Καιρό είχα να προωθήσω έτσι καλλιτέχνη. Θα συνεχίσω μέχρι να με βαρεθεί το σύμπαν. Απλά γιατί ο Jamie Woon είναι αυτός που έφερε έναν ήχο στα αυτιά μου πέρα από κάθε προσδοκία.Ναι θα ειμαι υπερβολικός αλλά αυτός ο δίσκος μου γύρισε το κεφάλι ξανά προς τις Rhythm & Blues (aka Rn'B) φόρμες, όπως είχε κάνει ο Kenna αλλά εκείνος με μια σαφώς πιο rockatronica προσέγγιση - περιμένω πως και πως και τον δικό του δισκο. Εκεί είναι οι βάσεις του Woon λοιπόν, και αυτό το είδος επανεφευρισκει.
Μπορεί στη χώρα μας να μην αγαπάμε πολύ το αμερικάνικο ιδίωμα, αλλά αγαπάμε τα άλλα στοιχεία με τα οποία το μπολιάζει, την μαυρίλα, τις ατμόσφαιρες και τελευταία το νταμπστεπ ή αν θες το 2-step.
Την ώρα που η Γηραιά Αλβιώνα αποθεώνει την πλέον σταρουμπα Katy B και τον αλτερνατιβ James Blake (αγαπημένο θέμα του πάντα ενημερωμένου Indiependent Magazine -ας μας επιτρέψει ο editor in chief Νικος Δασκαλοπουλος ) , ο Jamie στέκεται όπως αναφέρει και το Pitchfork, στην μέση. Το καλύτερο όμως που διάβασα για αυτό τον δίσκο είναι πως έτσι θα ακουγόταν το άλμπουμ που θα κυκλοφορούσε ο Burial αν ηταν τραγουδιστής, σαφέστατα επηρεασμένο από την συνεργασία τους.
Ξέρω πως δεν είναι και εύκολο να βρει το κοινό του ενας τέτοιος δίσκος γιατί ούτε απόλυτα mainstream είναι, ούτε απόλυτα χορευτικός, ούτε απόλυτα εναλλακτικός. Είναι όμως όλα αυτά μαζί .
Κερασάκι στην τούρτα μια εκπληκτική φωνή και στίχοι για το status σου.
"I love a girl who loves synchronicity / Stimulated by nothing more than the meeting of minds" απο το ηδη αγαπημένο Gravity.
Αν σου αρέσει η δουλεία του Burial, φαντάσου την σε μια λιγότερο πειραματική απόδοση, βάλε μαζί τις κιθάρες του Babyface, έναν μελαγχολικό και πιο μπάσο Bedingfield και έφτασες..open your mind to the nu-rn'b!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου