I got a middle finger for mass media, mute the news
Cause when the gun draws, you see familiar views
Which gives me the right to break the rules
Say fuck radio if the people can't pick and choose
Κλέβω λόγια από τον ίδιο, ώστε να γίνει καλύτερα κατανοητό το sophisticated αλλά streetwise λεξιλόγιο του Pharoahe. Ο Αμερικανός ράπερ θα μπορούσε να είναι ένα υβρίδιο της ποίησης της Jill Scott, του επιθετικού rapping του Busta, (ενίοτε) των soulful παραγωγών του Kanye και της καλλιτεχνικής ακεραιότητας των The Roots. Κι αυτό ακούγεται και στην τρίτη δουλειά του, “W.A.R. (We Are Renegades)”, η οποία κυκλοφόρησε στα τέλη Μαρτίου και, δυστυχώς, δεν έτυχε της εμπορικής αποδοχής που της αξίζει.
Το album αυτό έχει μια ροή που θα ζήλευαν πολλές παραγωγές. Δεν υπάρχει κοιλιά, δεν υπάρχει αδύναμο rhythm section και μπασογραμμή που να μην σου παίρνουν τα μυαλά, δεν υπάρχει συμμετοχή που να λειτουργεί βιτρινέ, μιας και όλοι καταθέτουν τον εαυτό τους, ενώ κομμάτια σαν τα “Let my people go” & “Black hand side” είναι για σεμινάρια. Ο Pharoache ισχυρίστηκε πως ήθελε με αυτό να γυρίσει πίσω στη δεκαετία του 90’, στην εποχή που το ραπ ανθούσε, που είχε ξεπεράσει τη new jack swing μόδα και που έγινε σταδιακά ο πρόδρομος για το contemporary r’n’b και το neo-soul. Βέβαια, όσο και να υπάρχουν αναφορές εκεί, ο δίσκος είναι αμιγώς urban και επίκαιρος σε θέματα παραγωγής, κρατώντας τις αναφορές αυτές στο φόντο.
Ο Pharoache Monch είναι ένας χαρισματικός καλλιτέχνης που προβάλλει τις ανησυχίες του και την επαναστατικότητά του με ό,τι ηχογραφεί. Αυτό που θα ήθελα εγώ από αυτό το album θα ήταν περισσότερο αυθορμητισμό και λιγότερο στρατευμένη τακτική τύπου «Θα ηχογραφήσω κάτι που να με γυρίσει στο hip-hop των mid 90’s, αλλά και να μιλήσω κοινωνικοπολιτικά». Ψιλά γράμματα θα μου πεις, ξέρω. Παραμένει masterpiece, έστω κι έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου