Δεν ακολούθησα ποτέ φανατικά τους Verve. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μου αρέσουν. Ακόμα και οι solo προσπάθειες του Richard Ashcroft δεν με άφησαν αδιάφορο, κυρίως βέβαια το αριστουργηματικό “A song for the lovers” του 2000. Αν λοιπόν μετά από 10 χρόνια διάλυσης, αρκετών solo επιτυχιών και αποτυχιών, ένα μεγάλο βάρος από την ιστορία που έγραψε ο δίσκος “Urban Hymns” αλλά και μια εξίσου μεγάλη αναμονή για το πολυπόθητο comeback έρχονται να μας πείσουν ότι το “Forth” είναι το δισκογραφικό γεγονός της χρονιάς, τότε θα πρέπει να το ξανασκεφτούν.
Εντάξει, δεν μιλάμε για έναν απαράδεκτο δίσκο, προς Θεού! Πως όμως μπορείς να μιλήσεις για κάτι σπουδαίο από την στιγμή που η παραγωγή βρίσκεται λίγες στιγμές μόνο μετά την διάλυση του σχήματος, πίσω στο 1998; Και δεν μιλάω για την αισθητική και την προσέγγιση του ήχου, αλλά για τη διάθεση των μελών του συγκροτήματος να πάνε τη μουσική τους μπροστά. Κι αν για ένα φεγγάρι αυτό φάνηκε να είναι δυνατό (άκου το πρώτο single “Love is noise” και το εισαγωγικό “Sit and wonder”), η συνέχεια της ακρόασης καταλήγει να είναι βαρετή. Και δεν πηγαίνω το θέμα στο ευκόλως εννοούμενο, δηλαδή το tempo (αργό όσο δεν πάει), αλλά για τις χλιαρές συνθέσεις που προσπαθούν απεγνωσμένα να ανεβάσουν το hype της κυκλοφορίας αυτής στα επίπεδα που μόνο οι ευγενείς μας πόθοι θα μπορούσαν να το ανεβάσουν. Τι κι αν περίμενα να περάσουν αρκετά λεπτά για να έρθει το πολύ καλό “Noise Epic”; Όταν κατάλαβα εγκαίρως ότι πρόκειται για άλλο ένα 8λεπτο που δεν δικαιολογεί στο ελάχιστο την διάρκεια και την ανάπτυξή του, τότε το έριξα στο γνωστό κόλπο – το repeat στα δύο πρώτα κομμάτια μπας και εξιλεωθώ που το άκουγα άσκοπα τόση ώρα. Sorry, next comeback plz...
P.S. Για τους φανατικούς του είδους συνιστώ και το επιλογικό “Appalachian Strings”. Για τους υπόλοιπους: “Love is Noise/Love is pain/Love is these blues that you're feeling again…”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου