράφω μεροληπτικά κάθε φορά που αναφέρομαι στο όνομά της. Αλλά δεν με νοιάζει. Γιατί έχω δίκιο.

Cyanna – The Undressed EP

Νταξ, έχω συνηθίσει να τους ακούω με βρωμιές, διαφορετικές κιθάρες και ηλεκτρονικά σφήνα (κυρίως στο πρώτο album). Τους έχω δει κι αλλιώς στα live, αλλά έχω συνηθίσει άλλες φόρμες ρε παιδί μου, άλλα τοπία. Ακόμα και στα πιο ραδιοφωνικά τους τύπου “Shine” υπάρχει το σιανέζικο μέσα, αυτό που τους κάνει συγκρότημα. Ε, αυτό βρίσκεται εδώ μεταλλαγμένο, εξιλεωμένο από αυτές τις φόρμες που ανέφερα, γδυμένο και αφημένο στο συναίσθημα.

Μου αρέσουν οι Cyanna, έτσι παιδικά, αντιμουσικά κι αντιδημοσιογραφικά. Τους θεωρώ καλό συγκρότημα, συγκροτημένο συγκρότημα. Κι ετυμολογικά να το πάρεις δηλαδή, με απασχολούν. Και μπορεί να δηλώνω sucker για σπουδαίες παραγωγές τύπου “End is near” (No 11 μου στη λίστα μου με τα καλύτερα album του 2010) και να σκαλώνω όταν ο ήχος είναι παραπάνω από τη μουσική, σκαλώνω εξίσου όμως και με μια καλή μελωδία (χωρίς να αδικώ το παρελθόν, θα καταλάβεις). Κι εδώ υπάρχει μπόλικη.

Τα τραγούδια είναι λειτουργικά στημένα. Υπάρχει κουπλέ που περιμένεις να σε οδηγήσει κάπου. Υπάρχει ρεφρέν που το ψιθυρίζεις, γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Υπάρχουν λόγια καρδιάς, ιστορίες μέσα τους και διάθεση για μουσικότητα. Στην ουσία είναι σαν να ακούς τα αγαπημένα σου και πιο σκοτεινά κομμάτια των τριών προηγούμενων δίσκων του group, πλήρως αποτοξινωμένα από την ταμπέλα του rock ή του industrial rock ή του post-punk και όλων των άλλων. Ε, αυτό είναι που με φτιάχνει τρελά εδώ, η αποτοξίνωση στον ήχο τους, έστω κι αν είναι ‘διάλειμμα’ το θέμα.

Αδέρφια, ξηγιέστε. Κι εγώ την αποδέχομαι μετά χαράς την ξήγα σας. Αναμονή για τις βρωμιές τώρα, ναι; Ναι.

p.s. 1: Προετοιμάζοντας το έδαφος για τον επόμενο δίσκο (με βρωμιές ξανά, για να μην ξεχνιόμαστε), το “The Undressed EP” κυκλοφορεί σε βινύλιο και μπορείς να το τσεπώσεις από το 6 D.O.G.S. στις 15 Μαρτίου στην παρουσίασή του. Και δεν δαγκώνει στα ευρώ, μην το σκεφτείς, πιο ακριβά θα σου ερχόταν σκέτη η μπύρα.

p.s. 2: Σκοτώστε με τώρα, αλλά το intro της κιθάρας στο “To love forever” (το καλύτερο track, σαφώς) μου φέρνει στο νου το “Everything burns” που έγραψε ο Ben Moody για την Anastacia πριν μερικά χρόνια. Καμία σχέση το κομμάτι, για το intro μιλάω μόνο, μην παρεξηγηθώ.

Σελίδα στο facebook: https://www.facebook.com/CyannaMercury
Official page: http://www.cyanna.gr

Emeli Sandé – Our Version Of Events

Άκουσα πέρυσι την Katy B και απέδωσα διθυράμβους στο ντεμπούτο της, λέγοντας ότι ήταν ο πιο φρέσκος δίσκος του 2011 (για μένα), συγκρίνοντάς το “On a mission” με το “Ray Of Light” και κινδυνεύοντας να φάω γιαούρτια από όλη τη blogovision (not). Τέλος, το κερασάκι στην τούρτα ήταν πως το έβαλα στο Νο 2 των καλύτερων δίσκων μου για την περασμένη χρονιά. Γιατί τα είπα όλα αυτά; Γιατί μάλλον το “Our Version Of Events” θα είναι το “On a mission” μου για το 2012 και δυστυχώς όταν προκαταβάλλομαι, δύσκολα αλλάζω ρότα (not again).

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με τραβάει αυτό που ακούω, μιας και τίποτα δεν είναι καινούργιο. Αλλά καμιά φορά δεν χρειάζεται να είσαι η Bjork ή η PJ Harvey και να σε θεωρούν καινοτόμο για να περάσεις στην ιστορία. Η συμπαθέστατη Emeli Sande μου φέρνει στο νου τις φωνητικές ακροβασίες της θεάς Βρετανίδας soulwoman Beverley Knight, της οποίας φέρνει και φατσικά. Με παραπέμπει στο breakbeat του θρυλικού “Unfinished Sympathy” των Massive Attack με το εισαγωγικό “Heaven” και το οργισμένο “Daddy”. Δεν μου κάνει καθόλου για άλλη μία r’n’b ή neo-soul diva τύπου Amy Winehouse ή Adele, αλλά σίγουρα πριν κουρευτεί θα πρέπει να είδε τη δική μας Σοφία Στρατή (χωρίς πλάκα).

Το ατού της, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι πως μιλάμε για μια σπουδαία τραγουδοποιό. Ξέρει τι σημαίνει μελωδία, ξέρει τι σημαίνει στήσιμο ενός κομματιού, ξέρει να γράφει λόγια καρδιάς και, κυρίως, ξέρει να τα ερμηνεύει με συναισθηματικό σθένος. Αν σε αυτά προσθέσεις και την παραγωγή (στα περισσότερα tracks) του Naughty Boy, η εξίσωση σου δίνει ένα album, που θα αντικαταστήσει σε ακροάσεις κάθε download που έκανες πρόσφατα, συμπεριλαμβανομένου και του “Born to die” της Lana (που να μου θυμηθείς, κάτι θα ακούσουμε για αυτή σε λίγο καιρό και θα μας ξενερώσει – #psychic).

Ό,τι και να κάνει η Emeli για να ξεβράσει από πάνω της τη μαυρίλα και τις soul καταβολές της, δεν θα τα καταφέρει. Εκτός κι αν γράψει κι άλλα Coldplay-esque κομμάτια, βάζοντας εμβόλιμες gospel χορωδίες και χάλκινα τύπου Lauryn Hill και Dap Kings, όπως το “Next to me”. Ή αν συνεχίσει να κάνει breakbeat παραγωγές και στραφεί σε τέτοιες φόρμες και σχετικά vocals. Ξέρω, πάλι soul θα είναι, εκεί θέλω να καταλήξω.

Προσπερνώντας το “Hope” διά χειρός Sande και Alicia Keys, που κακό καθόλου δεν είναι, αλλά μου θυμίζει outro σε μελό musical τύπου “Fame” στην καλύτερη ή το βασικό θέμα του επόμενου “Step up” στη χειρότερη, βγάζω το συμπέρασμα πως το δισκάκι θα παίζει για πολλά βράδια ακόμα στο player. Μέχρι να πιάσω στα χέρια και να βάλω στα αυτιά μου το καινούργιο της Nneka…