Listen Without Prejudice – November 2008

Έφτασε και ο Νοέμβριος, πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, το κρύο δεν λέει να σφίξει, τα λεφτά λιγοστεύουν, τα έξοδα πολλαπλασιάζονται και το δώρο των εορτών φαντάζει σωτήριο για όσους τα έχουν βρει σκούρα μετά τις καλοκαιρινές διακοπές και τα περιττά έξοδα (ίσως και τα περιττά κιλά με τόσο φαγητό). Μέσα στα πλαίσια λοιπόν μιας θεμιτής σπατάλης, που την βαφτίζεις περισσότερο επένδυση για να λέμε και του στραβού το δίκιο, έρχονται κάποιες νέες κυκλοφορίες κομματιών που δεν μπορείς να προσπεράσεις. Αυτές λοιπόν είναι που μας απασχολούν βασανιστικά και γλυκά τις τελευταίες ημέρες και δεν έχουμε κανένα λόγο να τις κρατήσουμε μόνο για πάρτη μας. Για πάρτε μια γεύση:

10. Kevin Rudolf Feat. Lil Wayne – Let It Rock... γιατί μας ξέφυγε τον προηγούμενο μήνα.
9. Jack White Feat. Alicia Keys – Another Way To Die… για την μεγαλειώδη παραγωγή και την παράδοξη συνεργασία – τίποτα άλλο.
8. Beyoncé – If I Were A Boy... γιατί το κομμάτι αυτό αναδεικνύει το ταλέντο και τη φωνή της (το κορμί το έχουμε χορτάσει τόσα χρόνια πια!).
7. Kanye West – Love Lockdown… γιατί πρόκειται για μια επιστροφή που θα προκαλέσει αντιδράσεις.
6. Little Jackie – The World Should Revolve Around Me... γιατί οφείλει να μην περάσει απαρατήρητο.
5. Tracy Chapman – Sing For You... γιατί η βασίλισσα της folk-pop ξέρει να γράφει καλή μουσική.
4. Dido – Don’t Believe In Love… γιατί είμαστε ερωτευμένοι με τη φωνή της.
3. Laura Izibor – From My Heart To Yours... γιατί “Ireland has soul”, όπως έγραψε και το Rolling Stone.
2. Antony And The Johnsons – Another World... γιατί ο άνθρωπος αυτός και η μπάντα του επαναπροσδιορίζουν την pop αισθητική – τέλος.
1. Janelle Monae – Many Moons… γιατί όταν το ακούμε και όταν το βλέπουμε (κυρίως) δεν την παλεύουμε. Respect to Miss Monae!

Καλή ακρόαση… you Motherfunkerz!

"4:13 dream" the Cure

Μετά από τόσα χρόνια μια νέα κυκλοφορία για το συγκρότημα του κύριου Smith δεν θα περίμενε κανείς ότι θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοιο ενδιαφέρον. Οι περισσότεροι από εμάς, που αγαπάμε τους Cure, έχουμε κολλήσει σε δίσκους ορόσημα, παλιούς, άλλων εποχών. Δεν περιμένουμε κάτι καλύτερο ή έστω αντάξιο. Να όμως που φέτος όλοι μιλάγαμε για την επικείμενη κυκλοφορία τους. Λες και είχαμε ψυχανεμιστεί το πολύ καλό αποτέλεσμα.
Το “Underneath the Stars” που ανοίγει το άλμπουμ είναι ένα τραγούδι κλασσικής Cure δομής. Μια μεγάλη ανεπτυγμένη πλήρως ιδέα στην εισαγωγή, είσοδος των φωνητικών με εφε, μελαγχολία. Ακολουθεί το upbeat “The Only One” και μια σειρά από συνθέσεις αξιόλογες, αδύνατον να αδιαφορήσεις για αυτές. Έτσι όπως είναι οι δουλειές τους εδώ και μια εικοσαετία περίπου. Μισό μέρος σκοτεινιά ενός κρύου χειμωνιάτικου απογεύματος και μισό μέρος χαρά της ζωής.
Εντάξει, η φωνή του Smith είναι κουρασμένη. Αλλά πόσο μπορεί αυτό να στερήσει από τον εκπληκτικό frontman που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά, τον λυρισμό της ασύλληπτης χροιάς του; Σκέφτομαι πως όταν μια φωνή είναι τόσο ιδιαίτερη μπορεί να είναι από μόνη της ένας λόγος για να αγαπήσεις μια δισκογραφική δουλειά. Ας είναι και μέτρια δουλειά.
Η μουσική μιλάει καλύτερα μόνη της. Για αυτό εγώ σταματάω εδώ. Απλά θα συμπληρώσω ότι από αυτό τον δίσκο οι δυνατότερες στιγμές είναι τα “Freakshow”, “Siren song”, The Scream” και τα δυο πρώτα κομμάτια που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Αν σου αρέσουν τα “Wish”, “Disintegration”, “Wild Mood Things”, “Head at the Door”, δηλαδή προηγούμενες δουλειές των Cure, και αυτό γιατί δεν θυμίζει κάτι άλλο. Τίποτα άλλο. Δεν σε αφήνει να σκεφτείς κάτι άλλο. Αυτή η φωνή ζητάει αποκλειστικότητα.

"Knowle West Boy' Tricky

Ο φιλαράκος μας ο Tricky είναι πάλι μαζί μας και ευτυχώς είναι καλά. Βέβαια εμένα μου άρεσε πάρα πολύ όταν είχε και τα χάλια του τα μαύρα και τα ναρκωτικά ήταν το πρωινό του και το δεκατιανο του. Άλλα γεύματα δεν είχε.
Θυμάμαι όταν βγήκε το “Nearly God” είχαμε πάθει την πλάκα μας. Ο τύπος είχε κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ γεμάτο συμμετοχές δυναμίτες(Bjork, Neneh Cherry, Terry Hall, Alison Moyet) που έμοιαζε σαν να είχε ποτίσει τους πάντες κρακ και τους έδεσε και ένα μικρόφωνο. Το trip hop βασίλευε. Απόλυτα δικαιολογημένα.
Δεκαπέντε χρόνια μετά το αριστούργημα του και ενδιάμεσα καλά(Angels with dirty faces) και κακά άλμπουμ (Blowback) επιστρέφει με το «Knowle West Boy» και έρχεται για μια εμφάνιση στην Αθήνα στις 25/11.
Σαφέστατα πιο ανεβασμένη διάθεση στην μουσική, με ένα ‘Baby Come On’ σχεδόν dance και ένα ‘Puppy Toy’ έτοιμο για πιάνο μπαρ. Προσωπική μου κόλαση είναι το μαύρο “Past Mistake”, αν και η πιο σκοτεινή του στιγμή είναι το ‘Veronika’. Κερασάκι στην τούρτα η dirty sexy διασκευή στο ‘Slow’ της Kylie, έτσι για μια σίγουρη επιτυχία. Αλλά νομίζεις τον νοιάζει η επιτυχία. Μοιάζει σαν να μην πέρασε ποτέ από το μυαλό του. Αυτό το μυαλό που βουτάει στα βρώμικα νερά που μαζεύονται από την βροχή, στις λακκούβες στα πλακόστρωτα του Λονδίνου.
Αν πίστευες ότι ο Burial και το dubstep είναι ότι πιο σκοτεινό και βιομηχανικό έχεις ακούσει, τότε δεν έχεις ακούσει Tricky. Αυτή την φορά αξίζει και το καινούργιο υλικό. Πίστεψε με. Να το ακούσεις ζωντανά. Θες να ξέρεις το γιατί; Ακολούθησε με.(pass:goblin)

Αν σου αρέσει μια βόλτα μέσα στη βροχή στο κέντρο της πόλης, να έχει σκοτεινιάσει και οι δρόμοι να έχουν γεμίσει σκιές. Αυτός ο άνθρωπος με εμπνέει!!!

"Forth" The Verve

Δεν ακολούθησα ποτέ φανατικά τους Verve. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μου αρέσουν. Ακόμα και οι solo προσπάθειες του Richard Ashcroft δεν με άφησαν αδιάφορο, κυρίως βέβαια το αριστουργηματικό “A song for the lovers” του 2000. Αν λοιπόν μετά από 10 χρόνια διάλυσης, αρκετών solo επιτυχιών και αποτυχιών, ένα μεγάλο βάρος από την ιστορία που έγραψε ο δίσκος “Urban Hymns” αλλά και μια εξίσου μεγάλη αναμονή για το πολυπόθητο comeback έρχονται να μας πείσουν ότι το “Forth” είναι το δισκογραφικό γεγονός της χρονιάς, τότε θα πρέπει να το ξανασκεφτούν.
Εντάξει, δεν μιλάμε για έναν απαράδεκτο δίσκο, προς Θεού! Πως όμως μπορείς να μιλήσεις για κάτι σπουδαίο από την στιγμή που η παραγωγή βρίσκεται λίγες στιγμές μόνο μετά την διάλυση του σχήματος, πίσω στο 1998; Και δεν μιλάω για την αισθητική και την προσέγγιση του ήχου, αλλά για τη διάθεση των μελών του συγκροτήματος να πάνε τη μουσική τους μπροστά. Κι αν για ένα φεγγάρι αυτό φάνηκε να είναι δυνατό (άκου το πρώτο single “Love is noise” και το εισαγωγικό “Sit and wonder”), η συνέχεια της ακρόασης καταλήγει να είναι βαρετή. Και δεν πηγαίνω το θέμα στο ευκόλως εννοούμενο, δηλαδή το tempo (αργό όσο δεν πάει), αλλά για τις χλιαρές συνθέσεις που προσπαθούν απεγνωσμένα να ανεβάσουν το hype της κυκλοφορίας αυτής στα επίπεδα που μόνο οι ευγενείς μας πόθοι θα μπορούσαν να το ανεβάσουν. Τι κι αν περίμενα να περάσουν αρκετά λεπτά για να έρθει το πολύ καλό “Noise Epic”; Όταν κατάλαβα εγκαίρως ότι πρόκειται για άλλο ένα 8λεπτο που δεν δικαιολογεί στο ελάχιστο την διάρκεια και την ανάπτυξή του, τότε το έριξα στο γνωστό κόλπο – το repeat στα δύο πρώτα κομμάτια μπας και εξιλεωθώ που το άκουγα άσκοπα τόση ώρα. Sorry, next comeback plz...

P.S. Για τους φανατικούς του είδους συνιστώ και το επιλογικό “Appalachian Strings”. Για τους υπόλοιπους: “Love is Noise/Love is pain/Love is these blues that you're feeling again…”.

Lifo Nights@BIOS

Φεστιβάλ δεν ξέρω αν μπορείς να το πεις. Ήταν κάτι σαν “έλα από το σπίτι που έχουν έρθει κάτι φίλοι”. Χύμα. Τελείως όμως.

Παρασκευή το line up ήταν IσόγειοTaki Tsan, Cast-a-Blast!
Υπόγειο Ekelon, Appleblim, Distance, Pinch
Σάββατο Ισόγειο Monika, Matt Elliott
Υπόγειο Miho Cod , Fantastikoi Hxoi, Larry Gus, John Maus

Άκουσα ότι οι Cast A Blast έδωσαν ρέστα και φωνάρα η τραγουδίστρια. Εμείς πάλι είδαμε το μάζεμα των οργάνων και του εξοπλισμού και πολλά προλάβαμε. Ωραίος χώρος το ισόγειο του BIOS μέσα στη μαυρίλα του(βλ.φωτογραφια). Στο υπόγειο κατεβήκαμε περνώντας μέσα από τον ατελείωτο κόσμο που είχε μαζευτεί μέσα έξω. Παρεμπιπτόντως είμαι σίγουρος πως όλος ο κόσμος που καθόταν έξω σήμερα είναι στο κρεβάτι με 40 πυρετό-άντε 38, παρακάτω δεν μπορώ να το αφήσω.
Κάτω λοιπόν πήγαμε για να ακούσουμε Εκελον.
Το ευχαριστήθηκα. Σκοτεινός. Σχεδόν πειραματικός. Το μόνο κακό είναι ότι ο κόσμος χόρευε ελάχιστα. Οι Appleblim ανέβασαν λίγο τον κόσμο αλλά… είχα και άλλες υποχρεώσεις. Φύγαμε λοιπόν.
Την επόμενη μέρα δηλαδή Σάββατο, ήθελα πάλι να πάω να δω κάτι πολύ συγκεκριμένο. Όχι τη Μόνικα βέβαια. Την τελευταία φορά που την είδα, κοιμήθηκα. Συγνώμη κιόλας αλλά δεν ξαναπαω. Μιλάμε για κανονική υπνωτίστρια. Εγώ ήθελα να ακούσω Φανταστικούς Ήχους. Ανακαλύψτε τους. Εκπληκτικός ο τύπος(για έναν πρόκειται). Τα ρέστα μου. Όλοι στις επάλξεις στο υπόγειο. Πολύ χορός λέμε. Αλλά είχαν κλειστό τον εξαερισμό; Είχαν κλειστή την δεύτερη πόρτα; Δεν ξέρω. Αλλά ξέρω να πω πως έγινα μούσκεμα. Εντελώς μούσκεμα όμως έγινε και ο John Maus, καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης!!! Άδειασε το υπόγειο αλλά ο τύπος τα έδινε όλα σε μια εξαντλητική performance. Μόνο έτσι μπορείς να τον χαρακτηρίσεις για να μην τον κακοχαρακτηρισεις, μη σου πω και να τον σιχτιρίσεις! Έπαιξε 80’s-τιλα που αρέσει στην Ελλάδα, τύπου new wave με ολιγη από dance.
Φύγαμε και από εκεί όταν έκλεισε ο Maus. Μαζί έκλεισε και η αυλαία αυτής της πραγματικά καλής προσπάθειας να γίνει ένα event (δωρεάν να σημειώσω) στην πόλη που καταπίνει οτιδήποτε καλλιτεχνικό.

"One Of The Boys" Katy Perry

Ο λόγος που γράφω για την Katy Perry δεν είναι και τόσο απλός. Αποτελεί ένα συνονθύλευμα διαπιστώσεων, pop αδυναμιών και ενστίκτου. Τι σημαίνουν όλα αυτά εν ολίγοις; Ότι έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η πρώην αοιδός της Christian Pop (ναι, υπάρχει κι αυτή η κατηγορία) είπε να κάνει ένα mainstream πέρασμα στο ευρύ κοινό και να αποδείξει τοιουτοτρόπως ότι οι τσιχλόφουσκες ζουν και βασιλεύουν. Έχουμε και λέμε λοιπόν...
Ένστικτο: Όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά το “I kissed a girl” πριν από μερικούς μήνες, πολύ πριν ανέβει στην κορυφή του Billboard, είχα προβλέψει ότι θα γινόταν μεγάλη επιτυχία (με την βοήθεια μιας μαγικής σφαίρας, μερικών καρτών ταρό και την τέχνη της αυγομαντείας). Δεν πέρασε πάνω από ένας μήνας λοιπόν και όλοι μιλούσαν για τη νέα αμερικανίδα που έχει τρελάνει τα ραδιόφωνα. Η ικανοποίηση σε πρώτο στάδιο ήταν θεμιτή – είχα δίκιο.
Pop αδυναμίες: Δεν ξέρω αν το παραδέχονται οι περισσότεροι, εγώ πάντως δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ πως με την ίδια όρεξη που ακούω Kings Of Leon ακούω και Christina Aguilera. Και φωνάρα είναι και sexy είναι και καλές επιλογές κάνει όσον αφορά στους συνεργάτες της και όλα τα καλά του Θεού έχει. Με την ίδια λογική λοιπόν είχα την πεποίθηση πως ίσως η μικρή Katy να κρύβει κάτι καλό πίσω από την τσαχπινιά του πιασάρικου lesbian anthem.
Διαπιστώσεις: Να ξεκινήσω με την διαπίστωση ότι κουράστηκα τόσο πολύ να ακούω το “I kissed a girl” που ευχαρίστως θα ηχογραφούσα κομμάτι με τίτλο “I f***ed a boy” (no offense, just kidding) για να πουλήσω ακόμα περισσότερα εκατομμύρια δίσκους, να προταθώ για Video Music Award στην κατηγορία Video Of The Year (ούτε που θέλω να φανταστώ τι θα έδειχνε το video-clip) αλλά και να πάρω την έγκριση της Madonna. Αυτό σημαίνει ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα η δίδα Perry με έκανε ακόμα πιο προκατειλημμένο με την πάρτη της. Τι ήθελα και άκουσα λοιπόν ολοκληρωμένο τον δίσκο “One Of The Boys”; Η συνέχεια οφείλει να ξεκαθαρίσει το τοπίο... δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα.
Σαν να μην έφτανε η ετυμηγορία ότι η εν λόγω κοπελιά φίλησε μια άλλη κοπελιά και τα είδε όλα μπλε (κοινώς, της άρεσε), ήρθε και ένα άλλο κομμάτι ονόματι “You’re so gay” να τα ισοπεδώσει όλα. Συμπαθητικό, αλλά μήπως θα πρέπει να κατοχυρωθεί με αφορμή αυτή την κυκλοφορία μια κατηγορία με τον τίτλο Homosexual Pop (όπως
Christian Pop, R’n’b Pop και λοιπά...); Δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί.
Η φωνή της δεν είναι κακή, το παραδέχομαι. Όχι ότι οι συγκρίσεις με την Pink ή την Lily Allen στέκουν βέβαια (ούτε για πλάκα καλή μου). Ρεπερτοριακά φέρνει πολύ σε Avril Lavigne (άκου το “Hot & Cold”), ενώ η μπαλάντα “ Mannequin” πνίγει από μόνη της μια συμπαθητική μελωδία στον βούρκο μερικών αδιάφορων, εφηβικών στίχων που τους αποθεώνει μια από καρδιάς ερμηνεία (έλεος). Τι να σου κάνει και μια ομάδα παραγωγής με το όνομα Matrix; Ότι μπορεί σώζει η δόλια...
Τελικά δεν έχω τίποτα προσωπικό με την Katy Perry. Και αν αποφασίσω να κυκλοφορήσω το “I f***ed a boy” (κοίτα να δεις που το σκέφτομαι σοβαρά), θα είναι η πρώτη που θα σκεφτώ για να μου δώσει συμβουλές. Απλά δεν μπορώ τόση πλύση εγκεφάλου, αρνούμαι να την δεχτώ, τι να κάνω, σκοτώστε με. Next Bubblegum plz…

"OH (ohio)" Lambchop

Άκουσα χθες το βράδυ το δίσκο τους. Ως το τέλος. Εδώ και μέρες κολλούσα στα πρώτα τρία τραγούδια. Κακώς.
Δεν έχω και μεγάλη αγάπη για την χαλαρωτική country ή την φολκ του ύπνου που μας τάισαν εδώ και δυο-τρία χρόνια όλοι μα όλοι. Είχα και ένα κακό προαίσθημα για αυτό τον δίσκο. Σκεφτόμουν τι να μπορούν πια να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Σίγουρος πως θα βαρεθώ πολύ γρήγορα, έβαλα το άλμπουμ να παίξει κατά τις 00:30. Τελικά κοιμήθηκα στις 02:00.
Η μουσική υπέροχη. Σε παίρνει στα χέρια της από την πρώτη στιγμή και σε ταξιδεύει. Όσο και αν ακούγεται κοινότοπο. Είναι αλήθεια. Soul, ολιγη από folk, ελάχιστη κιθαριστικη ποπ των 80’s-ορκίζομαι σε κάποιο σημείο άκουσα τον Marr να χορεύει στις χορδές της κιθάρας- και φυσικά(από το Nashville είναι τα παιδιά ντε) γερή δόση από country. Μια φωνή σαν μελωδικός Shatner ή ακόμα ένας κατατι πιο χαρούμενος Stuart Staples(Tindersticks).
Άκουσε το. ΑΚΟΥΣΕ ΤΟ! Περισσότερες από μια φορά. Άστο να ωριμάσει μέσα σου.
Δεν ξέρω τι έπαθα αλλά… Lambcop rules!!!
Πάω για εξορκισμό!
Πριν φύγω όμως, με το δαιμόνιο του Kurt Wagner και της τρελοπαρεας (ποιας;) του ακόμα να με κυριεύει, θα σας αποκαλύψω τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, που είναι όλος ο δίσκος κατά βάση αλλά ας πάει και το παλιάμπελο…
Ohio, of Raymond, Slipped Dissolved and Loosed, A hold of You, I believe in You(διασκευη από Don Williams), Popeye…αν συνεχισω θα πω για όλα!

Αν σου αρέσει οι φωνες και οι μελωδίες των Otis Redding, Roy Orbison, Johny cash, ή να εχεις μια αγκαλια και να παιζεις σκακι ή στη χειροτερη να βαριέσαι και να πετας καπακια στα βαρελια μεχρι να ωριμασει το ουισκι (το χασα τελειως) !!!

"Another World"(EP) Antony And The Johnsons

Η πρώτη φορά που έφτασε στα αυτιά μου το “Cripple and the starfish” έφερε τα πάνω-κάτω στην θεωρία μου περί τέχνης. Φτάνει ένα πιάνο και μια φωνή-κυριολεκτικά-μουσικό-όργανο για να με οδηγήσει σε ένα υποτιθέμενο ζενίθ μουσικού οργασμού; Φτάνουν μερικοί σαδομαζοχιστικοί στίχοι και μια ανδρόγυνη, απόκοσμη παρουσία για να βάλεις στην βασιλική θέση των προτιμήσεών σου τον Antony Hegarty και την παρέα του; Μήπως όχι μόνο φτάνουν αλλά περισσεύουν κιόλας;
Και δεν μένω εκεί, το ζουμί είναι αρκετό. Όταν ο δίσκος του 2005 “I am a bird now” κέρδισε το Mercury Prize για την ηχογράφηση της χρονιάς, δεν είχα πάρει και πολύ χαμπάρι περί τίνος πρόκειται. Η ρετσινιά, καλώς εννοούμενη, του “Cripple and the starfish” δεν είχε κατασταλάξει μέσα μου για να καταφέρω να πάρω στα πιο σοβαρά την υπόθεση Antony. Όχι ότι μου πήρε και πολύ, κουβέντα να γίνεται. Αφορμή φυσικά στάθηκε η συναυλία που έδωσε το σχήμα μέσα στο 2006 στο θέατρο Βράχων με opening act τους εξίσου εκλεκτούς Joan As Police Woman της Joan Wasser. Έκτοτε δηλώνω ερωτευμένος με ότι έχει περάσει από τη φωνή και το ταμπεραμέντο του κυρίου Hegarty. Από τα disco απωθημένα του που έφεραν πρόσφατα τον τίτλο “Blind” μέχρι τη συμμετοχή του στο “I’m your man” για λογαριασμό του Leonard Cohen. Εντάξει, εντάξει, θα φτάσω και στα προκείμενα, υπομονή...
Και φτάνουμε στο 2008 και την προετοιμασία του εδάφους για την υποδοχή του δίσκου “The crying light”. Είναι γνωστές οι EP κυκλοφορίες του Antony πριν από κάθε ολοκληρωμένο δίσκο. Εξού και το ολόφρεσκο “Another world” που είναι διαθέσιμο στο εμπόριο εδώ και κάτι μέρες (πιο συγκεκριμένα από τις 7 Οκτωβρίου). Αν περιμένατε ότι το αναμενόμενο καλλιτεχνικό ρίσκο της ομάδας θα έτεινε στην στροφή του ήχου, τότε έχετε αυταπάτες. Το ρίσκο έρχεται επί της ουσίας. Στη μουσική. Στη φόρμα που στήνεται το κομμάτι. Στη minimal σύλληψή του. Σε ένα πιάνο που είναι έτοιμο να φωνάξει από το πολύ reverb και τα επαναλαμβανόμενα μέτρα. Στην αισθητική, που δεν έχει να κάνει με το avant-garde παραμύθι του πρώτου, ομώνυμου δίσκου ούτε με τις ατμόσφαιρες και τις ορχηστρικές μεγαλουργίες του δεύτερου, αλλά με τη ρετρό, σχεδόν κινηματογραφική εικόνα του “Another world” που φέρνει στο ίδιο μονοπάτι την ψυχεδέλεια και την αρμονία. Αν αυτό που ακούω είναι μόνο ένα μικρό δείγμα όλης της δουλειάς, τότε μπορώ από τώρα να πέσω θύμα ενός θεμιτού σουρεαλισμού και να βροντοφωνάξω ότι το “Crying light” είναι ο καλύτερος δίσκος του 2009. Antony, ειλικρινά δικός σου…

"Perfect Symmetry" Keane

Δεν είναι πολλές οι φορές που ένα συγκρότημα σου κινεί την προσοχή ανάμεσα στα χίλια που ακούς κάθε χρόνο. Να έχει κάτι διαφορετικό, κάτι περίεργο, έξυπνο, συγκινητικό για σένα-έστω μόνο για σένα. Ένα από αυτά τα συγκροτήματα όσον αφορά σε μένα, είναι οι Keane.
Όταν κυκλοφόρησε το “Everything changes” δεν έπαθα και φρίκη αλλά μου κίνησε την περιέργεια η απουσία κιθάρας. «Μα όλο αυτό που ακούω είναι keyboards; », σκέφτηκα. Έτσι αγόρασα το “Hopes and Fears” και άλλο δισκάκι δεν ξαναμπήκε για πολλές μέρες στο cd player. Όπως καταλαβαίνεις είχα τρελή «αγωνία» να ακούσω το “Under The Iron Sea” και τώρα αυτό.
Για να μην το πολυζαλιζουμε, κάτσε αναπαυτικά γιατί το βάζω να παίξει.
Ξεκινάμε και νομίζω πήραμε μαζί και την Estelle με κάτι celebrity Kaiser-type φίλους. Κοιτάζω πίσω μου. Ευτυχώς κανένας. Μέσα σε ένα λεπτό η κρυμμένη μελαγχολία των Keane σκάει σαν πυροτέχνημα “Spiralling” Το hit. Όλα τα λεφτά. Το έχεις ήδη ακούσει. Νέος ήχος αλλά παλιά μου τέχνη κόσκινο.
“Lovers are losing” ...I dreamt I had nothing but my skin... Δεν σου κάνει εντύπωση με την πρώτη ακρόαση. Ούτε με την δεύτερη, μη χαίρεσαι. Αλλά μέτρια είχαν πάντα οι Keane στα άλμπουμ τους. Ήταν όμως Keane-μέτρια!!! Χαρούμενο ποπ που ξεχειλώνει στα 5’04 λεπτά του. Θα το κάνουν και single.
"Better Than This" Ακόμα δεν εκπλήσσομαι. Λες να απογοητευθώ τελείως; Μια χαρούμενη σαν από banjo εισαγωγή-που είναι όμως το Rhodes μέσα από διάφορα pedals- και συνθετητες του 80 να πετάνε στον αέρα αγκαζέ με τις «ψεύτικες» του Tom Chaplin. “...you can do better than this...” ακούγεται. I hope so! Σημειώνω ότι θυμίζει Bowie αλλά δεν το λέω εγώ αυτό, οπότε spare me the lecture!
"You Haven't Told Me Anything" Ευτυχώς που δεν έβαλαν και διπλά φωνητικά γιατί σου το ορκίζομαι, θα έκανα ευχέλαιο να ξεκουμπιστούν τα πνεύματα MGMT και Hot Chip!
“Perfect symmetry” Αυτό είναι κλασσική εισαγωγή τους, Πιανακι, bassline,άδειασμα στο κουπλέ και γκάζια στο ρεφρέν. Η φωνή αρχίζει και με κερδίζει ξανά. Τι ωραία που ακούγεται αυτή η γλυκιά Βρετανική κιθαριστικη μελαγχολία “...Wrap yourshelf around me...” I sure will!
“You don’t see me” Φωτεινή μπαλάντα αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο.
“Again and Again” Πάμε ξανά! Σηκωθείτε από τις θέσεις σας! Έχουν μπλέξει λίγο τα μπούτια τους με τα σύνθια αλλά μένουμε ακόμα στην Keaneland!!!
“Playing Along” Μας υπόσχονται “...I’m gonna turn up the volume till I can't even think...” αλλά μας δίνουν ένα απλά συμπαθητικό κομμάτι με μια έκρηξη-λέμε τώρα- στο 2ο μέρος.
“Pretend that you’re alone” Εδώ κάτι γίνεται. Το πόδι κουνιέται ρυθμικά και μυρίζομαι σίγουρο single. Πνευστά, claps, rhythm section του Rohnson και τρελή χαρά.
“Black Burning Heart” Νομίζω ότι βρήκα το τραγούδι μου από τον δίσκο-μετά το Spiralling. Όργανο στη θέση του, την αρμόζουσα θέση του μπροστάρη, στεγνά ντραμς και μια φωνή που απλώνεται για να σε πνίξει στο συναίσθημα. Απαγγελία γαλλικών στίχων που έρχεται να σε αποτελειώσει, “...burns my heart...”. Η φωνή εδώ βρίσκει τον προορισμό της.
“Love is the End” Τι μου κρατάνε για το τέλος; Αρχίζει και νομίζω θα σκάσει μύτη ο Lionel Ritchie. Ευτυχώς όμως, η μπαλάντα ξέρει πολλά κρυμμένα μυστικά. "...these are the things that I want to remember..." Αυτό το τσέλο. Αχ, αυτό το τσέλο. Μάλλον βρήκα και άλλο τραγούδι να κρατήσω μέσα μου.
Τελείωσε.
Στην Ιαπωνία έχουν δώσει και άλλο ένα κομμάτι. Λένε ότι είναι καλό. Δεν το άκουσα.
Το συμπέρασμα μου; Είναι αλήθεια ότι από κάποιους, κάποιες στιγμές θες κάτι προβλέψιμο αλλά όχι βαρετό. Εδώ είχαμε μια αλλαγή ήχου (βάλανε και κιθάρα, το ανέφερα;) όχι και τόσο ευπρόσδεκτη, αν θες τη προσωπική μου άποψη. . Έπρεπε βέβαια να το περιμένω από το εξώφυλλο. Πολυχρωμία και Sam Sparro!!! Εδώ που τα λέμε, είναι σίγουρο πως στην έκτη περίπου ακρόαση θα έχω πάθει ξανά έναν έρωτα για την μουσική τους, αλλά αυτό το είχα δεδομένο. Για αυτό το λόγο γράφω υπό την επήρεια των πρώτων ακροάσεων.
Ήθελα να ακούσω το καινούργιο των Lambchop αλλά φοβάμαι άλλη μια απογοήτευση.

Αν σου αρέσουν οι Keane δεν χρειάζεται να το ψάξεις. Έχουν τον τρόπο να σε αρπάξουν για αιχμάλωτο τους άλλη μια φορά.

Κυκλοφορεί στις 14/10.

Listen Without Prejudice – October

Ποια είναι τα κομμάτια που θα μας απασχολήσουν (ίσως) περισσότερο μέσα στον Οκτώβρη; Τα ψάξαμε, τα ακούσαμε, τα σκαλίσαμε, τεστάραμε τους συντελεστές τους και είμαστε έτοιμοι να σας δώσουμε ένα σύντομο αλλά περιεκτικό preview. Για... ακούστε!

10. Anastacia – I Can Feel You …γιατί την πεθυμήσαμε.
9. Oasis – The Sock Of The Lightning… θα μπορούσαν και ψηλότερα – δεν μπορούν.
8. P!nk – So What... γιατί δεν χάνει ποτέ το χιούμορ της.
7. Nikka Costa – Stuck To You... γιατί είναι φωνάρα.
6. Sugababes – Girls... πάντα με στυλ.
5. Kaiser Chiefs – Never Miss A Beat... Mark Ronson στην παραγωγή –δεν είναι και λίγο.
4. Nneka – Heartbeat... η νέα Lauryn Hill;
3. Flobots – Handlebars... επί της ουσίας πρωτοποριακοί.
2. Christina Aguilera – Keeps Gettin’ Better... γιατί καιρό είχαμε να την ακούσουμε σε κάτι pop. Α ναι, είναι και φωνάρα.
1. Kings Of Leon – Sex On Fire... Ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει τους τελευταίους μήνες

"Modern Guilt" Beck

Δεν με ενδιαφέρει που έχει ήδη περάσει ένα δίμηνο από την κυκλοφορία του “Modern Guilt”. Δεν με ενδιαφέρει επίσης που ο Beck είναι τόσο αντιπαθητικός και σνομπ που όλος ο κόσμος θεωρεί ότι είναι από την Μεγάλη Βρετανία (είναι γέννημα-θρέμμα Αμερικής). Εξίσου δεν με απασχολεί το γεγονός ότι ο νέος δίσκος έχει περάσει στο backround των πρόσφατων δισκογραφικών κυκλοφοριών, ενώ το τελευταίο που με νοιάζει είναι το γεγονός ότι εδώ και μια δεκαετία δεν έχει αλλάξει ακόμα κούρεμα και στυλίστα. Επί της ουσίας λοιπόν τίποτα δεν θα μπορούσε να με ενθουσιάζει περισσότερο από μια δουλειά που θα ζήλευαν πολλοί indie ή wannabe indie rockers μέσα στο 2008. Και ποιος είναι αρωγός του σε αυτή την προσπάθεια; Ο παραγωγός Danger Mouse, γνωστός από τη δουλειά του με τους Gorillaz αλλά και το project των Gnarls Barkley. Και θα μου πείτε τώρα “Τι ακριβώς κάνει ο Danger Mouse”; Επαναλαμβάνει όλα αυτά τα περίεργα ηλεκτρονικά και τα τύμπανα που έχει κατά καιρούς χρησιμοποιήσει σε πολλές ηχογραφήσεις για να οδηγήσει τον Beck στον δρόμο μιας υποτιθέμενης, εμπορικής alternative ταμπέλας που θα τον φέρει μετά από πολλά χρόνια στο προσκήνιο; Η απάντηση είναι προφανώς “Όχι”. Ο Beck δεν αφήνει την ιδιοφυΐα του να καπελωθεί από το τάλαντο του αμερικανού συναδέλφου του, μιας και ο βασικός κορμός κινείται στα σκοτεινά, κυκλοθυμικά και παλιομοδίτικα μονοπάτια που μας έχει συνηθίσει. Προσεγμένο drum-programming, ελαφρώς bluesy και χαοτικά φωνητικά, staccato κιθάρες και διακριτικά ηλεκτρονικά συνθέτουν μια από τις ενδιαφέρουσες (ετυμολογικά) προτάσεις μέσα στο 2008. Αφού ακούσετε όλο τον δίσκο πολλές φορές για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, μπορείτε να βάλετε στο repeat κομμάτια όπως τα “Chemtrails”, “Gamma Ray” αλλά και το αριστουργηματικό ομώνυμο.

P.S. Έκτακτη συμμετοχή της Cat Power σε δύο στιγμές του “Modern Guilt”, η οποία μάλλον θα πρέπει να αρχίσει να αγχώνεται για νέο υλικό και όχι κάποια συλλογή με διασκευές (καλές, αν μη τι άλλο)...

Big Thing Now: Kings Of Leon

Δεν έχω να πω απολύτως τίποτα για αυτό τον δίσκο. Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι και έχουν πατηθεί εκατομμύρια πλήκτρα. Είναι το big thing έως τώρα. Κάτι πήγε να περάσει και για Glasvegas αλλά τίποτα. Μπορεί να θέλουν τον καιρό τους. Πάντως οι Kings of Leon το αξίζουν -άλλωστε έκαναν πολύ κόπο για να αναγνωριστούν σε αυτό τον 4ο δίσκο..
Να μου το θυμηθείς, όλο και περισσότερα πράγματα που θυμίζουν 90’s θα εμφανίζονται πλέον ως αριστουργήματα. Οι σημερινοί δημοσιογράφοι έχουν ζήσει την μουσική τους συνειδητοποίηση στην εν λόγω δεκαετία, άρα ο συναισθηματισμός θα τους συνεπαίρνει και θα εδραιώσουν σύντομα αυτή την τάση. Θυμήσου τι κριτικές πήραν οι Gutter Twins-που και το άξιζαν, σαφέστατα.

Αν σου αρέσει η μετάλλαξη που είχε η ροκ μετά τη grunge εποχή, οι Candlebox, η εποχή συνεργασίας Neil Young και Pearl Jam, το “big arena feeling» των U2, ο ήχος των Led Zeppelin όπως πέρασε μέσα από τους Black Crowes, την προηγούμενη δεκαετία.