Η Jessie J είναι μια hardcore τύπισσα από το Essex, που έχει ήδη κερδίσει το Critic’s Choice Award του 2011 στα Brits. Έχει στο βιογραφικό της το “Party in the U.S.A.” της Miley Cyrus (ως συνθέτης), ο Justin έχει δηλώσει στο πρόσφατο παρελθόν πως είναι η καλύτερη τραγουδίστρια αυτή τη στιγμή στον κόσμο, ενώ στο ντεμπούτο της βλέπουμε να συνεργάζεται, μεταξύ άλλων, και με τον πολύ Dr. Luke. Με λίγα λόγια, θα περίμενε κανείς το “Who you are” να είναι η pop καινοτομία της χρονιάς από μια συμπαθέστατη φάτσα που έχει σκοπό να κατακτήσει τον κόσμο. Για να είμαι κι εγώ με τη σειρά μου ειλικρινής λοιπόν, αν βγάλεις τη βαρυσήμαντη φωνή και προσωπικότητά της μέσα από τα τραγούδια, το αποτέλεσμα είναι ένας pop/r’n’b δίσκος κομμένος και ραμμένος για… τη Cheryl Cole; Nat Gud.
Μετά από πολλές ακροάσεις, δεν μπορώ να αλλαξοπιστήσω για το γεγονός ότι ο λόγος που ακούω το “Who you are” είναι η ίδια η Jessie. Η φωνή της κάνει στην κυριολεξία ακροβατικά και τα λόγια της καίνε σαν ερωτική απογοήτευση και εξομολόγηση ταυτόχρονα. Δεν είναι η ερμηνεύτρια τύπου Adele που μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις με το που πάει να αρθρώσει κάτι και να το βάλει σε μια μελωδία. Δεν είναι ερμηνεύτρια τύπου Jazmine Sullivan που έχει τη μαυρίλα στο τσεπάκι της και βρυχάται πόνο και δράμα. Δεν είναι ούτε κορίτσι τύπου Lily Allen που τραγουδάει ανάμεσα σε πεταλούδες για να πει στον πρώην της ότι μπορεί και χαμογελάει μόνο όταν τον βλέπει να πονάει. Η Jessie λανσάρει από μόνη της κάτι πολύ φρέσκο και γυαλιστερό, δυναμικό και urban την ίδια στιγμή. Αυτό που απογοητεύει είναι ότι για μια τέτοια περσόνα γράφτηκαν παραγωγές (μερικώς, όχι αμιγώς) που θα μπορούσε να τις πει οποιοδήποτε κοριτσάκι των βρετανικών reality ή μια πιο risky Cheryl με δόσεις από κάποιες Αμερικάνες ραπ ντίβες των 90’s, βλέπε Lil Kim. Κι αυτό λέγεται με μια λέξη “κρίμα”.
Επί της ουσίας, τα κομμάτια που έχουν παίξει περισσότερο μέχρι τώρα είναι σοφές επιλογές με καλύτερο το εισαγωγικό “Price tag”. Οι μπαλάντες τύπου “Big white room” είναι απαραίτητες για να καταλάβεις το μεγαλείο της φωνής της, αλλά στο τέλος της ημέρας καταλαβαίνεις ότι η ίδια αξιοποιεί τον εαυτό της στο μέγιστο σε crossover κομμάτια τύπου “Mamma know best” και “Nobody’s perfect” (τρίτο single για Βρετανία, δεύτερο για Αμερική).
Η Jessie J έχει star quality από τα λίγα που υπάρχουν εκεί έξω. Κι αν τραγουδίστριες τύπου Adele αποδεικνύουν ότι το λεγόμενο “πακέτο” δεν υπάρχει (και τι να το κάνεις με τέτοιο ταλέντο;), η Jessie το έχει και μπορεί με αυτό να πάει πολύ μακριά κι ακόμα παραπέρα από το μακριά. Ευελπιστώ σε περισσότερες δόσεις από την ίδια στο εγγύς μέλλον και λιγότερες δόσεις από άλλες όσον αφορά στα δικά της καμώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου