Δεν φτάνει που δεν είναι η νέα Adele, δεν είναι καν η νέα Laura Marling. Δεν είναι τίποτα βασικά, ας σταματήσουμε να το κάνουμε αυτό. Καλές οι αναφορές και οι συγκρίσεις, αφού έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα κάτι που ακούμε ή βλέπουμε, αλλά ας δώσουμε βάση στην ουσία. Κι η ουσία είναι πως πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο με διασκευές από μία 16χρονη Αγγλιδούλα, που ξέρει να τραγουδάει με την ψυχή της, κάνοντας τα φαλτσέτα τόσο γοητευτικά όσο ποτέ.
Η διαδικασία της κυκλοφορίας ενός cover album μου φέρνει στο νου το “Soul sessions” της Joss Stone, οπότε έχω την εντύπωση πως σύντομα θα κυκλοφορήσει και δουλειά με δικές της συνθέσεις. Το αηδόνι στο λαρύγγι της Birdy είναι καταλυτικό για να αγαπήσεις την ηχογράφηση. Το θέμα είναι να μην πέσεις στην παγίδα είτε να συγκρίνεις τα covers με τα πρωτότυπα κομμάτια, οπότε και να είσαι αυστηρός, είτε να σου αρέσουν τόσο τα πρωτότυπα, που να μπεις στη διαδικασία να τα αγαπήσεις έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα με την καλλιτεχνική τους αξία. Εδώ, βέβαια, δεν έχεις και πολλές επιλογές.
Το folk γυμνασιοκόριτσο τραγουδάει και παίζει έξυπνα με το πιάνο της κομμάτια των αγαπημένων Phoenix, των Fleet Foxes, των The xx, της έκπληξης των φετινών Grammy και της φετινής Blogovision, Bon Iver, αλλά και πολλών άλλων. Τα πλαισιώνει ενίοτε με μπάντα κι ενίοτε μόνο με τη φωνή της, αλλά όπως και να ’χει, στο τέλος μόνο η ευαισθησία της σου μένει κι αυτή είναι η ουσία.
Ξέρω, έχουν βγει τόσες κοπέλες που κάνουν το ίδιο πράγμα, που βαριέσαι να βλέπεις και να ακούς τραγουδοποιούς και τα συναφή με όμορφα μαλλιά να τραγουδάνε τα αγαπημένα σου τραγούδια ξανά και ξανά. Ε, μέσα στην υπερπροσφορά, πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το καλό το πράγμα. Κι αυτό είναι καλό. Πολύ καλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου