Emeli Sandé – Our Version Of Events

Άκουσα πέρυσι την Katy B και απέδωσα διθυράμβους στο ντεμπούτο της, λέγοντας ότι ήταν ο πιο φρέσκος δίσκος του 2011 (για μένα), συγκρίνοντάς το “On a mission” με το “Ray Of Light” και κινδυνεύοντας να φάω γιαούρτια από όλη τη blogovision (not). Τέλος, το κερασάκι στην τούρτα ήταν πως το έβαλα στο Νο 2 των καλύτερων δίσκων μου για την περασμένη χρονιά. Γιατί τα είπα όλα αυτά; Γιατί μάλλον το “Our Version Of Events” θα είναι το “On a mission” μου για το 2012 και δυστυχώς όταν προκαταβάλλομαι, δύσκολα αλλάζω ρότα (not again).

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με τραβάει αυτό που ακούω, μιας και τίποτα δεν είναι καινούργιο. Αλλά καμιά φορά δεν χρειάζεται να είσαι η Bjork ή η PJ Harvey και να σε θεωρούν καινοτόμο για να περάσεις στην ιστορία. Η συμπαθέστατη Emeli Sande μου φέρνει στο νου τις φωνητικές ακροβασίες της θεάς Βρετανίδας soulwoman Beverley Knight, της οποίας φέρνει και φατσικά. Με παραπέμπει στο breakbeat του θρυλικού “Unfinished Sympathy” των Massive Attack με το εισαγωγικό “Heaven” και το οργισμένο “Daddy”. Δεν μου κάνει καθόλου για άλλη μία r’n’b ή neo-soul diva τύπου Amy Winehouse ή Adele, αλλά σίγουρα πριν κουρευτεί θα πρέπει να είδε τη δική μας Σοφία Στρατή (χωρίς πλάκα).

Το ατού της, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι πως μιλάμε για μια σπουδαία τραγουδοποιό. Ξέρει τι σημαίνει μελωδία, ξέρει τι σημαίνει στήσιμο ενός κομματιού, ξέρει να γράφει λόγια καρδιάς και, κυρίως, ξέρει να τα ερμηνεύει με συναισθηματικό σθένος. Αν σε αυτά προσθέσεις και την παραγωγή (στα περισσότερα tracks) του Naughty Boy, η εξίσωση σου δίνει ένα album, που θα αντικαταστήσει σε ακροάσεις κάθε download που έκανες πρόσφατα, συμπεριλαμβανομένου και του “Born to die” της Lana (που να μου θυμηθείς, κάτι θα ακούσουμε για αυτή σε λίγο καιρό και θα μας ξενερώσει – #psychic).

Ό,τι και να κάνει η Emeli για να ξεβράσει από πάνω της τη μαυρίλα και τις soul καταβολές της, δεν θα τα καταφέρει. Εκτός κι αν γράψει κι άλλα Coldplay-esque κομμάτια, βάζοντας εμβόλιμες gospel χορωδίες και χάλκινα τύπου Lauryn Hill και Dap Kings, όπως το “Next to me”. Ή αν συνεχίσει να κάνει breakbeat παραγωγές και στραφεί σε τέτοιες φόρμες και σχετικά vocals. Ξέρω, πάλι soul θα είναι, εκεί θέλω να καταλήξω.

Προσπερνώντας το “Hope” διά χειρός Sande και Alicia Keys, που κακό καθόλου δεν είναι, αλλά μου θυμίζει outro σε μελό musical τύπου “Fame” στην καλύτερη ή το βασικό θέμα του επόμενου “Step up” στη χειρότερη, βγάζω το συμπέρασμα πως το δισκάκι θα παίζει για πολλά βράδια ακόμα στο player. Μέχρι να πιάσω στα χέρια και να βάλω στα αυτιά μου το καινούργιο της Nneka…