Δεν είναι πολλές οι φορές που ένα συγκρότημα σου κινεί την προσοχή ανάμεσα στα χίλια που ακούς κάθε χρόνο. Να έχει κάτι διαφορετικό, κάτι περίεργο, έξυπνο, συγκινητικό για σένα-έστω μόνο για σένα. Ένα από αυτά τα συγκροτήματα όσον αφορά σε μένα, είναι οι Keane.
Όταν κυκλοφόρησε το “Everything changes” δεν έπαθα και φρίκη αλλά μου κίνησε την περιέργεια η απουσία κιθάρας. «Μα όλο αυτό που ακούω είναι keyboards; », σκέφτηκα. Έτσι αγόρασα το “Hopes and Fears” και άλλο δισκάκι δεν ξαναμπήκε για πολλές μέρες στο cd player. Όπως καταλαβαίνεις είχα τρελή «αγωνία» να ακούσω το “Under The Iron Sea” και τώρα αυτό.
Για να μην το πολυζαλιζουμε, κάτσε αναπαυτικά γιατί το βάζω να παίξει.
Ξεκινάμε και νομίζω πήραμε μαζί και την Estelle με κάτι celebrity Kaiser-type φίλους. Κοιτάζω πίσω μου. Ευτυχώς κανένας. Μέσα σε ένα λεπτό η κρυμμένη μελαγχολία των Keane σκάει σαν πυροτέχνημα “Spiralling” Το hit. Όλα τα λεφτά. Το έχεις ήδη ακούσει. Νέος ήχος αλλά παλιά μου τέχνη κόσκινο.
“Lovers are losing” ...I dreamt I had nothing but my skin... Δεν σου κάνει εντύπωση με την πρώτη ακρόαση. Ούτε με την δεύτερη, μη χαίρεσαι. Αλλά μέτρια είχαν πάντα οι Keane στα άλμπουμ τους. Ήταν όμως Keane-μέτρια!!! Χαρούμενο ποπ που ξεχειλώνει στα 5’04 λεπτά του. Θα το κάνουν και single.
"Better Than This" Ακόμα δεν εκπλήσσομαι. Λες να απογοητευθώ τελείως; Μια χαρούμενη σαν από banjo εισαγωγή-που είναι όμως το Rhodes μέσα από διάφορα pedals- και συνθετητες του 80 να πετάνε στον αέρα αγκαζέ με τις «ψεύτικες» του Tom Chaplin. “...you can do better than this...” ακούγεται. I hope so! Σημειώνω ότι θυμίζει Bowie αλλά δεν το λέω εγώ αυτό, οπότε spare me the lecture!
"You Haven't Told Me Anything" Ευτυχώς που δεν έβαλαν και διπλά φωνητικά γιατί σου το ορκίζομαι, θα έκανα ευχέλαιο να ξεκουμπιστούν τα πνεύματα MGMT και Hot Chip!
“Perfect symmetry” Αυτό είναι κλασσική εισαγωγή τους, Πιανακι, bassline,άδειασμα στο κουπλέ και γκάζια στο ρεφρέν. Η φωνή αρχίζει και με κερδίζει ξανά. Τι ωραία που ακούγεται αυτή η γλυκιά Βρετανική κιθαριστικη μελαγχολία “...Wrap yourshelf around me...” I sure will!
“You don’t see me” Φωτεινή μπαλάντα αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο.
“Again and Again” Πάμε ξανά! Σηκωθείτε από τις θέσεις σας! Έχουν μπλέξει λίγο τα μπούτια τους με τα σύνθια αλλά μένουμε ακόμα στην Keaneland!!!
“Playing Along” Μας υπόσχονται “...I’m gonna turn up the volume till I can't even think...” αλλά μας δίνουν ένα απλά συμπαθητικό κομμάτι με μια έκρηξη-λέμε τώρα- στο 2ο μέρος.
“Pretend that you’re alone” Εδώ κάτι γίνεται. Το πόδι κουνιέται ρυθμικά και μυρίζομαι σίγουρο single. Πνευστά, claps, rhythm section του Rohnson και τρελή χαρά.
“Black Burning Heart” Νομίζω ότι βρήκα το τραγούδι μου από τον δίσκο-μετά το Spiralling. Όργανο στη θέση του, την αρμόζουσα θέση του μπροστάρη, στεγνά ντραμς και μια φωνή που απλώνεται για να σε πνίξει στο συναίσθημα. Απαγγελία γαλλικών στίχων που έρχεται να σε αποτελειώσει, “...burns my heart...”. Η φωνή εδώ βρίσκει τον προορισμό της.
“Love is the End” Τι μου κρατάνε για το τέλος; Αρχίζει και νομίζω θα σκάσει μύτη ο Lionel Ritchie. Ευτυχώς όμως, η μπαλάντα ξέρει πολλά κρυμμένα μυστικά. "...these are the things that I want to remember..." Αυτό το τσέλο. Αχ, αυτό το τσέλο. Μάλλον βρήκα και άλλο τραγούδι να κρατήσω μέσα μου.
Τελείωσε.
Στην Ιαπωνία έχουν δώσει και άλλο ένα κομμάτι. Λένε ότι είναι καλό. Δεν το άκουσα.
Το συμπέρασμα μου; Είναι αλήθεια ότι από κάποιους, κάποιες στιγμές θες κάτι προβλέψιμο αλλά όχι βαρετό. Εδώ είχαμε μια αλλαγή ήχου (βάλανε και κιθάρα, το ανέφερα;) όχι και τόσο ευπρόσδεκτη, αν θες τη προσωπική μου άποψη. . Έπρεπε βέβαια να το περιμένω από το εξώφυλλο. Πολυχρωμία και Sam Sparro!!! Εδώ που τα λέμε, είναι σίγουρο πως στην έκτη περίπου ακρόαση θα έχω πάθει ξανά έναν έρωτα για την μουσική τους, αλλά αυτό το είχα δεδομένο. Για αυτό το λόγο γράφω υπό την επήρεια των πρώτων ακροάσεων.
Ήθελα να ακούσω το καινούργιο των Lambchop αλλά φοβάμαι άλλη μια απογοήτευση.
Όταν κυκλοφόρησε το “Everything changes” δεν έπαθα και φρίκη αλλά μου κίνησε την περιέργεια η απουσία κιθάρας. «Μα όλο αυτό που ακούω είναι keyboards; », σκέφτηκα. Έτσι αγόρασα το “Hopes and Fears” και άλλο δισκάκι δεν ξαναμπήκε για πολλές μέρες στο cd player. Όπως καταλαβαίνεις είχα τρελή «αγωνία» να ακούσω το “Under The Iron Sea” και τώρα αυτό.
Για να μην το πολυζαλιζουμε, κάτσε αναπαυτικά γιατί το βάζω να παίξει.
Ξεκινάμε και νομίζω πήραμε μαζί και την Estelle με κάτι celebrity Kaiser-type φίλους. Κοιτάζω πίσω μου. Ευτυχώς κανένας. Μέσα σε ένα λεπτό η κρυμμένη μελαγχολία των Keane σκάει σαν πυροτέχνημα “Spiralling” Το hit. Όλα τα λεφτά. Το έχεις ήδη ακούσει. Νέος ήχος αλλά παλιά μου τέχνη κόσκινο.
“Lovers are losing” ...I dreamt I had nothing but my skin... Δεν σου κάνει εντύπωση με την πρώτη ακρόαση. Ούτε με την δεύτερη, μη χαίρεσαι. Αλλά μέτρια είχαν πάντα οι Keane στα άλμπουμ τους. Ήταν όμως Keane-μέτρια!!! Χαρούμενο ποπ που ξεχειλώνει στα 5’04 λεπτά του. Θα το κάνουν και single.
"Better Than This" Ακόμα δεν εκπλήσσομαι. Λες να απογοητευθώ τελείως; Μια χαρούμενη σαν από banjo εισαγωγή-που είναι όμως το Rhodes μέσα από διάφορα pedals- και συνθετητες του 80 να πετάνε στον αέρα αγκαζέ με τις «ψεύτικες» του Tom Chaplin. “...you can do better than this...” ακούγεται. I hope so! Σημειώνω ότι θυμίζει Bowie αλλά δεν το λέω εγώ αυτό, οπότε spare me the lecture!
"You Haven't Told Me Anything" Ευτυχώς που δεν έβαλαν και διπλά φωνητικά γιατί σου το ορκίζομαι, θα έκανα ευχέλαιο να ξεκουμπιστούν τα πνεύματα MGMT και Hot Chip!
“Perfect symmetry” Αυτό είναι κλασσική εισαγωγή τους, Πιανακι, bassline,άδειασμα στο κουπλέ και γκάζια στο ρεφρέν. Η φωνή αρχίζει και με κερδίζει ξανά. Τι ωραία που ακούγεται αυτή η γλυκιά Βρετανική κιθαριστικη μελαγχολία “...Wrap yourshelf around me...” I sure will!
“You don’t see me” Φωτεινή μπαλάντα αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο.
“Again and Again” Πάμε ξανά! Σηκωθείτε από τις θέσεις σας! Έχουν μπλέξει λίγο τα μπούτια τους με τα σύνθια αλλά μένουμε ακόμα στην Keaneland!!!
“Playing Along” Μας υπόσχονται “...I’m gonna turn up the volume till I can't even think...” αλλά μας δίνουν ένα απλά συμπαθητικό κομμάτι με μια έκρηξη-λέμε τώρα- στο 2ο μέρος.
“Pretend that you’re alone” Εδώ κάτι γίνεται. Το πόδι κουνιέται ρυθμικά και μυρίζομαι σίγουρο single. Πνευστά, claps, rhythm section του Rohnson και τρελή χαρά.
“Black Burning Heart” Νομίζω ότι βρήκα το τραγούδι μου από τον δίσκο-μετά το Spiralling. Όργανο στη θέση του, την αρμόζουσα θέση του μπροστάρη, στεγνά ντραμς και μια φωνή που απλώνεται για να σε πνίξει στο συναίσθημα. Απαγγελία γαλλικών στίχων που έρχεται να σε αποτελειώσει, “...burns my heart...”. Η φωνή εδώ βρίσκει τον προορισμό της.
“Love is the End” Τι μου κρατάνε για το τέλος; Αρχίζει και νομίζω θα σκάσει μύτη ο Lionel Ritchie. Ευτυχώς όμως, η μπαλάντα ξέρει πολλά κρυμμένα μυστικά. "...these are the things that I want to remember..." Αυτό το τσέλο. Αχ, αυτό το τσέλο. Μάλλον βρήκα και άλλο τραγούδι να κρατήσω μέσα μου.
Τελείωσε.
Στην Ιαπωνία έχουν δώσει και άλλο ένα κομμάτι. Λένε ότι είναι καλό. Δεν το άκουσα.
Το συμπέρασμα μου; Είναι αλήθεια ότι από κάποιους, κάποιες στιγμές θες κάτι προβλέψιμο αλλά όχι βαρετό. Εδώ είχαμε μια αλλαγή ήχου (βάλανε και κιθάρα, το ανέφερα;) όχι και τόσο ευπρόσδεκτη, αν θες τη προσωπική μου άποψη. . Έπρεπε βέβαια να το περιμένω από το εξώφυλλο. Πολυχρωμία και Sam Sparro!!! Εδώ που τα λέμε, είναι σίγουρο πως στην έκτη περίπου ακρόαση θα έχω πάθει ξανά έναν έρωτα για την μουσική τους, αλλά αυτό το είχα δεδομένο. Για αυτό το λόγο γράφω υπό την επήρεια των πρώτων ακροάσεων.
Ήθελα να ακούσω το καινούργιο των Lambchop αλλά φοβάμαι άλλη μια απογοήτευση.
Αν σου αρέσουν οι Keane δεν χρειάζεται να το ψάξεις. Έχουν τον τρόπο να σε αρπάξουν για αιχμάλωτο τους άλλη μια φορά.
Κυκλοφορεί στις 14/10.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου