"Solid State Recital" Puressence

Το λατρεμένο "παιδί" της Ελλάδας , το συγκρότημα όπου ακόμα και στο λήμμα της wikipedia αναφερόταν η τεράστια επιτυχία του στην χώρα μας, μέχρι πρότινος, είναι και πάλι εδω.

Το νέο στουντιακο του άλμπουμ έχει κυκλοφορήσει από την αρχή της εβδομάδας και εντύπωση μου κάνει η μηδενική του προώθηση στην ημεδαπή καθώς και η απουσία οποιασδήποτε κριτικης. Μπορεί να είμαστε και οι πρώτοι που το κανουμε. Αμ' πως!

Από το ντεμπούτο τους έως το σήμερα έχουν διανυθεί ατελείωτα χιλιόμετρα, απο τον κλασσικό ήχο της βαριάς μπασογραμμης του "I Suppose" έως την ευφυέστατα ραδιοφωνική μελωδία του "Don't Know Any Better". Κοινός τόπος η πάντοτε παρούσα μελαγχολία και η απίστευτη φωνή του James Mudriczki.

Για αυτό το γκρουπ ξέρουμε οι περισσότεροι απο εμάς σχεδόν τα πάντα και έχουμε παει σε τουλάχιστον μια συναυλία τους. Κάτι που ίσως ξέφευγε είναι η συμμετοχή του James σε ένα tribute της αμερικανιδας τραγουδοποιού Judy Collins, με μια εκπληκτική διασκευή του "Che". Έπειτα όμως απο την κυκλοφορία του δικού τους best of "Sharpen Up The Knives", στο οποίο συμπεριλήφθηκε, διορθώθηκε και αυτο. Να όμως που στον νέο δίσκο η κυρία Collins έρχεται να συμμετάσχει με την σειρά της, σε δυο κομμάτια ("Swathes Of Sea Made Stone' & "When Your Eyes Close"-το αγαπημένο μου) και να αποτελέσει την πρώτη συνεργασία που δισκογραφησε ποτέ το συγκρότημα, αν δεν κάνουμε λαθος.

Τι θα ακούσουμε όμως αυτή την φορα. Θα ακούσουμε ελαφρώς κλασσικούς Puressence αλλά με κυρίως πεσμένες τις ταχυτητες. Για να ανέβεις λίγο πρέπει να φτάσεις στο "Solid State" και μετά στα πολύ καλύτερα "In Harms Way"(το 2ο αγαπημένο) και "Another World".
Δυστυχώς και αντικειμενικά, μιλάμε για ενα άλμπουμ, που φαντάζομαι θα το προσπερασετε. Το θέμα είναι οτι εμείς δεν μπορούμε να είμαστε αντικειμενικοί με τους Puressence και έχουν ήδη κολλήσει στο repeat. Αρα τι να λέμε;

Αν σου αρέσει...το συζητάς; Είναι σα να σου φέρνει τον δίσκο του ο αδερφός σου. Δεν το κρίνεις. Αγόρασε τον!!!

Pharoache Monch - W.A.R. (We Are Renegades)

I got a middle finger for mass media, mute the news
Cause when the gun draws, you see familiar views
Which gives me the right to break the rules
Say fuck radio if the people can't pick and choose

Κλέβω λόγια από τον ίδιο, ώστε να γίνει καλύτερα κατανοητό το sophisticated αλλά streetwise λεξιλόγιο του Pharoahe. Ο Αμερικανός ράπερ θα μπορούσε να είναι ένα υβρίδιο της ποίησης της Jill Scott, του επιθετικού rapping του Busta, (ενίοτε) των soulful παραγωγών του Kanye και της καλλιτεχνικής ακεραιότητας των The Roots. Κι αυτό ακούγεται και στην τρίτη δουλειά του, “W.A.R. (We Are Renegades)”, η οποία κυκλοφόρησε στα τέλη Μαρτίου και, δυστυχώς, δεν έτυχε της εμπορικής αποδοχής που της αξίζει.

Το album αυτό έχει μια ροή που θα ζήλευαν πολλές παραγωγές. Δεν υπάρχει κοιλιά, δεν υπάρχει αδύναμο rhythm section και μπασογραμμή που να μην σου παίρνουν τα μυαλά, δεν υπάρχει συμμετοχή που να λειτουργεί βιτρινέ, μιας και όλοι καταθέτουν τον εαυτό τους, ενώ κομμάτια σαν τα “Let my people go” & “Black hand side” είναι για σεμινάρια. Ο Pharoache ισχυρίστηκε πως ήθελε με αυτό να γυρίσει πίσω στη δεκαετία του 90’, στην εποχή που το ραπ ανθούσε, που είχε ξεπεράσει τη new jack swing μόδα και που έγινε σταδιακά ο πρόδρομος για το contemporary r’n’b και το neo-soul. Βέβαια, όσο και να υπάρχουν αναφορές εκεί, ο δίσκος είναι αμιγώς urban και επίκαιρος σε θέματα παραγωγής, κρατώντας τις αναφορές αυτές στο φόντο.

Ο Pharoache Monch είναι ένας χαρισματικός καλλιτέχνης που προβάλλει τις ανησυχίες του και την επαναστατικότητά του με ό,τι ηχογραφεί. Αυτό που θα ήθελα εγώ από αυτό το album θα ήταν περισσότερο αυθορμητισμό και λιγότερο στρατευμένη τακτική τύπου «Θα ηχογραφήσω κάτι που να με γυρίσει στο hip-hop των mid 90’s, αλλά και να μιλήσω κοινωνικοπολιτικά». Ψιλά γράμματα θα μου πεις, ξέρω. Παραμένει masterpiece, έστω κι έτσι.

tUnE-yArDs – WHOKILL

Είναι συγκινητικό να ακούς έναν δίσκο και να σε κάνει να χαμογελάς σαν μικρό παιδί στην ιδέα ότι ανακάλυψες το σεντούκι με τις σοκολάτες. Να θες να χορέψεις, να βάλεις βιτρίνα σου τα αθώα που κουβαλάς κι έχεις ξεχάσει, να πιστέψεις στη φρεσκάδα και να νιώσεις λίγο παραπάνω την Άνοιξη. Η Merill Garbus ή κατά κόσμον tUnE-yArDs κυκλοφορεί εκ των προτέρων τον καλύτερο δίσκο του 2011 κι εγώ σκάω από ικανοποίηση που τον ανακάλυψα έγκαιρα και όχι μετά το hype (που θα έρθει αναμφισβήτητα).

Στη δεύτερη προσπάθειά της, η Merill βάζει και πάλι τη φωνή της στο προσκήνιο και τη δουλεύει ως μουσικό όργανο. Την ‘αναγκάζει’ να κάνει ακροβασίες, να τραγουδήσει μελωδίες, να φωνάξει, να κάνει στερεοφωνικές βόλτες χωρίς σταματημό, να γίνει folk και indie, να γίνει hip, να ζαλίσει τις αρμονίες που υπάρχουν, αλλά δεν κλέβουν τη μερίδα του λέοντος, να δώσει μάχη με τα κρουστά ενός σχεδόν afro-pop project και να την κερδίσει. Αν δυνατές και καλλιεργημένες φωνές τύπου diva ή soul queen μπορούν να σολάρουν σαν ένα δυνατό σαξόφωνο ή ένα απαιτητικό Stradivarius, η Merill έχει τη φωνή αυτή που χρειάζεται κόπο για να τη χρίσεις σημαντική γιατί, πολύ απλά, κάνει τα δικά της (τύπου Feist).

Ενώ ρυθμός και ενορχήστρωση είναι ευδιάκριτα σε κάθε σημείο της ακρόασης, η συνολική αίσθηση καταφέρνει και ανατρέπει τα τετριμμένα της δομής ενός κομματιού. Το πρώτο single, “Bizness”, είναι ό,τι πιο έξυπνο στα πλαίσια της pop κουλτούρας και της ανάγκης ενός φρέσκου ακούσματος. Το “Es-So” είναι πιο εθιστικό κάθε φορά που το ακούς, ενώ επιβεβαιώνεις την ανυπαρξία ταμπέλας στον δίσκο όταν φτάνεις στο “Gangsta”. Κορυφαία, μάλλον, στιγμή του album το τελευταίο, “Killa”. Άκουσε τον δίσκο πριν εξαφανιστεί ή πριν αποκτήσει μεγάλο funbase, ώστε να κοκορεύεσαι πως ήσουν από τους πρώτους του.

Σχόλιο υψηλής βαρύτητας: Όσοι ανά τον κόσμο έχουν βάλει την ταμπέλα “lo-fi” στον δεύτερο δίσκο της tUnE-yArDs εξαιτίας του πρώτου (“Bird-Brains”), ας κάνουν τον κόπο να διαβάσουν (έστω σε μια Wikipedia) τι σημαίνει αυτό.

Jessie J – Who You Are

Η Jessie J είναι μια hardcore τύπισσα από το Essex, που έχει ήδη κερδίσει το Critic’s Choice Award του 2011 στα Brits. Έχει στο βιογραφικό της το “Party in the U.S.A.” της Miley Cyrus (ως συνθέτης), ο Justin έχει δηλώσει στο πρόσφατο παρελθόν πως είναι η καλύτερη τραγουδίστρια αυτή τη στιγμή στον κόσμο, ενώ στο ντεμπούτο της βλέπουμε να συνεργάζεται, μεταξύ άλλων, και με τον πολύ Dr. Luke. Με λίγα λόγια, θα περίμενε κανείς το “Who you are” να είναι η pop καινοτομία της χρονιάς από μια συμπαθέστατη φάτσα που έχει σκοπό να κατακτήσει τον κόσμο. Για να είμαι κι εγώ με τη σειρά μου ειλικρινής λοιπόν, αν βγάλεις τη βαρυσήμαντη φωνή και προσωπικότητά της μέσα από τα τραγούδια, το αποτέλεσμα είναι ένας pop/r’n’b δίσκος κομμένος και ραμμένος για… τη Cheryl Cole; Nat Gud.

Μετά από πολλές ακροάσεις, δεν μπορώ να αλλαξοπιστήσω για το γεγονός ότι ο λόγος που ακούω το “Who you are” είναι η ίδια η Jessie. Η φωνή της κάνει στην κυριολεξία ακροβατικά και τα λόγια της καίνε σαν ερωτική απογοήτευση και εξομολόγηση ταυτόχρονα. Δεν είναι η ερμηνεύτρια τύπου Adele που μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις με το που πάει να αρθρώσει κάτι και να το βάλει σε μια μελωδία. Δεν είναι ερμηνεύτρια τύπου Jazmine Sullivan που έχει τη μαυρίλα στο τσεπάκι της και βρυχάται πόνο και δράμα. Δεν είναι ούτε κορίτσι τύπου Lily Allen που τραγουδάει ανάμεσα σε πεταλούδες για να πει στον πρώην της ότι μπορεί και χαμογελάει μόνο όταν τον βλέπει να πονάει. Η Jessie λανσάρει από μόνη της κάτι πολύ φρέσκο και γυαλιστερό, δυναμικό και urban την ίδια στιγμή. Αυτό που απογοητεύει είναι ότι για μια τέτοια περσόνα γράφτηκαν παραγωγές (μερικώς, όχι αμιγώς) που θα μπορούσε να τις πει οποιοδήποτε κοριτσάκι των βρετανικών reality ή μια πιο risky Cheryl με δόσεις από κάποιες Αμερικάνες ραπ ντίβες των 90’s, βλέπε Lil Kim. Κι αυτό λέγεται με μια λέξη “κρίμα”.

Επί της ουσίας, τα κομμάτια που έχουν παίξει περισσότερο μέχρι τώρα είναι σοφές επιλογές με καλύτερο το εισαγωγικό “Price tag”. Οι μπαλάντες τύπου “Big white room” είναι απαραίτητες για να καταλάβεις το μεγαλείο της φωνής της, αλλά στο τέλος της ημέρας καταλαβαίνεις ότι η ίδια αξιοποιεί τον εαυτό της στο μέγιστο σε crossover κομμάτια τύπου “Mamma know best” και “Nobody’s perfect” (τρίτο single για Βρετανία, δεύτερο για Αμερική).

Η Jessie J έχει star quality από τα λίγα που υπάρχουν εκεί έξω. Κι αν τραγουδίστριες τύπου Adele αποδεικνύουν ότι το λεγόμενο “πακέτο” δεν υπάρχει (και τι να το κάνεις με τέτοιο ταλέντο;), η Jessie το έχει και μπορεί με αυτό να πάει πολύ μακριά κι ακόμα παραπέρα από το μακριά. Ευελπιστώ σε περισσότερες δόσεις από την ίδια στο εγγύς μέλλον και λιγότερες δόσεις από άλλες όσον αφορά στα δικά της καμώματα.

"Mirrorwriting" Jamie Woon

Καιρό είχα να προωθήσω έτσι καλλιτέχνη. Θα συνεχίσω μέχρι να με βαρεθεί το σύμπαν. Απλά γιατί ο Jamie Woon είναι αυτός που έφερε έναν ήχο στα αυτιά μου πέρα από κάθε προσδοκία.

Ναι θα ειμαι υπερβολικός αλλά αυτός ο δίσκος μου γύρισε το κεφάλι ξανά προς τις Rhythm & Blues (aka Rn'B) φόρμες, όπως είχε κάνει ο Kenna αλλά εκείνος με μια σαφώς πιο rockatronica προσέγγιση - περιμένω πως και πως και τον δικό του δισκο. Εκεί είναι οι βάσεις του Woon λοιπόν, και αυτό το είδος επανεφευρισκει.

Μπορεί στη χώρα μας να μην αγαπάμε πολύ το αμερικάνικο ιδίωμα, αλλά αγαπάμε τα άλλα στοιχεία με τα οποία το μπολιάζει, την μαυρίλα, τις ατμόσφαιρες και τελευταία το νταμπστεπ ή αν θες το 2-step.

Την ώρα που η Γηραιά Αλβιώνα αποθεώνει την πλέον σταρουμπα Katy B και τον αλτερνατιβ James Blake (αγαπημένο θέμα του πάντα ενημερωμένου Indiependent Magazine -ας μας επιτρέψει ο editor in chief Νικος Δασκαλοπουλος ) , ο Jamie στέκεται όπως αναφέρει και το Pitchfork, στην μέση. Το καλύτερο όμως που διάβασα για αυτό τον δίσκο είναι πως έτσι θα ακουγόταν το άλμπουμ που θα κυκλοφορούσε ο Burial αν ηταν τραγουδιστής, σαφέστατα επηρεασμένο από την συνεργασία τους.

Ξέρω πως δεν είναι και εύκολο να βρει το κοινό του ενας τέτοιος δίσκος γιατί ούτε απόλυτα mainstream είναι, ούτε απόλυτα χορευτικός, ούτε απόλυτα εναλλακτικός. Είναι όμως όλα αυτά μαζί .

Κερασάκι στην τούρτα μια εκπληκτική φωνή και στίχοι για το status σου.
"I love a girl who loves synchronicity / Stimulated by nothing more than the meeting of minds" απο το ηδη αγαπημένο Gravity.

Αν σου αρέσει η δουλεία του Burial, φαντάσου την σε μια λιγότερο πειραματική απόδοση, βάλε μαζί τις κιθάρες του Babyface, έναν μελαγχολικό και πιο μπάσο Bedingfield και έφτασες..open your mind to the nu-rn'b!!!

"Raven In The Grave" The Raveonettes

Το κοράκι στον τάφο; Απάνω; Χαζεψες;
Οχι καθολου. Τουναντίον; Παμε ξανά;

Είπα να μην χρησιμοποιήσω αλλο πια ορισμούς μουσικογραφιαδων και κατηγοριοποιήσεις αλλα δεν το βλέπω να κραταει.

Το ντουετακι εχει παρελθόν και, αν εισαι φρεσκαδουρα στις μουσικές μας αναζητήσεις, να πατήσεις ενα γκουγκλαρισμα, να σου τα πει όλα το wikipedia.

Το θέμα ειναι το υπεροχοτατοτατο δισκάκι τους. Στο λέω απο τώρα οτι θα το αποθεώσω γιατι εχω ενα κόλλημα με αυτον τον ηχο. Ποιον ηχο; Αυτόν που σου θυμιζει Θεσσαλονίκη πριν απο καμια δεκαριά χρόνια και βάλε, απόγευμα στην Αγιου Δημητριου. Είναι οτι εμεινε στην πολη απο το λαμπρό 80s παρελθόν της. Ναι ολα εκει βασιζονται. Το Λονδίνο του τοτε, μαλλον ειχε ανοίξει εναν περίεργο διαυλο με την πολη μας. Και αφου τα ροκαμπιλια ειχαν σταματήσει της οδομαχίες με τους καρεκλαδες, οι γκοθαδες ειχαν σηκώσει κεφαλι.

Οι Raveonettes λοιπόν απομακρύνονται απο το 50s ροκ και δεν θα ακούσεις εδω πολύ "Love In Trashcan". Τι θα ακούσεις; Cure μανα μου! Πάλι και παλι. Τα κρατανε και τα παλια τους τα στοιχεία βεβαια και η απομάκρυνση ειναι σταδιακή(υπαρχει και το "Let Me On Out"), αλλα τοσο Pornography και Disintergration, άλλοτε δεν ξαναματακουσα -καλα αυτό ειναι ψέμα. Οι φωνες παραμένουν διπλές στο μεγαλύτερο μερος του δίσκου, οι κιθάρες ειναι αρκετά κοντά στον παλιό οξυ ηχο τους, αλλα μιξαρονται με τόσους συνθετητες που παθαίνω παράκρουση.

Βάφω τα μαλλια μαυρα, τα ματια με καρβουνο και αμα ημουνα πολυ προχω θα εβαφα τα χειλια κόκκινα και θα υμνουσα τον Robert Smith στο Συνταγμα. Το "War In Heaven" κανει μπαμ!
Βεβαια καπου ακουω και The Organ (στο Ignite) αλλα και αυτο σχεδον το ιδιο σημαινει. Αυτο που μου εκανε εντυπωση (καλη) ειναι η εισαγωγη του Apparitions, που αμα εσενα δεν σου θυμιζει την εκτελεση του Μανσον στο Sweet Dreams, τοτε παω για αλλαγη ακουστικου...

Σταματαω εδω γιατι μολις μπηκε το "Evil Seeds" που με γονατιζει.

Αν σου αρεσει...τι αν σου αρεσει; Θα σου αρεσει! Αλλα επειδη τελικα μου αρεσουν οι μουσικες ταμπελες και δεν μπορω να τις αποφυγω...dreampop, noisepop, shoegaze, deathpop, postpunk!!!

"Τα-ρι-Ρα" Ελενη Τσαλιγοπουλου

Μήπως να ξανα συστηθουμε κυρία Τσαλιγοπουλου;
Κάπως ετσι μοιάζει αυτος ο δισκος. Θα μπορούσε ακομα ακόμα να ειναι και μια προσπάθεια να την δεις με άλλο ματι.

Πρόσφατα ενας φιλος μου ειπε πως δεν την αντέχει, προς μεγαλη μου εκπληξη μιας και το ακουει και το εντεχνο και το πιο λαικο του. Εκει τοποθετεί τον εαυτό της η Ελενη Τσαλιγοπουλου, ακομα και μετα την πιο ηλεκτρική("Αλλαζει Καθε Που Βραδιαζει") ή πιο ηλεκτρονική("Καθε Τελος και Αρχη") προσέγγιση των συνθέσεων που τραγουδούσε, σε κάποια απο τα προηγούμενα αλμπουμ.

Το θέμα ειναι πως αυτή ηταν μια επιφανειακή κριση πάνω στην καριέρα της αλλα και του οποιουδήποτε. Εκει στέκομαι παντα.
Ενα καλο κομμάτι θα ειναι καλό ακόμα και αν το τραγουδήσει η Αντζελα. Και λεω Άντζελα γιατι οσο και να μην θες να το παραδεχτείς η Λαιδη ειχε πάντα μια καλη φωνή πιστας. Σα να λεμε δεν ειναι αφωνου και αταλαντου γωνια.Ειναι ομως στο σημειο μηδέν της ποιότητας. Εδω ειναι που ερχόμαστε στο ακομα πιο βασικό κομμάτι της τραγουδοποιειας, δηλαδή τον στιχο, οπως λεει και ο Κραουνακης. Γιατί αμα εχεις καλό στίχο, διάβαινε και ριζικό περπατά.

Τι έλεγα γιατί ξεφυγα; Α, ναι... Το "Τα-ρι-ρα" γιατι ετσι ονομάζεται αυτο το αλμπουμ, ειναι βασισμένο σε μελωδίες που έφτιαξε με την φωνή της η Τσαλιγοπουλου (σημειωνω πως ετσι γραφει αρκετος κοσμος, και μαλιστα η Σαγια ετσι εφτιαξε το τελευταίο της χιτακι-ασχετο), δηλαδή μιλάμε για τον απόλυτα ταιριαστό τιτλο.

Ο Σπυρος Χατζηκωνσταντινου την βοήθησε στα πάντα κανοντας τις μελωδιες της τραγουδια και πανω σε αυτα ηρθε κοσμος και κοσμακης να γραψει στιχους. 8 κομματια, 8 αντρες. Μωραιτης, Γκονης, Παυλιδης, Πορτοκαλογλου, Ιωαννιδης, Ζουδιαρης, Δεληβοριας, Vassilikos. Παραδοξως ταιριαστα ολα με το μουλτι υφος του αλμπουμ, που περιεχει απο τις μποσανοβες της μεχρι και τους νεοκαρσιλαμαδες της.

Ελπιζω μονο να εχουν καποια τυχη και διαρκεια γιατι τα καλα υλικα θελουν και ακομα καλυτερο μαγειρεμα. Εγω παλι χορτασα δεν λεω αλλα...μπορει να παραγγειλω αργοτερα.

Ακουσε τον δισκο στο youtube (ευχαριστουμε τον χρηστη MrGeopapou που τα ανεβασε) και δες απο μονος σου.

Αν σου αρεσει η Τσαλιγοπουλου και τελος. Γιατι εμενα μου αρεσει απο την εποχη που το "Παραμιλητο Μου" εγινε d n'b υμνος στα χερια του Πατρελακη. Σημειωνω πως η εικονογραφηση του αλμπουμ ειναι κατι παραπανω απο ενδιαφερουσα, ειναι...γλυκια!

The Kills – Blood Pressures

Αφού διαλύθηκαν οι White Stripes, έπρεπε να γίνει κάτι για να ακούσουμε κάτι στεγνό στα αυτιά μας. Βέβαια, η πιθανότητα να μην ξανακούγαμε τους Kills ήταν μεγάλη, μιας και κανείς δεν ήξερε σε τι δρόμο ήταν μετά την κυκλοφορία του τρίτου τους album το 2008, ενώ η μαυρόγατα Alison τα βρήκε με τους Dead Weather του Jack White και φάνηκε πως βολεύτηκε. Ευτυχώς, η κυκλοφορία του “Blood Pressures” μόνο χαρές μπορεί να φέρει, όχι μόνο γιατί είναι η απτή απόδειξη πως ζουν και βασιλεύουν και γράφουν μουσική, αλλά και γιατί ο δίσκος παραδίδει σεμινάρια μινιμαλισμού, εθιστικών κιθαριστικών ριφ και ανθρώπινου εθισμού πάνω σ’ αυτά.

Οι δίσκοι των Kills ήταν από το πρώτο λεπτό δείγμα σκοτεινής, βασανισμένης γραφής. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως αναβίωσαν τη garage και την rock-blues σκηνή της νέας χιλιετίας με μεγάλη μαεστρία και απλές δομές. Αυτό επαναλαμβάνεται για άλλη μια φορά, με μια βασική διαφοροποίηση – τη σιγουριά ενός σημαντικού συγκροτήματος. Ενώ πολλοί θεωρούν το “Midnight Boom” τον καλύτερό τους δίσκο (και δεν θα μπω στη διαδικασία να διαφωνήσω), το 2011 τους βρίσκει απαλλαγμένους από κάποια υποτιθέμενη ευθύνη να κυκλοφορήσουν album αντάξιο κάποιου άλλου ή να κάνουν εντυπωσιακό comeback ή να ξεπεράσουν εαυτούς ή να πλησιάσουν άλλον ήχο ή διάφορα σενάρια που είχαν κατά καιρούς γραφτεί για το διάλειμμα που αποφάσισαν να κάνουν. Κι αυτό λειτούργησε αγχολυτικά, μιας και ίσως είναι η πρώτη φορά που γράφουν δυναμικά, χωρίς απαραίτητα να γράφουν δυνατά (για παράδειγμα το “The last goodbye”).

Το “Blood pressures” έχει ήδη κυκλοφορήσει από τις αρχές Απρίλη, το ίδιο και το πρώτο single, “Satellite”, από τέλη Ιανουαρίου. Αν μπεις στην επίσημη ιστοσελίδα του group και κάνεις subscribe, μπορείς να κατεβάσεις δωρεάν το “DNA”, ενώ αν το ψάξεις λίγο, θα μπορέσεις να ακούσεις όλη τη δουλειά από δωρεάν streaming. Το καλοκαίρι ήρθε και οι μπύρες κατεβαίνουν αβίαστα. Αν τις συνδυάσεις με αυτόν τον δίσκο, σε βλέπω να γίνεσαι στουπί.

"Hanna" // directed by Joe Wright

Ποια είναι η Χάνα; Είναι ένα κορίτσι εκπαιδευμένο να σκοτώνει. Είναι ένα όπλο.

Από εκεί ξεκινάς να βρίσκεις αναφορές στο σενάριο. Μπαίνεις και στο τριπακι "Μωρέ τι μου θυμίζει;". Λοιπόν φύγε από εκει. Φύγε λεμε. Ξέχνα και όλα όσα ξέρεις για τον βραβευμένο σκηνοθέτη και τα τρία μεγάλα ονόματα στα οποια βασιζεται η ταινια. Δεν σου τα αναφερω καν. Επικεντρώσου στην ουσια.

Το φιλμ που βγηκε σημερα στις αιθουσες ειναι μια περιπέτεια που προσπαθει να εχει βαθος. Το καταφερνει και δεν την λες τσιχλοφουσκα. Ομορφες εικονες. Ρυθμος. Η μουσικη των Chemical Brothers που ειναι γοητευτικα αταιριαστη. Σενάριο σχεδον ζιπαρισμενο αλλα στο υψος του. Ερμηνείες ανεκτες. Το κεντρο αυτου του πονηματος ειναι το παραμυθι, κοκκινη κλωστη δεμενη γυρω απο υπεροχο προσωπο της μικρης έφηβης πρωταγωνιστριας. Την βαζεις στην καρδια σου με το καλημερα σας, και οσες καφριλες και δολοφονιες και αν κανει εσυ θα σκεφτεσαι πως θελει μια συμπαράσταση και μια αγκαλιτσα. Αχου το!!!

Η Χανα βρισκεται ακριβώς στην μεση της αποστασης, μεταξυ της κυριας Salt και της Ματιλντα απο το Leon. Μονο που εχει ζησει πολυ πιο ησυχα τα παιδικα της χρονια απο την Ματιλντα, και μετα απο οσα τραβαει δεν ξερω αν θα μπει στη διαδικασία να μπλεχτεί με τις μυστικές υπηρεσίες οπως η Αντζελινα.

Αν σου αρεσει το σινεμα που προτείνει η τριλογία Bourne, το Salt, το Leon και πανω απο ολα το αρχετυπο του Bond.

Eva Theotokatou - A Story, A Drawing & Fifteen Songs

Οι συλλογές είναι επικίνδυνες. Δεν έχουν να κάνουν πάντα με το ταλέντο κάποιου ως μουσικού (μόνο), δεν έχουν κάνουν με το καλό γούστο (μόνο), δεν έχουν να κάνουν με το μουσικό ύφος ή κάποιο πιθανό concept που μπορεί να θέλει κάποιος να προβάλει (μόνο). Έχουν να κάνουν, κυρίως, με τις σκέψεις και τις ιδιαιτερότητες του compiler, τι κουβαλάει πίσω του, σε τι timing θα τον πετύχει η μάζωξη ηχογραφήσεων, αν θα πάρει τα δικαιώματα, αν το tracklist γίνει συνετά και με σκοπό κάποια συναισθηματική φόρτιση κάθε είδους και πολλά άλλα και συναφή. Για αυτό και μόνο, οι περισσότερες συλλογές που κυκλοφορούν στην παγκόσμια μουσική σκηνή, από soundtracks μέχρι dance mixtapes, είναι το λιγότερο… σαχλές; Και μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ τα κομμάτια που διαλέγουν, αυτό είναι το λιγότερο (δοκίμασε να ακούσεις έναν αγαπημένο σου δίσκο ανάποδα, από το τελευταίο στο πρώτο κομμάτι, κι αν σου αρέσει το ίδιο, εγώ να κερδίσω αύριο Grammy καλύτερου Tropicana album).

Επιστρέφοντας στο θέμα (όχι ότι έφυγα ποτέ, παράλληλη δράση θα ονόμαζα τον πρόλογο), όταν αποφασίσεις να βάλεις στη δισκοθήκη σου την ιστορία, τη ζωγραφιά και τα 15 tracks που ξεκοκάλιζα τα πρόσφατα 24ωρα, θα μπεις σε μια διαδικασία να καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής. Το θέμα είναι ότι στην προσπάθειά σου αυτή, θα πέσεις σε μια παγίδα που δεν περίμενες – θα έχεις στο repeat το δισκάκι, θα γουστάρεις που δεν θέλει να το παίξει indie ή electro ή η-παρακαταθήκη-μιας-radio-producer-που-τώρα-κυκλοφορεί-και-δίσκο ή club-collectiva ή whatever. Η ροή και το συναίσθημα των κομματιών είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό εδώ μέσα. Η αίσθηση πως είσαι στη μέση μιας διαδρομής, χωρίς να ξέρεις από πού ακριβώς ξεκίνησες ή πού θα καταλήξεις, μιας και την απολαμβάνεις σε όλα της τα μήκη και όλα τα της πλάτη.

Το tempo θα το βρεις να κατεβαίνει σταδιακά, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε κάθε διαδρομή – χορεύεις, τα σπας, τρως, χαλαρώνεις, φιλάς, ξαπλώνεις/γνωρίζεις, λαχταράς, δίνεσαι, αφήνεσαι, συνηθίζεις, ηρεμείς/δημιουργείς, καταναλώνεσαι, υπερωρείς, παθαίνεις κορεσμούς, παραιτείσαι. Ο εθισμός έρχεται από νωρίς και με το πιο ιδιαίτερα χρωματισμένο από τα 15 κομμάτια (“A love song”). Σου αρέσει που ακούς φωνές τύπου Lisa Mitchell και Anya Marina, αλλά και indie pop anthems τύπου “Heroes”, μιας και δεν τα περιμένεις να έρχονται στο χάσιμο των pads. Ενθουσιάζεσαι γεωμετρικά με το γεγονός ότι ο Tareq (με το “Mosquito”) και ο Nikonn (με το “The sea”) ανήκουν στην ελληνική αγγλόφωνη δισκογραφία και έχουν κοινό (σημάδι πως ο κόσμος έχει σχεδόν ξυπνήσει και τα μπουζούκια δεν είναι πάντα το σημείο αναφοράς. Δεν τα σνομπάρω, έχω πάει πολλάκις). Συγκινείσαι στην παρουσία και μόνο της φωνής του μοναδικού Tom Baxter, αναλώνεσαι στα έγχορδα των Irrepressibles, που σου θυμίζουν Anthony, αλλά δεν είναι, και επιστρέφεις ξανά στον πόνο της Amanda Blank.

Το θέμα, από το οποίο μπορεί και να ξέφευγα αλλά τελικά το βρήκα, δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ. Είναι όλο στο μυαλό ενός δήθεν μουσικογραφιά που θέλει να το παίξει ξερόλας. Είναι ασαφές και συγκεκριμένο, όπως και η μουσική. Από την αρχή μέχρι το τέλος, στο repeat και μέχρι να κάνεις eject το δισκάκι. Είναι στην αίσθηση που σου αφήνουν τα λόγια του booklet, είναι το artwork πάνω σε μια μηχανή και σε ένα πιάνο, είναι το πρόσωπο πίσω από αυτά, είναι όλα έτσι όπως παρουσιάζονται κι έτσι όπως αφήνονται να εννοηθούν. Οι συλλογές είναι επικίνδυνες. Και από την ανάποδη.