Η ιεραρχία έχει ως εξής: Όπου ακούσεις χλιαρά ποπάκια τύπου “Give me all your luvin” και “I don’t give A” (και τα δύο με Nicki Minaj, παραμάσχαλα την πήρε), θα βρεις Martin Solveig. Όπου ακούσεις γυαλιστερές παραγωγές έτοιμες για clubs και διαθέσιμες για remix, θα βρεις Benassi, που παραδόξως για τα γούστα μου δίνει ένα super track που το μυρίζομαι και για single, το “I’m addicted”. Όπου ακούσεις σκοτεινές ατμόσφαιρες, killers pads, πιο σκληρές προσεγγίσεις στον ήχο και κάτι που σου φέρνει στο νου “Ray of light” και “American Life” από Mirwais, θα βρεις William Orbit (εκτός από το χρυσόσφαιρο και συμπαθές “Masterpiece” που κινείται σε πιο soft μοτίβο). Εντάξει, έκανε κι αυτός το ατόπημά του και λέγεται “I’m a sinner”, αλλά μέσα σ’ όλη την αψεγάδιαστη παραγωγή, το παραβλέπω.
Το θέμα με το “MDNA” είναι πως συνολικά κι ενώ πρόκειται για μια δουλειά που συμμετέχει ένα σωρό κόσμος, η ομοιογένειά του είναι πρωτοφανής, κάτι που είχα να ακούσω σε δίσκο της Madonna από το “Confessions…”. Αυτό που κάνει τη ζημιά για να το δεχτώ ως δισκάρα (που θα μπορούσε να είναι κάτω από άλλες συνθήκες) είναι η κοιλιά στη μέση της ακρόασης με στιγμές όπως τα “Turn up the radio”, “Give me all your luvin” και “Superstar”. Κι αν πολλά tracks είναι διαμαντάκια (άκου “Falling free”), όταν το βάζεις στο repeat και ακούς ξανά τη Minaj να ‘πνίγεται’ και να σκέφτεσαι να της δώσεις ένα ποτήρι νερό μη πάθει τίποτα, ενώ εσένα σε πνίγουν οι απερισκεψίες σε συγκεκριμένες συνθέσεις, ξενερώνεις που το “MDNA” δεν μπορεί να φτάσει το ύψος του “Ray of light”, του “Confessions…” και του “Music”. Γιατί θα μπορούσε, αυτό είναι το θέμα.
p.s. τα bonus tracks που κατέβασα είναι αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν το “MDNA” δισκάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου