Η πρώτη φορά που έφτασε στα αυτιά μου το “Cripple and the starfish” έφερε τα πάνω-κάτω στην θεωρία μου περί τέχνης. Φτάνει ένα πιάνο και μια φωνή-κυριολεκτικά-μουσικό-όργανο για να με οδηγήσει σε ένα υποτιθέμενο ζενίθ μουσικού οργασμού; Φτάνουν μερικοί σαδομαζοχιστικοί στίχοι και μια ανδρόγυνη, απόκοσμη παρουσία για να βάλεις στην βασιλική θέση των προτιμήσεών σου τον Antony Hegarty και την παρέα του; Μήπως όχι μόνο φτάνουν αλλά περισσεύουν κιόλας;
Και δεν μένω εκεί, το ζουμί είναι αρκετό. Όταν ο δίσκος του 2005 “I am a bird now” κέρδισε το Mercury Prize για την ηχογράφηση της χρονιάς, δεν είχα πάρει και πολύ χαμπάρι περί τίνος πρόκειται. Η ρετσινιά, καλώς εννοούμενη, του “Cripple and the starfish” δεν είχε κατασταλάξει μέσα μου για να καταφέρω να πάρω στα πιο σοβαρά την υπόθεση Antony. Όχι ότι μου πήρε και πολύ, κουβέντα να γίνεται. Αφορμή φυσικά στάθηκε η συναυλία που έδωσε το σχήμα μέσα στο 2006 στο θέατρο Βράχων με opening act τους εξίσου εκλεκτούς Joan As Police Woman της Joan Wasser. Έκτοτε δηλώνω ερωτευμένος με ότι έχει περάσει από τη φωνή και το ταμπεραμέντο του κυρίου Hegarty. Από τα disco απωθημένα του που έφεραν πρόσφατα τον τίτλο “Blind” μέχρι τη συμμετοχή του στο “I’m your man” για λογαριασμό του Leonard Cohen. Εντάξει, εντάξει, θα φτάσω και στα προκείμενα, υπομονή...
Και φτάνουμε στο 2008 και την προετοιμασία του εδάφους για την υποδοχή του δίσκου “The crying light”. Είναι γνωστές οι EP κυκλοφορίες του Antony πριν από κάθε ολοκληρωμένο δίσκο. Εξού και το ολόφρεσκο “Another world” που είναι διαθέσιμο στο εμπόριο εδώ και κάτι μέρες (πιο συγκεκριμένα από τις 7 Οκτωβρίου). Αν περιμένατε ότι το αναμενόμενο καλλιτεχνικό ρίσκο της ομάδας θα έτεινε στην στροφή του ήχου, τότε έχετε αυταπάτες. Το ρίσκο έρχεται επί της ουσίας. Στη μουσική. Στη φόρμα που στήνεται το κομμάτι. Στη minimal σύλληψή του. Σε ένα πιάνο που είναι έτοιμο να φωνάξει από το πολύ reverb και τα επαναλαμβανόμενα μέτρα. Στην αισθητική, που δεν έχει να κάνει με το avant-garde παραμύθι του πρώτου, ομώνυμου δίσκου ούτε με τις ατμόσφαιρες και τις ορχηστρικές μεγαλουργίες του δεύτερου, αλλά με τη ρετρό, σχεδόν κινηματογραφική εικόνα του “Another world” που φέρνει στο ίδιο μονοπάτι την ψυχεδέλεια και την αρμονία. Αν αυτό που ακούω είναι μόνο ένα μικρό δείγμα όλης της δουλειάς, τότε μπορώ από τώρα να πέσω θύμα ενός θεμιτού σουρεαλισμού και να βροντοφωνάξω ότι το “Crying light” είναι ο καλύτερος δίσκος του 2009. Antony, ειλικρινά δικός σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου