Άκουσα χθες το βράδυ το δίσκο τους. Ως το τέλος. Εδώ και μέρες κολλούσα στα πρώτα τρία τραγούδια. Κακώς.
Δεν έχω και μεγάλη αγάπη για την χαλαρωτική country ή την φολκ του ύπνου που μας τάισαν εδώ και δυο-τρία χρόνια όλοι μα όλοι. Είχα και ένα κακό προαίσθημα για αυτό τον δίσκο. Σκεφτόμουν τι να μπορούν πια να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Σίγουρος πως θα βαρεθώ πολύ γρήγορα, έβαλα το άλμπουμ να παίξει κατά τις 00:30. Τελικά κοιμήθηκα στις 02:00.
Η μουσική υπέροχη. Σε παίρνει στα χέρια της από την πρώτη στιγμή και σε ταξιδεύει. Όσο και αν ακούγεται κοινότοπο. Είναι αλήθεια. Soul, ολιγη από folk, ελάχιστη κιθαριστικη ποπ των 80’s-ορκίζομαι σε κάποιο σημείο άκουσα τον Marr να χορεύει στις χορδές της κιθάρας- και φυσικά(από το Nashville είναι τα παιδιά ντε) γερή δόση από country. Μια φωνή σαν μελωδικός Shatner ή ακόμα ένας κατατι πιο χαρούμενος Stuart Staples(Tindersticks).
Άκουσε το. ΑΚΟΥΣΕ ΤΟ! Περισσότερες από μια φορά. Άστο να ωριμάσει μέσα σου.
Δεν ξέρω τι έπαθα αλλά… Lambcop rules!!!
Πάω για εξορκισμό!
Πριν φύγω όμως, με το δαιμόνιο του Kurt Wagner και της τρελοπαρεας (ποιας;) του ακόμα να με κυριεύει, θα σας αποκαλύψω τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, που είναι όλος ο δίσκος κατά βάση αλλά ας πάει και το παλιάμπελο…
Ohio, of Raymond, Slipped Dissolved and Loosed, A hold of You, I believe in You(διασκευη από Don Williams), Popeye…αν συνεχισω θα πω για όλα!
Αν σου αρέσει οι φωνες και οι μελωδίες των Otis Redding, Roy Orbison, Johny cash, ή να εχεις μια αγκαλια και να παιζεις σκακι ή στη χειροτερη να βαριέσαι και να πετας καπακια στα βαρελια μεχρι να ωριμασει το ουισκι (το χασα τελειως) !!!
Δεν έχω και μεγάλη αγάπη για την χαλαρωτική country ή την φολκ του ύπνου που μας τάισαν εδώ και δυο-τρία χρόνια όλοι μα όλοι. Είχα και ένα κακό προαίσθημα για αυτό τον δίσκο. Σκεφτόμουν τι να μπορούν πια να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Σίγουρος πως θα βαρεθώ πολύ γρήγορα, έβαλα το άλμπουμ να παίξει κατά τις 00:30. Τελικά κοιμήθηκα στις 02:00.
Η μουσική υπέροχη. Σε παίρνει στα χέρια της από την πρώτη στιγμή και σε ταξιδεύει. Όσο και αν ακούγεται κοινότοπο. Είναι αλήθεια. Soul, ολιγη από folk, ελάχιστη κιθαριστικη ποπ των 80’s-ορκίζομαι σε κάποιο σημείο άκουσα τον Marr να χορεύει στις χορδές της κιθάρας- και φυσικά(από το Nashville είναι τα παιδιά ντε) γερή δόση από country. Μια φωνή σαν μελωδικός Shatner ή ακόμα ένας κατατι πιο χαρούμενος Stuart Staples(Tindersticks).
Άκουσε το. ΑΚΟΥΣΕ ΤΟ! Περισσότερες από μια φορά. Άστο να ωριμάσει μέσα σου.
Δεν ξέρω τι έπαθα αλλά… Lambcop rules!!!
Πάω για εξορκισμό!
Πριν φύγω όμως, με το δαιμόνιο του Kurt Wagner και της τρελοπαρεας (ποιας;) του ακόμα να με κυριεύει, θα σας αποκαλύψω τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, που είναι όλος ο δίσκος κατά βάση αλλά ας πάει και το παλιάμπελο…
Ohio, of Raymond, Slipped Dissolved and Loosed, A hold of You, I believe in You(διασκευη από Don Williams), Popeye…αν συνεχισω θα πω για όλα!
Αν σου αρέσει οι φωνες και οι μελωδίες των Otis Redding, Roy Orbison, Johny cash, ή να εχεις μια αγκαλια και να παιζεις σκακι ή στη χειροτερη να βαριέσαι και να πετας καπακια στα βαρελια μεχρι να ωριμασει το ουισκι (το χασα τελειως) !!!
1 σχόλιο:
Μα οι Lambchop είναι νοστιμότατοι εδώ και χρόνια. Πες μου ότι δεν έχεις ακούσει το "What do New York couples fight about" των Morcheeba με φωνητικά από τον κύριο Wagner των Lambchop! Μη μας φάει και η Lauryn Hill... ;-)
Δημοσίευση σχολίου