Μετά από τόσα χρόνια μια νέα κυκλοφορία για το συγκρότημα του κύριου Smith δεν θα περίμενε κανείς ότι θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοιο ενδιαφέρον. Οι περισσότεροι από εμάς, που αγαπάμε τους Cure, έχουμε κολλήσει σε δίσκους ορόσημα, παλιούς, άλλων εποχών. Δεν περιμένουμε κάτι καλύτερο ή έστω αντάξιο. Να όμως που φέτος όλοι μιλάγαμε για την επικείμενη κυκλοφορία τους. Λες και είχαμε ψυχανεμιστεί το πολύ καλό αποτέλεσμα.
Το “Underneath the Stars” που ανοίγει το άλμπουμ είναι ένα τραγούδι κλασσικής Cure δομής. Μια μεγάλη ανεπτυγμένη πλήρως ιδέα στην εισαγωγή, είσοδος των φωνητικών με εφε, μελαγχολία. Ακολουθεί το upbeat “The Only One” και μια σειρά από συνθέσεις αξιόλογες, αδύνατον να αδιαφορήσεις για αυτές. Έτσι όπως είναι οι δουλειές τους εδώ και μια εικοσαετία περίπου. Μισό μέρος σκοτεινιά ενός κρύου χειμωνιάτικου απογεύματος και μισό μέρος χαρά της ζωής.
Εντάξει, η φωνή του Smith είναι κουρασμένη. Αλλά πόσο μπορεί αυτό να στερήσει από τον εκπληκτικό frontman που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά, τον λυρισμό της ασύλληπτης χροιάς του; Σκέφτομαι πως όταν μια φωνή είναι τόσο ιδιαίτερη μπορεί να είναι από μόνη της ένας λόγος για να αγαπήσεις μια δισκογραφική δουλειά. Ας είναι και μέτρια δουλειά.
Η μουσική μιλάει καλύτερα μόνη της. Για αυτό εγώ σταματάω εδώ. Απλά θα συμπληρώσω ότι από αυτό τον δίσκο οι δυνατότερες στιγμές είναι τα “Freakshow”, “Siren song”, The Scream” και τα δυο πρώτα κομμάτια που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Το “Underneath the Stars” που ανοίγει το άλμπουμ είναι ένα τραγούδι κλασσικής Cure δομής. Μια μεγάλη ανεπτυγμένη πλήρως ιδέα στην εισαγωγή, είσοδος των φωνητικών με εφε, μελαγχολία. Ακολουθεί το upbeat “The Only One” και μια σειρά από συνθέσεις αξιόλογες, αδύνατον να αδιαφορήσεις για αυτές. Έτσι όπως είναι οι δουλειές τους εδώ και μια εικοσαετία περίπου. Μισό μέρος σκοτεινιά ενός κρύου χειμωνιάτικου απογεύματος και μισό μέρος χαρά της ζωής.
Εντάξει, η φωνή του Smith είναι κουρασμένη. Αλλά πόσο μπορεί αυτό να στερήσει από τον εκπληκτικό frontman που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά, τον λυρισμό της ασύλληπτης χροιάς του; Σκέφτομαι πως όταν μια φωνή είναι τόσο ιδιαίτερη μπορεί να είναι από μόνη της ένας λόγος για να αγαπήσεις μια δισκογραφική δουλειά. Ας είναι και μέτρια δουλειά.
Η μουσική μιλάει καλύτερα μόνη της. Για αυτό εγώ σταματάω εδώ. Απλά θα συμπληρώσω ότι από αυτό τον δίσκο οι δυνατότερες στιγμές είναι τα “Freakshow”, “Siren song”, The Scream” και τα δυο πρώτα κομμάτια που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Αν σου αρέσουν τα “Wish”, “Disintegration”, “Wild Mood Things”, “Head at the Door”, δηλαδή προηγούμενες δουλειές των Cure, και αυτό γιατί δεν θυμίζει κάτι άλλο. Τίποτα άλλο. Δεν σε αφήνει να σκεφτείς κάτι άλλο. Αυτή η φωνή ζητάει αποκλειστικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου