Εγώ την αμαρτία μου θα τηνε πω. Μου άρεσε. Αλλά υπάρχει σοβαρός λόγος που μου άρεσε και γι’ αυτό παρακαλώ όλους όσοι το άκουσαν κι έβγαλαν φλύκταινες να με καταλάβουν. Λάτρεψα την παραγωγή σε όλα τα μήκη, τα πλάτη και τα επίπεδα. Πρόκειται για μια δουλειά που ακολουθεί πολύ φρέσκες ιδέες και ως sucker για καλές παραγωγές, με ψάρωσε. Διατηρεί το χαρωπό indie pop & rock υβρίδιο με κρουστά και στακάτο κιθάρες, αλλά βάζει και new wave ηλεκτρονικά, βάζει μπροστά κανάλια που θα περίμενες να ακούσεις στο βάθος ή και καθόλου, μιξάρεται πρωτότυπα και δεν παραπέμπει σε κάτι που άκουσα πρόσφατα και μπορώ να θυμηθώ.
Λάτρεψα τα “Hang it up” και το πιο φανκάτο “Guggenheim” και χόρεψα μόνος μου για αρκετή ώρα. Δεν ξενέρωσα καθόλου με την μπαλάντα που πολλοί έθαψαν, “In your life”. Το “Silence” μου έκανε πολύ έξυπνο και χαρακτηριστικό για intro, για να δώσει στίγμα στο τι θα ακούσεις, ενώ το “Hit me down Sonny” είναι λες κι έφαγε χυλόπιτα από την M.I.A. και το πήρε η Katie, για να μην πάει χαμένο (τρελαίνομαι για το rhythm section).
Εντάξει, δεν υπάρχουν επικές μελωδίες εδώ μέσα κι ακούγοντας τα “Help” και “Soul Killing” χασμουρήθηκα λίγο, για να λέω και του στραβού το δίκιο. Μέχρι εκεί όμως. Ο ήχος είναι φρέσκος και ειλικρινής, τα κομμάτια τα φαντάζομαι όλα σχεδόν υποψήφια singles και στα playlist των ραδιοφώνων (άσχετο αν δεν γίνουν ποτέ, αφού δεν έχει πάει καλά εμπορικά και μιντιακά) και τα παιδιά καλά έκαναν που το άργησαν λίγο μετά τα σουξέ του ντεμπούτου. Από κει και πέρα, ο Θεός μαζί τους, γιατί με τόσο φτυάρι, θα πρέπει να παίρνουν μέτρα (για το cd το λέω, μη γίνω μακάβριος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου